این مقاله علمی که توسط بخش علوم بهداشتی و سلامتی Baycrest انستیتو تحقیقاتی Rotman انجام شد، بخش هایی از مغز تحت تاثیر اضطراب، ترس و استرس مزمن در مطالعات انسانی و حیوانی چاپ شده را مورد بررسی قرار داد. نویسندگان نتیجه گرفتند که “همپوشانی وسیعی” در مدارات عصبی مغز در هر سه مورد اضطراب، ترس و استرس مزمن وجود دارد که ممکن است ارتباط بین استرس مزمن و بوجود آمدن اختلالات عصبی-روانی از جمله افسردگی و آلزایمر را تشریح نماید.
این مقاله به صورت برخط در نسخه این ماه ژورنال Current Opinion in Psychiatry در دسترس می باشد.
تجربه کردن اضطراب، ترس و استرس بعنوان بخش طبیعی زندگی تلقی می شود اگر به صورت اتفاقی و موقت ، مثل احساس اضطراب و استرس قبل از امتحان یا مصاحبه شغلی باشند. با این حال، زمانیکه این عکس العمل های احساسی حاد به صورت مزمن یا مکرر در می آیند، می توانند به صورت اساسی در فعالیت های روزمره مثل شغل، مدرسه، یا ارتباطات اجتماعی تداخل نمایند. استرس مزمن یک حالت پاتولوژیک است که توسط فعال شدن طولانی مدت واکنش استرس فیزیولوژیکی حاد طبیعی بوجود می آید که می تواند سیستم ایمنی بدن، سیستم های متابولیک و قلب و عروق را مختل نموده و منجر به آترفی هیپوکامپ مغز (که برای حافظه دراز مدت و جهت یابی ضروری می باشد) شود.
دکتر Linda Mah، دانشمند بالینی در انستیتو تحقیقاتی Baycrest’s Rotman و سرمولف مقاله می افزاید: “اضطراب پاتولوژیک و استرس مزمن مرتبط با تخریب ساختاری و عملکرد غلط هیپوکامپ و قشرپیشانی می باشند، که ممکن است عامل ریسک افزوده اختلالات عصبی-روانی مثل افسردگی و زوال عقل به حساب آید.” مقاله موجود مدارک و شواهد مطالعات اخیر در خصوص شرطی سازی استرس، ترس در مدل های حیوانی، و مطالعات تصویربرداری عصبی از استرس و اضطراب در افراد سالم و در افراد مراجعه کننده به کلینیک را مورد بررسی قرار داد.
دکتر Mah و همکاران مخصوصا ساختارهای کلیدی در مدارات عصبی ترس و اضطراب (آمیگدال، قشر میانی پیشانی، هیپوکامپ) را مورد بررسی قرار دادند که در طی مواجهه با استرس مزمن تحت تاثیر قرار می گیرند. محققان متوجه الگوی مشابهی از فعالیت غیر متعارف مغز را در مواحهه با ترس/اضطراب و استرس مزمن – مخصوصا در آمیگدال بیش فعال (مرتبط با پاسخ های عاطفی) و قشر میانی پیشانی کم فعال (مناطق مرتبط با تفکر که در تنظیم پاسخ های عاطفی از طریق ارزیابی های شناختی کمک می کند) شدند . این ارتباط بده بستانی بیش از یک دهه قبل برای اولین بار در یک مطالعه برجسته توسط نورولوژیست مشهور و محقق افسردگی به نام دکتر Helen Mayberg شناسایی شد.
دکتر Mah استادیار روانپزشکی در بخش روانپزشکی دوران پیری در دانشگاه تورنتو بررسی خود را با یادداشت امیدوارکننده و با پیشنهاد اینکه آسیب منتجه از استرس به بخش هیپوکامپ و قشر میانی پیشانی کاملا غیر قابل برگشت نمی باشند، پایان رسانید. او در این باره گفت: ” کاشف بعمل آمده است که هم درمان ضد افسردگی و هم فعالیت فیزیکی باعث افزایش نوروژنز هیپوکامپ می شوند. با نگاه به آینده، ما نیاز داریم که کارهای بیشتری را برای تعیین اینکه آیا مداخلات ، از جمله ورزش، تمرینات ذهنی، و درمان رفتار شناختی، نه تنها می توانند باعث کاهش استرس شوند، بلکه باعث کاهش خطر بوجود آمدن اختلالات روانپزشکی-عصبی گردند.”
مقاله نقد وبررسی علمی بعد از انتشار مطالعه اصلی دکتر Mah در ژورنال American Journal of Geriatric Psychiatry (که به صورت برخط در اکتبر ۲۰۱۴ در دسترس قرار گرفت) به مهم ترین و قوی ترین شواهد و مدارک دست یافت که اضطراب می تواند باعث تسریع بیماری آلزایمر در افراد دارای نقض شناختی خفیف گردد.
