بیمارانی که به دلیل نارسایی قلبی به پزشک مراجعه کرده بودند، داروهایی بر پایه آهن برای آنان تجویز شد تا علائم‌شان تا حدودی کاهش یابد. این پروسه درمانی که با نام EFFECT شناخته می‌شود، به صورت تزریق کربوکسی مالتوز فریک به داخل خون در بیماران مبتلا به فقر آهن انجام می شود. بنا به گفته ی دکتر Dirk van Veldhuisen ، در مدت ۶ ماه با تست ورزش نتایج خوبی از این عمل حاصل آمده است. از طرف دیگر، نوع دیگری از درمان که با مصرف آهن از راه دهان همراه استIRONOUT ، نتایج متفاوتی را در بر دارد. دکتر Gregory Lewis و همکارانش اظهار داشتند که این نوع روش ظرفیت اکسیژن ورزشی (VO۲) افراد مبتلا به نارسایی قلبی را افزایش نمی‌دهد. ( ظرفیت اکسیژن ورزشی هر فرد از راه تست ورزش محاسبه می شود). دوز بالایی از آهن مصرفی از راه دهان، محل های ذخیره آهنی بدن را پر می کند و ظرفیت VO۲ را بهبود نمی‌بخشد. احتمالا افزایش بی رویه سطح هپسیدین ( hepcidin ) در این افراد باعث انباشتگی محل‌های ذخیره آهن در بدن می‌شود.
در روش EFFECT، تعداد ۸۸ بیمار مبتلا به نارسایی قلبی و فقر آهن، با دوز روزانه ۱۰۰ mcg/L از آهن کربوکسی مالتوز تحت درمان قرار گرفتند و در هفته های ششم، دوازدهم و بییست‌وچهارم با افرادی که با روش استاندارد و بدون دریافت مکمل آهن تحت درمان بودند، مقایسه شدند. به گفته ی دکتر Veldhuisen، نتایج مورد قبول بودند! در روش IRONOUT، دکتر Lewis و همکارانش ۱۱۱ بیمار را با دوز دوبار در روز ۱۵۰ میلی گرم؛ با ۱۵۰ بیمار که با داروی بی اثر ( placebo) تحت درمان بودند مقایسه کردند. در هفته‌ی شانزدهم، هیچ تغییر قابل توجهی نه در مقدار VO۲ و نه در کیفیت زندگی فرد بیمار مشاهده نشد. عدم مفید بودن روش دوم احتمالا با جذب پایین آهن به جریان خون مرتبط است. در واقع، سطح فریتین سرم در هفته شانزدهم هیچ تغییری نکرده است. اشباع ترنسفرین در افراد تحت درمان با placebo به میزان ۳% بالا رفته که آن هم از نظر علمی و کلینیکی بی فایده است!
دکتر James Udelson ، رئیس بخش کاردیولوژی مرکز پزشکی بوستون در مصاحبه با MedPage Today اعلام کرد:
