گروهی از محققان ژاپنی کشف کرده‌اند که التهاب عصبی ناشی از سیستم ایمنی ذاتی، نقش اساسی پیش بینی نشده‌ای در افسردگی ایجاد شده توسط استرس ایفا می‌کند.
این دیدگاه می‌تواند در آینده به ایجاد هدف گذاری‌های ضد افسردگی در مولکولهای سیستم ایمنی ذاتی بینجامد. نتایج این پژوهش در تاریخ ۲۰ جولای در نسخه آنلاین نشریه Neuron منتشر شده‌است.
مکانیسم التهاب عصبی دخیل در رفتارآمیخته با افسردگی ناشی از استرس مکرر
گروهی از محققان ژاپنی کشف کرده‌اند که التهاب عصبی ناشی از سیستم ایمنی ذاتی، نقش اساسی پیش بینی نشده‌ای در افسردگی ایجاد شده توسط استرس ایفا می‌کند. این دیدگاه می‌تواند در آینده به ایجاد هدف گذاری‌های ضد افسردگی در مولکولهای سیستم ایمنی ذاتی بینجامد. نتایج این پژوهش در تاریخ ۲۰ جولای در نسخه آنلاین نشریه Neuron منتشر شده‌است.
این مطالعه تحت رهبری Tomoyuki Furuyashiki و Shiho Kitaoka (از دانشگاه علوم پزشکی Kobe) در همکاری با Shuh Narumiya انجام شد.
مقاله مرتبط: افسردگی طولانی مدت و تغییر مغز
در مطالعه پیشین، بر ارتباط میان التهاب و افسردگی تمرکز شده‌بود و مواردی مانند افزایش سطح سایتوکاین‌های مرتبط با التهاب در خون بیماران مبتلا به افسردگی، فعال شدن میکروگلیا (سلولهای مرتبط با التهاب در مغز) در بیماران افسرده و درصد بالایی از شیوع افسردگی در بیمارانی که از بیماری التهابی مزمن رنج می‌برند، بررسی شد. با این حال، ارتباط دقیق میان افسردگی و التهاب هنوز هم ناشناخته‌هایی دارد.
استرس روانی ناشی از فاکتورهای اجتماعی و محیطی می‌تواند باعث تغییرات متنوعی در ذهن و بدن شود. سطوح ملایم استرس باعث بروز یک پاسخ دفاعی خواهد شد، در حالیکه استرس شدید می‌تواند باعث کاهش عملکردهای شناختی، افسردگی و افزایش اضطراب گردد و یک ریسک فاکتور برای بیماری‌های روانی است. تیم تحقیق در این مطالعه، تمرکز خود را بر روی استرس شکست اجتماعی (نوعی استرس محیطی) با هدف آشکار ساختن مکانیسم دخیل در پاسخ روحی به استرس مکرر منعطف ساخته بود.
ابتدا، آنها تغییرات بیان ژن را در مغز که توسط استرس شکست اجتماعی مکرر ایجاد می‌شود بررسی کردند و دریافتند که استرس مکرر باعث افزایش یک لیگاند احتمالی برای TLR2 و TLR4 یا TLR2/4 (رسپتورهای سیستم ایمنی ذاتی) در مغز می‌شود. گام بعدی آنها، بررسی نقش TLR2/4 در استرس مکرر با استفاده از موشهایی است که ژن TLR2/4 آنها حذف شده‌بود. بدنبال این بررسی، آنها دریافتند موشهای فاقد TLR2/4 زمانیکه در معرض استرس مکرر قرار گرفتند، اجتناب اجتماعی یا اضطراب شدید نشان ندادند. استرس مکرر معمولا باعث فعالسازی میکروگلیاها در نواحی مشخصی از مغز مانند قشر پره‌فرونتال میانی می‌شود که پاسخ ضعیف و آتروفی نورونها را در پی دارد، در حالیکه این پاسخ‌ها در موشهای فاقد TLR2/4 ظاهر نشدند.
تیم تحقیق سپس روشی را بمنظور بلوکه کردن انتخابی بیان TLR2/4 در میکروگلیاهای نواحی مشخص کرد، ابداع کرد. با جلوگیری از بیان TLR2/4 در میکروگلیاهای قشر پره‌فرونتال میانی، آنها توانستند رفتار آمیخته با افسردگی را در پاسخ به استرس شکست اجتماعی مکرر، مهار کنند. آنها دریافتند استرس مکرر باعث بیان IL-1α و TNFα (سایتوکاین‌های مرتبط با التهاب) در میکروگلیاهای قشر پره‌فرونتال میانی توسط TLR2/4 می‌شود. رفتار آمیخته با افسردگی توسط تجویز آنتی بادی‌های خنثی کننده‌ی سایتوکاین‌های مرتبط با التهاب در قشر پره‌فرونتال میانی، مهار شد.
این نتایج نشان دهنده آن است که استرس شکست اجتماعی مکرر باعث فعال شدن میکروگلیاها در قشر پره‌فرونتال میانی توسط TLR2/4 که از رسپتورهای سیستم ایمنی ذاتی هستند، می‌شود. این رخداد باعث بیان IL-1α و TNFα که از سایتوکاین‌های مرتبط با التهاب هستند، شده و به آتروفی و پاسخ ضعیف در نورونهای واقع در قشر پره‌فرونتال میانی منجر می‌شود که رفتار آمیخته با افسردگی را در پی دارد.
پروفسور Furuyashiki می‌گوید: “این یافته‌ها، اهمیت التهاب عصبی ناشی از سیستم ایمنی ذاتی را در افسردگی ناشی از استرس نشان می‌دهد. این نتایج می‌تواند به ساخت داروهای ضد افسردگی جدید که مولکولهای سیستم ایمنی ذاتی را مورد هدف قرار می‌دهند، منجر شود.”
