اگر یکی از نزدیکان شما اختلال دوقطبی دارد، عشق و حمایت شما می‌تواند در پروسه‌ی درمان و بهبود بیماری تغییر ایجاد کند.
شما میتوانید با آگاهی از بیماری، امید دادن و دلگرمی، پیگیری علائم و همراهی در درمان به بیمار کمک کنید. البته باید توجه داشت که مراقبت از یک فرد دوقطبی ممکن است به خودتان آسیب برساند، اگر به نیاز های خودتان بی‌توجه بشوید! پس یک تعادل بین حمایت از عزیزتان و مراقبت از خودتان برقرار سازید.
|
شما چه کاری میتوانید انجام دهید ؟ |
|
زمانی کافی را در حضور فرد دوقطبی بگذرانید. به سوالات با صداقت پاسخ دهید. علائم بیماری عزیزتان را شخصی ندانید! بر اهمیت خواب و مدیریت استرس تاکید داشته باشید. فرد دوقطبی را به درمان و ادامه‌ی آن ترغیب کنید. با خواندن مقالات مرتبط درباره‌ی این بیماری بیشتر بدانید. |
شما چگونه میتوانید به یک فرد با اختلال دوقطبی کمک کنید؟
کنار آمدن با بالا و پایین‌های اختلال دوقطبی می‌تواند مشکل باشد؛ چه برای بیمار و چه برای اطرافیان. حالات و رفتارهای یک فرد دوقطبی همه‌ی افراد نزدیکش، به ویژه اعضای خانواده و دوستان نزدیکش را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
در طول دوره‌ی شیدایی احتمالا شما با شوخی‌های بی‌پروا، خسارات عصبانی کننده و تصمیم‌گیری‌های غیرمسئولانه مواجه شوید. و وقتی گردباد دوره‌ی شیدایی گذشت، اغلب، مقابله با عواقب آن بر عهده‌ی شماست! در طول دوره‌ی افسردگی ممکن است شما فراموشکاری‌های عزیزتان را جمع و جور کنید! چرا که انرژی مسئولیت‌پذیری‌های خانه و کار را ندارد!
خبر خوشحال کننده ایست اگر بگوییم بیشتر بیماران اختلال دوقطبی میتوانند با درمان، دارو و حمایت مناسب حالاتشان را به ثبات برسانند. و شما میتوانید نقش قابل توجهی در بهبود داشته باشید. گاهی فقط داشتن یک نفر برای صحبت می‌تواند تحریکات و چشم‌اندازهای عزیزتان را تغییر دهد.
برخی راه‌های دیگر که میتوانند کمک کنند:
درباره‌ی اختلال دوقطبی آموزش ببینید. درباره‌ی علایم و گزینه‌های درمانی تا میتوانید یاد بگیرید. هرچه بیشتر درباره‌ی اختلال دوقطبی آگاهی داشته باشید بهتر برای کمک مجهز شده‌اید! و بهتر میتوانید اوضاع را تحت نظر بگیرید.
فرد را ترغیب کنید تا کمک بگیرد. هرچه زودتر این اختلال درمان شود بهتر قابل پیش‌بینی است. پس مصرّانه عزیزتان را وادار سازید تا کمک‌های تخصصی را فورا دنبال کند. منتظر نباشید تا ببینید که، بدون درمان بیمار بهتر می شود ؟
درکش کنید. به دوست و یا عضو خانواده‌تان اجازه دهید بداند که اگر به یک گوش شنوای دلسوز ، تشویق، و یا کمک در درمان نیاز دارد شما پیششان هستید.
افراد دوقطبی اغلب از کمک گرفتن از دیگران خودداری می‌کنند ، چرا که فکر می‌کنند باری بر دوش عزیزانشان هستند. پس به او یادآور شوید که شما مراقبش هستید و آنچه که در توان دارید برای کمک ایشان انجام خواهید داد.
صبور باشید. بهبود یافتن زمان خواهد برد حتی اگر فرد در حال درمان باشد. بهبود و یا درمان همیشگی را انتظار نداشته باشید! همگام با سرعت بهبودی شما هم صبور باشید و برای موانع و چالش‌ها آماده شوید. مدیریت اختلال دوقطبی یک فرآیند به درازای عمر است.
حمایت در بهبود اختلال دو قطبی بسیار مهم است. وقتی افراد دوقطبی از جانب خانواده و دوستان حمایت می‌شوند بهتر عمل می‌کنند. این افراد سریعتر بهبود یافته، دوره‌های شیدایی و افسردگی کمتری را تجربه می‌کنند و علایم ملایم‌تری دارند.
خانواده و اختلال دوقطبی
زندگی با فردی که اختلال دوقطبی دارد می‌تواند موجب استرس و فشار در خانواده شود. در راس مشکلات کنار آمدن با علایم و عواقب اختلال دوقطبی، اعضای خانواده گاهی با هم به مشاجره می‌پردازند در حای که احساس گناه، ترس، عصبانیت، و درماندگی دارند.در نهایت صفت موروثی موجب مشکلات جدی در روابط می‌شود. اما خانواده‌ها میتوانند با موفقیت با اختلال دوقطبی کنار بیایند اگر آنها بفهمند که که بیماری و سختی‌های آن را قبول کنند.
