هورمونی که توسط استخوان ترشح می‌شود به هماهنگی پاسخ ستیز و گریز ما کمک می‌کند ، و نشان می‌دهد که اسکلت‌های ما از آنچه فکر می‌کردیم فعال‌تر هستند.
هنگامی که با تهدید ناگهانی روبرو هستیم ، ضربان قلب و تنفس ، فشار خون، قند خون و دمای بدن افزایش می‌یابد تا ماهیچه‌هایمان را برای مبارزه یا فرار آماده کنیم. این پاسخ ستیز و گریز با مسیرهای عصبی مستقیم از مغز و هورمون‌های آزاد شده توسط غدد فوق کلیوی کنترل می‌شود.
مقاله مرتبط: با هورمون استخوان می‌توان کاهش حافظه ی دوران پیری را بهبود بخشید
اکنون ، جرارد کارسنتی در دانشگاه کلمبیا و همکارانش دریافته‌اند که هورمونی به نام استئوکلاسین که توسط استخوان‌ها آزاد می‌شود نیز این پاسخ را هماهنگ می‌کند.
آن‌ها دریافتند که هنگامی که مجبور بودند یک وظیفه استرس زا عمومی را انجام دهند ، سطح استئوکالسین خون به سرعت در انسان بالا می‌رود. همین اتفاق در موش‌ها و موش‌های صحرایی هنگامی افتاد که توسط شوک الکتریکی به پا و یا در معرض بوی ادرار روباه قرار گرفتن مهار شده بودند.
آزمایش‌های بیشتر در موش‌ها نشان داد که این افزایش استئوکلسین عملکردهای “استراحت و هضم” بدن را سرکوب می‌کند تا متقابلاً مکانیسم‌های ستیز و گریز را اجرا کند.
نتایج بدست آمده از کار قبلی این گروه نشان
می‌دهد که استخوان‌ها برای کمک به عضلات در حین ورزش استئوکالسین ترشح می‌کنند و در
اثر تزریق استئوکالسین در موش‌های مسن عضلات آن‌ها جوان‌تر می‌شوند.
با توجه به همه این موارد ، این یافته‌ها نشان می‌دهد
که ما باید در باب نقش استخوان‌ها مجدداً تفکر کنیم چرا که قبلاً به عنوان ساختارهای
راکد قلمداد می‌شدند.
احتمالاً استخوان‌ها می‌توانند با فعال کردن واکنش گریز و ستیز ، بهینه سازی عملکرد عضلات ، فراهم کردن چارچوب ساختاری لازم برای حرکت و فرار بدن و تشکیل یک قفس محافظ در اطراف اندام خود ، از ما در برابر خطر حاد محافظت کنند.
در این مرحله ، مشخص نیست که چرا بدن روش‌های مختلفی برای اجرای پاسخ ستیز و گریز- از طریق استخوان ، مسیرهای عصبی مستقیم و غدد فوق کلیوی – دارد ، اما ممکن است به این دلیل باشد که ما در صورت عدم موفقیت ، سیستم پشتیبانی در محل داشته باشیم. برای حمایت از این ایده ، ما می‌دانیم که افراد دارای غدد فوق کلیوی معیوف و موش‌هایی که غده آدرنال(فوق کلیه) ندارند نیز می‌توانند پاسخ ستیز و گریز را اجرا کنند.
