اختلال سلوک چیست؛ آشنایی با علائم علل و درمان

اختلال سلوک الگوی مجموعه ی رفتاری مداوم است که با مشکلات عاطفی و رفتاری مشخص شده است. کودکان مبتلا به اختلال سلوک رفتارهایی از قبیل عصبانیت، پرخاشگری ، استدلالی و برهم زننده دارند. اختلال سلوک در کودکان فراتر از مشکلات رفتاری است.

این یک بیماری بهداشت روانی قابل تشخیص است که با الگوهای نقض هنجارهای اجتماعی و حقوق دیگران مشخص می شود. تخمین زده می شود که حدود ۳٪ کودکان سنین مدرسه ای دارای اختلال سلوک باشند. این در پسران بیشتر از دختران است.

علائم اختلال سلوک

اختلال سلوک فراتر از عصیان طبیعی نوجوان است. این شامل مشکلات جدی رفتاری است که احتمالاً موجب هشدار در میان معلمان، والدین، ​​همسالان و سایر بزرگسالان می شود. به منظور واجد شرایط بودن برای تشخیص اختلال سلوک، کودکان باید حداقل سه مورد از این علائم را در سال گذشته و حداقل یک مورد را در شش ماه گذشته نشان دهند:

پرخاشگری نسبت به افراد و حیوانات

قلدری کردن، تهدید دیگران

شروع درگیری های فیزیکی

استفاده از سلاحی که می تواند آسیب جدی وارد کند.

آسیب جدی به افراد رساندن

قساوت جسمی نسبت به حیوانات

سرقت هنگام رویارویی با یک قربانی

فعالیت جنسی اجباری

تخریب املاک

آتش سوزی عمدی

تخریب اموال دیگران

فریبکاری یا سرقت

شکستن یا ورود به خانه، ماشین یا ساختمان

دروغ برای منافع شخصی

سرقت بدون رویارویی با قربانی (مانند سرقت از مغازه)

نقض قوانین به صورت جدی

فرار از خانه حداقل دو بار در طول شب

شروع قاعدگی قبل از ۱۳ سالگی

ضربه

اختلال سلوک فقط برای مراقبان یک چالش نیست؛ بلکه در واقع توانایی عملکرد کودک را مختل می کند. برخی از مواردی که این شرایط ممکن است بر زندگی کودک تأثیر بگذارد عبارتند از:

تحصیلات: کودکان مبتلا به اختلال سلوک آن قدر بد رفتاری می کنند که تحصیلات آن ها متاثر می شود. آن ها معمولاً از طرف معلمان تذکرات انضباطی مکرر دریافت می کنند و ممکن است از مدرسه اخراج شوند. کودکان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است در معرض خطر بیشتری برای شکست یا ترک تحصیل قرار گیرند.

مسائل حقوقی: نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک نیز به احتمال زیاد دارای مشکلات حقوقی هستند. سومصرف مواد، رفتارهای خشونت آمیز و بی توجهی به قانون ممکن است منجر به حبس شود.

روابط: کودکان مبتلا به اختلال سلوک نیز روابط ضعیفی دارند. آن ها برای توسعه و حفظ دوستی تلاش می کنند. روابط آن ها با اعضای خانواده معمولاً به دلیل شدت رفتارشان آسیب می بیند.

رابطه جنسی: آن ها همچنین ممکن است رفتارهای جنسی پرخطر داشته باشند. مطالعات نشان می دهد نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک به احتمال زیاد چندین شریک جنسی دارند و کمتر محافظت می شوند.

تشخیص سلوک

اختلال سلوک در کودکان توسط یک متخصص بهداشت و روان یا یک پزشک قابل تشخیص است. غالباً در صورت عدم موفقیت برای رفع مشکلات رفتاری در مدرسه و خانه، تشخیص داده می شود. یک متخصص ممکن است با کودک صحبت کند، سوابق را مرور کند و از والدین و معلمان بخواهد پرسشنامه هایی را درباره رفتار کودک تکمیل کنند. برای ارزیابی کودک نیز ممکن است از تست روانشناسی و سایر ابزارهای ارزیابی استفاده شود.

علل سلوک

محققان دقیقاً مطمئن نیستند که چرا برخی کودکان دچار اختلال سلوک می شوند. انواع مختلفی از عوامل بیولوژیکی، روانشناختی و اجتماعی در این امر دخیل هستند. اغلب اوقات این عوامل همپوشانی دارند. برخی از مواردی که ممکن است نقش داشته باشند عبارتند از:

ناهنجاری های مغز: مطالعات تصویربرداری نشان می دهد که کودکان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است برخی ناهنجاری ها را در مناطق خاصی از مغز داشته باشند. پری-فونتال کورتکس که بر قضاوت تأثیر می گذارد و سیستم لیمبیک که بر پاسخ های احساسی تأثیر می گذارد ممکن است مختل شوند.

نقص شناختی: ضریب هوشی پایین، مهارت های کلامی ضعیف و اختلال در عملکرد اجرایی ممکن است کودکان را در برابر بی نظمی آسیب پذیرتر کند.

