قرن بیست و یکم به راستی که عصر طلایی اکتشافات هومینین‌ها (انسانیان) بود. گونه‌های جدیدی مثل ساهلانتروپوس تچادنسیس (Sahelanthropus tchadensis) هفت میلیون ساله و هومو نالدی (Homo naledi) به فهم ما از گذشته‌ی بشر افزوده‌اند. این یافته‌ها ادامه خواهد داشت. جان هاوکز از دانشگاه ویسکانسین-مدیسون:
به نظر نمی‌آید در حال نمونه‌بردای از چیزی هستیم که دارد تمام می‌شود. من فکر می‌کنم شدت جستجوها به نسبت بیشتر هم شده است.
شانس خوبی برای آشکار شدن گونه‌های جدید تا پایان سال ۲۰۱۸ وجود دارد. شایعاتی هم به گوش می‌رسد که از دو گونه‌ی جدید حرف می‌زنند. آن‌ها می‌گویند این دو گونه می‌توانند به بسیاری از سؤالات دانشمندان پاسخ دهند.
پیش‌نمایش ۲۰۱۸: رشد مجدد اندام‌های از دست‌رفته با تغییرات بیوالکتریکی
بدون تردید، بیشترین خلأ مابین چهار و هفت میلیون سال پیش می‌باشد. این بازه‌ی زمانی عظیمی است که خیلی وقت می‌شود که چیزهای کمی از آن در دست داریم. هر هومنینی از آن دوران با قطعیت زیاد گونه‌ی جدیدی محسوب می‌شود و می‌تواند اولین مراحل تکامل انسانیان را روشن سازد.
از سوی دیگر، محققانی مثل دیوید بگان از دانشگاه تورنتوی کانادا به دنبال فسیل‌های شمالی اند. او در سال ۲۰۱۷ مشغول مطالعه‌ی گراکوپیتکوس (Graecopithecus)، کَپی منقرض‌شده‌ی ۷.۲۵ میلیون ساله‌ی اروپایی بود. او ادعا کرد که این گونه می‌تواند جزو هومینین‌ها باشد؛ یعنی اروپا خانه‌ی هومینین‌های اولیه است.
جداً علاقه‌مندم تا چیزهای کاملی از گراکوپیتکوس یا یکی از خویشاوندانمان ببینم.
با این همه، سرزمین مورد علاقه‌ی محققان تکامل، آفریقای ۳ تا ۳.۵ میلیون سال پیش، در مرکز توجه‌هاست. در دهه‌ی ۱۹۹۰ فکر می‌کردیم فقط یک هومینین (استرالوپیتکوس آفارنسیس یا همان لوسی مشهور) وجود دارد و جد ما هم اوست. ولی در سال ۲۰۰۱ دومی هم پیدا شد: Kenyanthropus platyops (صورت پهن کنیایی).
این کار ضروری به نظر می‌رسد؛ چون شاید کنیانتروپوس به ما نزدیک‌تر از استرالوپیتکوس باشد. به نظر می‌آید کنیانتروپوس و انسان‌ها (Homo) به همراه انسانیان تنومند (Paranthropus) به یک گروه تعلق داشته باشند. اگر چنین باشد بدین معناست که هومو و پارانتروپوس هم‌عصر کنیانتروپوس بوده‌اند؛ نه عقب‌تر از این زمان و نه بعدتر اثری از این گونه‌ها پیدا نشده است.
