هر کسی که مزه سیر تفت داده شده را تا به حال چشیده باشد در غذاهایی مانند بروسکتا یا یک تکه نان سیر می‌داند که این طعم دلپذیر برای مدت طولانی‌ای باقی می‌ماند. اما به نظر می‌رسد که این مزه فراتر از این باشد که برای مدتی طولانی در دهان و ذهن شما باقی بماند، این طعم در منافذ پوستی نیز باقی می‌ماند و می‌تواند از آن عبور بکند.
شما خیلی با این مسئله بیگانه نیستید. سیر دارای یک ترکیب شیمیایی است به نام allicin که به حبه‌های سیر بوی متمایز آن را می‌دهد. با این حال allicin زمانی آزاد می‌‌شود که حبه سیر بریده شده باشد یا اینکه له شده باشد و در حالت کلی، حالت اولیه خود را از دست داده باشد.( به همین خاطر است که حبه سیر کامل بویی را از خودش ساطع نمی‌کند.) اما allicin ترکیب عجیبی است چرا که هم کمی شبیه به آب عمل می‌کند (آب‌دوست است.) به علت دارا بودن اتم کلیدی اکسیژن و کمی هم شبیه به روغن عمل می‌کند به خاطر دنباله‌ی هیدروکربنی آن. و این مطلب بدین معنی است که allicin می‌تواند به پوست ما به تنهایی نفوذ کند و جذب بشود.
حالا افراد انجمن شیمی آمریکا(American Chemical Society) به ما یک حقه یاد داده‌اند برای اینکه توجیه بکنیم که چگونه سیر می‌تواند به این میزان قدرتمند باشد.
به میزان نیمی از یک خوشه‌ی سیر را له بکنید یا ببرید و سپس به یک اتاقی مجزا بروید( اتاقی که بوی سیر ندهد.). حال پاهای برهنه‌ی خود را همراه با سیرهای له شده درون یک مشمای پلاستیکی قرار بدهید. حال درب پلاستیک را ببندید و به مدت یک ساعت صبر کنید.
شما بدون شک شروع به رویا پردازی در مورد غذاهای ایتالیایی می‌کنید به دلیل اینکه شما شروع به چشیدن مزه‌ی سیر کرده‌اید. این احساس طعم و بو بدلیل خروج آن از پلاستیک نیست بلکه به این خاطر است که منافذ انگشتان شما به این ماده لغزنده اجازه عبور به داخل جریان خون را می‌دهد. و در واقع شما در حال چشیدن و بو کردن سیر از طریق پاهایتان هستید. نوش جانتان!(Bon ppétit!)
