برای نخستین بار محققان پی برده‌اند برخی بیماران در مراحل اولیه‌ی سایکوزیس، نوعی آنتی‌بادی خاص در خون خود دارند.
این آنتیبادیها مشابه آنتی‌بادی‌هایی هستند که در تورم یا التهاب مغز ظاهر می‌شوند.
این اکتشاف سبب ایجاد سوال می‌شود: آیا حذف این آنتیبادیها می‌تواند در درمان سایکوزیس مؤثر باشد؟
سرپرستی این تیم تحقیقاتی را بلیندا آر. لنوکس (Belinda R. Lennox)، پروفسور روان‌پزشکی دانشگاه آکسفورد، برعهده داشته‌است و نتایج آن نیز در مجله‌ی The Lancet Psychiatry منتشر شده‌است.
سایکوزیس، شرایطی است که مغز را تحت تأثیر قرار داده و سبب از دست رفتن ارتباط فرد با دنیای واقعی می‌شود. افکار، احساسات و مفاهیم ذهنی بیمار دستخوش تغییرات می‌شوند تا جایی‌که به‌سختی می‌تواند تفاوت بین واقعیت و خیال را تشخیص دهد. از دیگر نشانه‌های این بیماری، می‌‌توان به اضطراب، افسردگی، اختلالات خواب، کاهش انگیزه و انزواطلبی اشاره کرد.
آنتی‌بادی‌های ظاهرشده در جریان خود درمراحل اولیه‌ی این بیماری، مشابه آنتی‌بادی‌های عامل تورم مغزی یا انسفالیت (encephalitis) که سبب التهاب مرگ‌آور می‌شود، علیه پروتئین‌هایی با نام NMDAR عمل می‌کنند.
آنتی‌بادی‌هایی علیه NMDAR ممکن است با مرتبط با سایکوزیس باشند
درسال ۲۰۱۵، دانشمندان پی بردند که کودکانی که مراحل اولیه‌ی سایکوزیس را طی می‌کنند، نشانه‌هایی از آنتی‌بادی پاسخ‌دهنده به NMDAR در خون خود دارند. بنابراین تیم پژوهشی لنوکس، دارای پیش‌زمینه‌ای دراین باره بودند.
در این پژوهش، لنوکس و همکارانش، ۲۲۸نفر که در مراحل اولیه‌ی بزور سایکوزیس قرار داشتند، مورد آزمایش قرار دادند. از خون این بیماران، در طول ۶ هفته‌ی درمانی، مرتباً نمونه‌ی خون برداشت می‌شد. به‌عنوان شاهد نیز از گروهی از افراد سالم همزمان یا مبتلایان سایکوزیس خون دریافت می‌شد.
بررسی این نمونه‌های خونی نشان می‌دهد در ۳% این افراد، آنتی‌بادی‌های NMDAR یافت می‌شود.
سایر آنتی‌بادی‌های خون این افراد، باهم برابر می‌باشد.
هم‌چنین، تفاوتی بین نشانه‌های ظاهر شده در بیماران دارای آنتی‌بادی NMDAR و بیماران فاقد آن مشاهده نمی‌شود.
پژوهشگران عقیده دارند هنوز راه فراوانی برای دست‌یابی به داروهایی با مکانیسم عملکرد مطابق با نتایج یاف شد وجود دارد اما کشف این ارتباط، می‌تواند راهی جدید برای مبارزه با این بیماری مهلک باشد.
