پانکراتیت به معنی التهاب لوزالمعده (پانکراس) است و که دو صورت حاد یا مزمن بروز می‌کند.
پانکراتیت مزمن معمولاً در پی حملات مکرر پانکراتیت حاد بروز می‌کند زیرا پانکراس در بین حملات کاملاً بهبود نمی‌یابد. در پانکراتیت حاد، پانکراس به تدریج توانایی تولید آنزیم‌های برون‌ریز گوارشی و هورمون‌هایی ضروری – مانند انسولین – را از دست می‌دهد. التهاب پانکراس نتیجۀ تخریب بافت آن توسط آنزیم‌های خود پانکراس، به ویژه تریپسین می‌باشد. علایم پانکراتیت ممکن است به صورت دردهای مداوم یا متناوب در ناحیه فوقانی شکم احساس شوند که این علایم با غذاخوردن تشدید می‌شود. اتساع شکم ، تهوع، زردی (یرقان)، استفراغ، اسهال چرب و کاهش وزن از سایر علائم پانکراتیت به‌شمار می‌روند.
علاوه بر علائم بالینی، در آزمایشگاه ممکن است افزایش آمیلاز سرم، لکوسیتوزکاهش کلسیم، هیپرگلیسمی، بالا رفتن لیپاز، فسفولیپاز A و تریپسین خون، پروتئینوری، افزایش LDH و واوره خون نیز مشاهده شوند.
رادیوگرافی شکم، اسکن رادیوایزوتوپ، سی تی اسکن یا سونوگرافی لوزالمعده می‌توانند در تشخیص پانکرالتیت مفید باشند.
در ادامه به بررسی ابعاد دیگر این بیماری، از جمله علل، عوارض و روش‌های درمانی می‌پردازیم.