ژنتیک: مطالعات نشان می دهد که ژن های موروثی ممکن است مسئول نیمی از رفتار ضد اجتماعی باشند. محققان مطمئن نیستند که کدام یک از اجزای ژنتیکی خاص در ایجاد اختلال نقش دارند.

مسائل اجتماعی: فقر، محله های غیر اصولی، مدارس ضعیف، فروپاشی خانواده، بیماری روانی والدین، ​​فرزند پروری و نظارت ناکافی به شدت با اختلال سلوک ارتباط دارند.

اختلال سرپیچی مخالفت به عنوان پیش درآمد برخی از کودکان مبتلا به اختلال سرکشی مخالف دچار اختلال سلوک می شوند. اختلال سرپیچی مخالفت نوعی اختلال رفتاری است که شامل الگویی از خلق وخوی عصبی یا تحریک پذیر، سرپیچی و انتقام جویی است. بدون درمان موثر، اختلال سرکشی مخالف ممکن است با افزایش سن کودک به اختلال سلوک تبدیل شود. شرایط مشترک بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال سلوک دارای سایر مشکلات بهداشت روان یا اختلالات شناختی هستند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:

بیش فعالی

خودزنی

سو استفاده از مواد

افسردگی و اضطراب

اختلال استرس پس از سانحه

ناتوانی در یادگیری

کودکان مبتلا به اختلال سلوک ممکن است در اواخر زندگی به اختلال شخصیت ضد اجتماعی مبتلا شوند.

سه نوع زیرگونه اختلال سلوک وجود دارد. این زیرگروه ها با توجه به سن بروز علائم برای اولین بار از یکدیگر متمایز می شوند.

شروع در کودکی نشان می دهد که علائم قبل از ۱۰ سالگی شروع شده است.

شروع در نوجوانی نشان می دهد که علائم این بیماری در دوران نوجوانی کودک آغاز شده است.

با شروع نامشخص سن دقیقاً سنی که علائم برای اولین بار از آن شروع شده مشخص نیست.

راهنمای تشخیصی و آماری (DSM-5) که برای تشخیص بیماری های روانی استفاده می شود، همچنین بین اختلال سلوک با یا بدون احساسات اجتماعی محدود تفاوت قائل می شود.

افراد دارای احساسات اجتماعی محدود با بی عاطفه بودن و عدم پشیمانی و همدلی مشخص می شوند. آن ها نسبت به عملکرد خود در مدرسه یا محل کار بی توجه هستند و احساسات کم عمقی دارند. در صورت حضور ، ممکن است از عبارات احساسی آنها برای دستکاری دیگران استفاده شود.

درمان

درمان اختلال سلوک به عوامل مختلفی از جمله سن کودک و شدت مشکلات رفتاری بستگی دارد. متداول ترین روش های درمانی عبارتند از:

خانواده درمانی: ممکن است از والدین، ​​خواهر و برادرها و سایر اعضای خانواده برای شرکت در درمان با کودک دعوت شود. گاهی اوقات، بهبود روابط بین والدین و کودک ممکن است تعاملات خانوادگی را بهبود بخشد.

دارو: دارویی وجود ندارد که به طور خاص اختلال سلوک را درمان کند. اما بعضی اوقات پزشکان ممکن است برای درمان علائم اختلال یا رفع سایر بیماریهای روانی، دارو تجویز کنند.

آموزش والدین: درمان اغلب شامل مراقبین و والدین است. در صورت پرخاشگری یا خشونت کودک، ممکن است به والدین استراتژی ها و تکنیک های مدیریت رفتار آموزش داده شود تا ایمنی در خانه افزایش یابد.

روان درمانی: هنگامی که کودک می تواند از یادگیری مهارت های جدید مانند کنترل خشم و کنترل تکانه ها بهره مند شود، درمان فردی می تواند مفید باشد.

مراجعه به محیط درمانی : در مواردی که رفتار کودک یا نوجوان از کنترل خارج شده است؛ ممکن است برای ایمن نگه داشتن همه، درمان در یک برنامه مسکونی ضروری باشد. یک محیط درمانی ممکن است موارد سو مصرف مواد، رفتار جنسی یا خشونت را حل کند. مداخله زودهنگام برای دستیابی به موثرترین روش درمانی کلیدی است، بنابراین برای والدین، ​​مربیان و پزشکان مهم است که از علائم اختلال سلوک در کودکان آگاه باشند تا ارجاع ها و مداخلات مناسب انجام شود.

تحقیقات نشان می دهد که شرکت دردوره های درمانی روانی-اجتماعی می تواند به کودکان و خانواده ها کمک کند تا با اثرات اختلال سلوک کنار بیایند. چنین رویکردهایی غالباً شامل کار با والدین و مراقبان برای کمک به آن ها در یافتن روشهای موثر در مدیریت رفتار فرزندشان است. این ممکن است مواردی از قبیل:

ایجاد ساختار اعمال محدودیت ها

ارائه دستورالعملهای روشن

پاداش دادن به رفتارهای مثبت

استفاده از تایم استراحت پس از رفتارهای بد یا طغیان

هدف نهایی این آموزش کمک به والدین و فرزندان است که تعامل موثرتری دارند. این می تواند منجر به درگیری کمتری شود و به کودکان کمک کند تا رفتار خود را بهتر تنظیم کنند.