همانند همه‌ی اعمال جراحی دیگر، فاکتورهای داخلی و خارجی بسیاری وجود دارد که می‌توانند باعث ایجاد مشکلات پس از عمل یا ناموفق‌بودن آن شوند.
ایمپلنت‌های دندانی برای ایفای نقش ریشه‌ی دندان ازدست‌رفته طراحی شده‌اند، پایه‌ی ایمپلنت مستقیما درون استخوان فک پایین قرارمی‌گیرد و جایگزینی مناسب برای دندان‌های مصنوعی و بریج‌ها می‌باشند؛ مزیت آن نسبت به درمان های پیشین طولانی بودن اثر آن و ایجاد راحتی بیشتر است.
باوجود سابقه‌ی موفقیت‌آمیز ایمپلنت‌های دندانی، ریسک‌های اندکی درخصوص شکست این عمل جراحی وجود دارند که پیش از انجام دادن، باید از آن‌ها آگاه شوید.
ادغام ایمپلنت ناموفق
ادغام ایمپلنت به معنای تشکیل یک رابطه‌ی کاربردی وساختاری بین اسخوان فک فرد و ایمپلنت است. این پروسه به چندماه زمان، پس از عمل جراحی، نیازمند است. هنگامی که ادغام به درستی انجام نشود، ایمپلنت متحرک است؛ یعنی یا به طور کامل جدا می‌شود یا نشانه‌هایی مبنی بر از دست‌رفتن استخوان به اندازه‌ی ۱میلی‌متر در سال اول و تا ۲میلی‌متر در سال دوم نشان می‌دهد.
عوامل زیادی ممکن‌است موجب شکست‌ـمیز بودن ایمپلنت شوند از جمله جاگذاری نادست ایمپلنت، حجم یا تراکم پایین استخوان فک، آسیب به بافت اطراف ایمپلنت، ضربه‌ی شدید و…
قبل از قراردادن ایمپلنت، دندانپزشک باید اطمینان حاصل کند که استخوان فرد از تراکم و ارتفاع مناسب برخوردار است؛ درغیراین صورت، پیوند استخوان یا عمل لیفت سینوس‌ها ممکن است ضروری باشد. هم‌چنین در شرایط فقدان دندان، تراکم استخوان زیرین، به دلیل نبود عامل متحرک، کاهش پیدا می‌کند؛ درنتیجه درصورتی که فرد برای مدت زیادی دندان خودرا از دست داده باشد، نیاز به پیوند استخوان برای نگهداری ایمپلنت خواهد داشت.
ایجاد عفونت (Peri-Implantitis)
عواملی مانند عدم رعایت بهداشت دهانی پس از عمل جراحی یا وجود باکتری حین عمل جراحی باعث ایجاد عفونت خواهندشد. این شرایط شامل نشانه‌های مانند التهاب در لثه یا استخوان اطراف آن است. هم‌چنین در موارد شدیدتر می‌تواند منجر به ازدست دادن استخوان شود. دربرخی موارد، عفونت قابل درمان است اما در بیشتر آن‌ها، ایمپلنت باید خارج شود. هم‌چنین بروز آن ممکن است سال‌ها یا ما‌ه‌ها پس از جراحی رخ‌دهد.
افرادی با بهداشت دهان ضعیف،بیماران دیابتی، استعمال‌کنندگان دخانیات و افرادی که دارای بافت لثه‌ی نازک‌اند، بیشتر در معرض این شرایط قرار دارند.
آسیب به اعصاب و سایر بافت‌های اطراف
یکی از مشکلات نادر ایجاد شده درهنگام جاگذاری ایمپلنت، آسیب به بافت‌ها اطراف، خصوصا اعصاب است. هنگامی که ایمپلنت بیشتر ازحد استاندارد به اعصاب نزدیک باشد، فرد ممکن‌است درد مزمن یا بی‌حسی در ناحیه‌ی گونه، لثه، زبان و لب‌ها حس کند. آسیب عصب ممکن است موقتی یا دائمی باشد، در برخی موارد نیز نیاز است ایمپلنت خارج شود.
تقریبا علت تمامی آسیب‌های عصبی، جایگذاری ایمپلنت توسط فرد غیرمتخصص است.
همانند تمامی جراحی‌ها، بافت اطراف همواره مقداری آسیب خواهد دید، مقداری خونریزی و درد نیز تا چندروز پس از جراحی طبیعی است؛ اما درصورتی که خونریزی و درد بیش از چند روز ادامه پیدا کند، نیازبه ویزیت مجدد دندانپزشک است.
مشکلات سینوسی
سینوس‌ها می‌توانند مشکلات متعددی برای دندانپزشک درحین قرار دادن ایمپلنت در فک بالا ایجادکنند چرا که اغلب موجب کاهش تراکم استخوان دراین ناحیه می‌شوند و ممکن‌است نیاز به جراحی پیوند استخوان شود.
درصورت قراردادن ایمپلنت در حفره‌ی سینوسی، این ناحیه دچار التهاب یا عفونت خواهدشد.
CTاسکن و اشعه‌ی X به راحتی می‌توانند این مشکل را تشخیص دهند و سپس عمل جراحی اصلاح انجام شود.
دندانپزشک پیش از انجام‌دادن عمل جراحی لازم است از وضعیت اسکلتی بیمار اطلاع دقیق حاصل کند.
سایر مشکلات
پس زدن ایمپلنت: بدن ممکن است ایمپلنت را نپذیرفته و با ترشح پادتن آن را پس زند. در این شرایط بدن با ایمپلنت مانند یک شی خارجی رفتار می‌کند.
واکنش آلرژیک: پایه‌ی اغلب ایمپلنت‌ها ترکیبی از تیتانیوم و نیکل است. در موارد نادر، ممکن است تیتانیوم موجب واکنش آلرژیک و التهاب شود. نشانه‌های این واکنش طیفی گسترده از خارش لثه تا سندروم خستگی مزمن را دربرمی‌گیرند. پس از انجام جراحی، باید از عدم بروز واکنش اطمینان حاصل کرد.
درحالی که لیست مشکلات ناشی از ایمپلنت طولانی به نظر می‌رسد، باید در نظر داشت آمار ایمپلنت موفقیت‌آمیز بالای ۹۵% است و مشکلات جدی تنها در موارد نادر بروز پیدا می‌کنند.
برای جلوگیری از این مشکلات بهتر دندانپزشک خودرا با دقت انتخاب کرده و پس از انجام جراحی، درصورت بروز هرگونه مشکلات بلافاصله به وی مراجعه کرده و از انجام هرگونه عمل خودسرانه خودداری کنید.
منبع
- dentalimplantcostguide.com
