یکی از ویژگی‌های پزشکی دیدگاه مراقبت پزشکی با اولویت است. در مورد بیماران سوختگی نیز اولویت اول و دوم حصول اطمینان از باز بودن راه هوایی و پوشاندن زخم برای جلوگیری از آلودگی محیطی بیشتر است. با این که مراقبت‌های فوری برای مجروحان دارای سوختگی دقیقاً شامل همان درمان الزامی برای هر بیمار ترومایی نمی‌شود اما درمان اختصاصی سوختگی، مراقبتی که فرد مجروح پیش از ترک صحنه جنگ دریافت می‌کند به شرایط میدان جنگ بستگی دارد. به طور ایدئال اولین اقدام دادن اکسیژن ۱۰۰% و در صورت اختلال تهویه تعبیه‌ی لوله داخل تراشه می‌باشد.
در میدان جنگ سوختگی‌های گرمایی می‌توانند در ارتباط با ترومای مکانیکی و سوختگی‌های شیمیایی و الکتریکی رخ دهند که نه تنها درمان را پیچیده‌تر کرده، بلکه موربیدیته و مورتالیته‌ی بیماران دارای آسیب‌های ترکیبی را بالا می‌برد. درست مثل هر بیمار ترومایی دیگر، تثبیت راه هوایی و پایداری همودینامیک در درمان سوختگی اولویت محسوب می‌شوند. آسیب‌های تهدید کننده حیات یا اندام باید ابتدا درمان شوند و زمانی سراغ سوختگی می‌رویم که این مشکلات تهدید کننده به کفایت پایدار شده باشند. فرآیند سوختگی باید متوقف گردد: خاموش کردن شعله‌ها، رقیق کردن و شستن مواد شیمیایی یا جدا کردن فرد از تماس با جریان الکتریکی. در صورت داشتن اندیکاسیون نیز باید احیای قلبی ریوی آغاز شود.
پس از مراقبت‌های فوری میدانی مجروحان دارای سوختگی شدید باید فوراً به یک مرکز درمانی تخصصی منتقل شوند. اگر امکان انجام انتقال فوری وجود داشته باشد و بیشتر از ۴۰-۳۵ دقیقه طول نکشد، شروع مایع‌درمانی داخل وریدی را می‌توان تا تکمیل انتقال به تأخیر انداخت. در صورت به تأخیر افتادن انتقال در سطح میدانی باید احیای مایعات را با رینگر لاکتات شروع کنید. اکثر مجروحان نه فقط به خاطر آسیب وارده، بلکه به علت شرایط میدانی که فرد را در معرض کم آبی قرار می‌دهد، از اول دهیدراته هستند.
سوختگی‌ها را باید با یک ملحفه یا پوشش تمیز پوشاند تا از آلودگی بیشتر آن جلوگیری به عمل آید. همچنین برای حفظ گرمای بدن فرد را باید در یک پتو بپوشانیم. اگر قرار نیست انتقال سطح یک یا دو صورت بگیرد، استفاده از یک آنتی میکروبیال موضعی مثل سولفامیلون را پیش از پانسمان در نظر داشته باشید. پانسمان مرطوب ممکن است دمای بدن فرد را پایین بیاورد و باید از آن اجتناب کرد. در صورت امکان برای جلوگیری از ادم باید اندام دچار سوختگی را بالا نگه داشت.
با این که همه‌ی سربازان باید علیه کزاز ایمن شوند اما ممکن است کشورهای خارجی این کار را نکرده باشند؛ به همین دلیل احتمال نیاز آن‌ها به توکسوئید تتانوس و ایمونوگلوبولین وجود دارد. ml 0.5 توکسوئید تتانوس و ۲۵۰ واحد یا بیشتر ایمونوگلوبولین تتانوس انسانی را در محل‌های جداگانه تزریق کرده و ایمنی‌زایی فعال استاندارد را تکمیل نمایید.
به علت دشواری تحت نظر گرفتن با دقت زخم در دوره انتقال، به منظور پیشگیری از عفونت‌های استرپتوکوکال بتا همولیتیک پنی‌سیلین تجویز کنید.
مراقبت از سوختگی در سطوح سوم و بالاتر از احیا با مایعات تشکیل شده که در زیر آمده است. مراقبت قطعی از زخم در این سطح سوم شروع می‌شود اما همین جا تکمیل نمی‌گردد. اکثر تلفات با سوختگی‌های درجه دوم و سوم و بالاتر از ۲۰ درصد کل سطح بدن به مدت زمان بیشتری نسبت به انتقال محل نبرد برای بهبودی نیازمندند. این سوختگی‌ها به انتقال در سطح چهار احتیاج دارند که در آن جا اکسیزیون و پیوند اتفاق می‌افتد. به علت ایجاد سوختگی در تصادفاتی که ممکن است به بیمارستان‌های سطح سوم و چهارم نزدیک باشند، این مراکز باید علاوه بر مراقبت قطعی، آماده‌ی ارائه مراقبت‌های اورژانسی نیز باشند.
