چای سبز خصوصیات کشف‌ناشدۀ زیادی دارد؛ از جمله قدرت درمانی آن در زمینۀ بیماری‌های خاص.
چای سبز دارای نوعی پلی‌فنول (Polyphenol) به نام اپی‌گالوکاتکین گالات (EpiGalloCatechin Gallate) است که [بر اساس یک مطالعۀ جدید] احتمالاً می‌تواند تأثیرات مطلوبی در کنترل علایم بیماران مبتلا به آمیلوییدوز (Amyloidosis، رسوب آمیلویید در فضای خارج سلولی) و مالتیپل میلوما (Multiple Myeloma، تکثیر بدخیم پلاسماسل‌ها) داشته باشد. نتایج این مطالعه در ژورنال Biological Chemistry منتشر شده است.
بیماران مبتلا به آمیلوییدوز و میلومای چندگانه در معرض خطر وضعیتی موسوم به “آمیلوییدوز سبک‌زنجیر سیستمیک” (Systemic Light Chain Amyloidosis یا AL) قرار دارند؛ حالتی که آنتی‌بادی‌های بدفرم (Mishappen) و در اندام‌هایی نظیر قلب و کلیه تجمع می‌یابند. AL شایع‌ترین شکل آمیلویید می‌باشد؛ ولی خوش‌بختانه با نسبت وقوع ۶ تا ۷ مورد در هر میلیون نفر، هم‌چنان یک بیماری نادر است.
محققان دانشگاه واشنگتن (Washington University) و گروهی از محققان آلمانی طی مطالعه‌ای تأثیرات EGCG موجود در چای سبز (Camellia sinensis) بر روی پروتئین سبک‌زنجیر (آمیلویید) را مورد بررسی قرار داده‌اند. پژوهشگران در ابتدا نمونه‌های سبک‌زنجیر را از مغز استخوان ۹ بیمار مبتلا به اختلال مغز استخوان – که موجب بروز AL و MM می‌شود – استخراج نمودند. آن‌ها در ادامه با انجام مجموعه آزمایش‌هایی کیفیت اثرگذاری EGCG بر روی این زنجیره‌های سبک را بررسی نمودند.
[همین] محققان پیش‌تر تأثیر پلی‌فنول موجود در چای سبز را روی بیماری‌های پارکینسون و آلزایمر، ارزیابی کرده بودند و نتیجه این بود که “EGCG می‌تواند از تجمع نامطلوب پروتئین – در هر دو بیماری – جلوگیری نماید“. آن‌ها در این مطالعه نیز به نتیجه‌ای مشابه دست یافتند: “در بیماران مغز استخوان، EGCG با تغییر شکل [فضایی] پروتئین‌های بدفرم، از تجمع ناخواستۀ آن در بافت‌های بدن جلوگیری می‌کند“.
طبق اظهارات محققان:
در حضور چای سبز، زنجیره‌ها ساختار درونی متفاوتی دارند. EGCG زنجیرۀ سبک را طوری تغییر شکل می‌دهد – که هم‌چنان طبیعت تجمعی دارد – ولی دیگر مثل حالت قبل سمی نبوده و منجر به تشکیل فیبریل (رسوب پروتئین به شکل رشته‌وار) در بافت‌ها نمی‌شود.