درمان می‌تواند یک تغییر عظیم برای عزیزتان به وجود بیاورد، اما ممکن است همه‌ی علایم و اختلالات را کنترل نکند. برای اجتناب از ناامیدی و رنجش، باید انتظار واقع‌بینانه داشت. انتظار بیش از حد از عضو خانواده‌تان دستورالعملی برای شکست است. از سوی دیگر، انتظار کم نیز می‌تواند بهبود را پنهان دارد. بنابراین سعی کنید یک تعادل میان ترغیب بر مستقل بودن و فراهم آوردن حمایت پیدا کنید.
۱۰ نکته برای کنار آمدن با اختلال دوقطبی در خانواده
محدودیت‌های عزیزتان را قبول کنید. افراد دوقطبی نمی‌توانند حالت روانیشان را کنترل کنند.آنها نمی‌توانند از افسردگی بیرون بیایند و یا در د وران شیدایی خویشتن داری کنند. نه افسردگی و نه مانیا نمی‌شود با خودکنترلی، قدرت اراده و با با دلیل آوردن بر آن غلبه کرد. گفتن جملاتی «مثل دیوانه‌ها عمل کردنت را پایان بده» و یا «به جنبه‌ی روشن و مثبت فکر کن» کمک کننده نخواهد بود.
محدودیت‌های خودتان را بشناسید. شما نمی توانید یک فرد دوقطبی را نجات بدهید و نه میتوانید کسی را مجبور کنید در بهبود یافتنش مسئولیت‌پذیری داشته باشد. شما میتوانید حمایت خود را داشته باشید اما در نهایت بهبود یافتن در دستان فرد بیمار است.
استرس را کاهش دهید. استرس اختلال دوقطبی را تشدید می‌کند. بنابراین تلاش کنید راه‌هایی پیدا کنید که استرس‌ها را در زندگی عزیزتان کاهش دهید. بپرسید شما چگونه میتوانید کمک کنید و داوطلب بشوید که برخی از مسئولیت‌های او را، اگر نیاز داشته باشد، بر عهده بگیرید. تعیین و اجرای یک برنامه‌ی روزمره‌ی روتین – با زمان‌بندی‌های منظم برای بیدار شدن، غذا، و خواب – می‌تواند استرس خانوادگی را کاهش دهد.
آشکارا ارتباط داشته باشید. در خانواده ارتباط آشکار و صادقانه برای مقابله با اختلال دوقطبی ضروریست. نگرانی‌های خودتان را به طریقی دوستانه در میان بگذارید. از او بپرسید چه احساسی دارد و تلاش کنید به درستی حرفهایش را بشنوید؛ حتی اگر شما با گفته‌های او موافق نباشید یا گفته‌های او به شما مربوط نباشد.
حمایت از یک بیمار دوقطبی
| چه بگویید تا کمکش کنید ؟ |
|
تو تنها نیستی، من اینجا هستم. من متوجه هستم که تو بیماری جدی‌ای داری و آن دلیل این افکار و احساسات است. شاید تو الان قبول نداشته باشی، اما احساس تو تغییر می‌کند. من نمیتوانم دقیقا احساسات تو را بفهمم، اما من مراقب تو هستم و میخواهم کمکت کنم. تو برای من مهم هستی. زندگی تو برایم مهم است. فرد دوقطبی را متقاعد کنید به پزشک مراجعه کند |
گذشته از حمایت‌های عاطفی، بهترین راه برای کمک به فرد دوقطبی با ترغیب و حمایت از درمان است. اگرچه افراد دوقطبی بصیرتی بر شرایط خودشان ندارند و به سادگی نمی‌شود آنها را متقاعد کرد به پزشک مراجعه کنند.
وقتی آنها مانیک هستند احساس بزرگی دارند و نمی‌توانند بفهمند مشکلی وجود دارد. و وقتی افسرده هستند ممکن است متوجه چیز اشتباهی بشوند اما انرژی پیگیری کمک را ندارند.
اگر عزیز شما به بیمار بودنش متقاعد نشد، درباره‌ی آن بحث نکنید. این فکر ممکن است آنها را به وحشت بیاندازد، بنابراین حساس خواهند شد. به جای آن چک‌آپ پزشکی روتین را پیشنهاد دهید و یا بخواهید به دلیل یک نشانه‌ی مخصوص به پزشک مراجعه کند.این علائم میتوانند اختلالات خواب، تحریک‌پذیری و احساس کوفتگی و خستگی باشد.
این جملات ممکن است به شما کمک کند:
اختلال دوقطبی یک بیماری جدیست. همانند دیابت. و نیاز به درمان پزشکی دارد.
تو مقصر اختلال دوقطبی نیستی. تو عامل آن نیستی. بیماری گناه و تقصیر تو نیست.
تو میتوانی احساس بهتری داشته باشی. درمان‌های زیادی وجود دارد که به تو کمک کند.
اختلال دوقطبی بدون درمان بدتر می‌شود.
مقاله مرتبط: ۹ نکته برای افراد با اختلال دوقطبی
درود بر شما،من یک سال است که تحت درمان این بیماری هستم و کم کم خسته شده بودم و میخواستم داروها را قطع کنم ،اما با خواندن این مقاله منصرف شدم،ازتون سپاسگزارم.
سلام // دچار این بیماری هستم // تنها زندگی می کنم // یکبار خسته شدم و رفتم برای درمان قرص ها خیلی خواب آوار بود // نمی تونستم فکر کنم // مجبور شدم نتونستم ادامه بدم // هزینه بالای درمان و مشکلاتی که دچارش شده بودم // از کوچیکی دچار این بیماری بودم //