برخی افراد درد را با شدت بیش‌تری نسبت به سایرین حس می‌کنند؛ تحقیقات اخیر دانشمندان، علت این موضوع را تفاوت در ساختار مغزی انسان‌ها می‌داند. با ما همراه باشید.
در مطالعه‌ی صورت گرفته، پژوهشگران از ۱۱۶ نفر از شرکت‌کنندگان خواستند تا میزان درد خود را هنگامی که نقطه‌ی بسیار کوچکی از پوست بازویشان تا دمای ۱۲۰ درجه فارنهایت افزایش می‌یافت اعلام کنند. پس از چند روز، ساختار مغزی مشارکت‌کنندگان توسط MRI مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان از ارتباط میان حساسیت نسبت به درد و ضخامت کورتکس مغز در مناطقی که در ارتباط مستقیم با فرآیند‌های کنترل تمرکز و درون‌گرایی بودند، داشت. ضخامت کم‌تر این ناحیه در مغز افراد منجر به حساسیت بیشتر در برابر درد می‌شود.
افرادی که در آزمایش صورت گرفته میزان بالاتری از درد را ثبت کرده بودند، ماده‌ی خاکستری نازک‌تری در نواحی ذکر شده داشتند. درک نحوه‌ی پردازش و ارائه‌ی سیگنال‌های درد در مغز برای تکوین درمان‌های بهینه به‌منظور تخفیف درد الزامی خواهد بود. این درمان‌ها برای افرادی که به سندرم درد مزمن دچار هستند، معجزه‌ای بزرگ به شمار خواهد رفت.
مطالعات پیشین انجام گرفته در این مورد، تفاوت‌های ساختاری در مغز افراد را در مواجهه و بهبود پس از جراحات در مقوله‌ی درد، مورد بررسی قرار داده است. در سویی دیگر مطالعات دیگر حاکی از تغییر ساختار مغزی هنگام تجربه درد مزمن می‌باشد. با این حال این تغییرات در اغلب موارد موقتی هستند.
نواحی مورد شناسایی در پژوهش اخیر که ارتباط تنگاتنگی با مقوله درد نشان می‌دهد، عملکرد مهمی هنگام استراحت و چرت زدن دارند (حالت پیش‌فرض). به گفته پژوهشگران این عامل ممکن است دلیلی بر تفاوت توانایی تحمل درد باشد.
فعالیت‌های پیش‌فرض ممکن است سبب ایجاد سیگنال‌هایی شود که به مقابله با پیام‌های درد می‌پردازند. در واقع احتمال دارد افرادی که نواحی مرتبط با فعالیت‌های پیش‌فرض مغزشان تکوین بیش‌تری یافته است، به کمک ایجاد سیگنال‌های مقاومت‌کننده در برابر درد، تحمل بالاتری از خود نشان دهند.
سایر بخش‌های مغز که ارتباط آن‌ها با درد مشخص شده است شامل کورتکس آهیانه خلفی (posterior parietal cortex) بوده که نقش اساسی در کنترل توجه دارد. این بدان معناست، افرادی که توانایی حفظ فوکوس روی موضوعی خاص را بیش از سایرین دارند، احتمالاً توانایی بهتری در تحمل درد نیز داشته باشند.
