۳۰ ژوئن – ۷ جولای ۲۰۱۷
ملاقات انسان‌های امروزی و نئاندرتال‌ها
تغییر طرح جدیدی در گشودن راز چگونگی ملاقات انسان‌های امروزی با نئاندرتال‌ها به وجود آمده است. محققان DNA باستانی میتوکندری (اندامک ریز انرژی‌ساز درون سلول) مربوط به نئاندرتالی را که در حدود ۱۰۰,۰۰۰ سال پیش در جنوب آلمان امروزی زندگی می‌کرد توالی‌یابی کرده‌اند. آن‌ها دریافتند که این DNA میتوکندی که فقط از مادر به ارث می‌رسد، شبیه نوع مشابه خود در انسان‌های اولیه‌ی امروزی است. این موضوع به نتیجه‌گیری هیجان‌انگیزی انجامیده: عضو مؤنثی از دودمانی که گونه‌ی “انسان خردمند” را در آفریقا به وجود آورده، در حدود بیشتر از ۲۲۰,۰۰۰ سال پیش (بسیار پیش‌تر از چیزی که تاکنون می‌دانستیم) با یک نئاندرتال مذکر ملاقات داشته است. این قدیمی‌ترین مواجهه‌ی شناخته‌شده بین این دو گروه می‌باشد.
حتی مقادیر کم نفت هم می‌تواند پرندگان دریایی را هلاک کند
یکی از ناامیدکننده‌ترین تصاویری که هر از گاهی در رسانه‌ها پخش می‌شود مربوط به مرغی دریایی است که لای نفت‌های سرریز به دریا گیر افتاده و مرده است. مطالعه‌ای اخیراً دریافته که حتی مقادیر بسیار اندکی از نفت می‌تواند اثرات عمده‌ای روی جمعیت پرنده‌ها داشته باشد. حتی آغشته شدن نوک بال و دم آن‌ها با کمی نفت می‌تواند آن‌ها را از پرواز دور نگه دارد که این حادثه تولیدمثل‌شان را به خطر خواهد انداخت.
ستاره‌های با سرعت فوق‌العاده شاید در خارج از کهکشان راه شیری به وجود آمده باشند
تعداد اندکی از ستاره‌ها با سرعتی چنان بالا حرکت می‌کنند که نهایتاً از کهکشان راه شیری خارج خواهند شد؛ این ستاره‌ها شاید اصلاً از کهکشان ما نیامده باشند. تا الان، دانشمندان باور داشتند که چنین ستاره‌های با سرعت فوق‌العاده‌ای زمانی منشأ می‌گیرند که ستاره‌های دوگانه توسط سیاهچاله‌های در مرکز کهکشان راه شیری که یکی از ستاره‌ها را می‌بلعند و دیگری را با سرعتی باورنکردنی پرتاب می‌کنند، به وجود می‌آیند. با این حال یافته‌های مطالعه‌ای جدید حاکی از این است که شاید تقریباً این ۲۰ ستاره‌ی پرسرعت از خارج کهکشان راه شیری آمده باشند.
مقاله‌ی مرتبط: تئوری جدیدی درباره‌ی چگونگی تشکیل سریع‌ترین ستاره‌های راه شیری ما
محققان کانادایی ویروس آبله‌ی منقرض‌شده‌ای را دوباره بازسازی کردند
ریشه‌کنی آبله، یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های تاریخ بشر، دهه‌ها زمان برد و میلیون‌ها دلار خرج برداشت. اکنون تیم علمی کوچکی با دانشی نچندان تخصص‌یافته در نصف سال با هزینه‌ای ۱۰۰,۰۰۰ دلاری از عهده‌ی این کار برآمده‌اند. این نتیجه‌گیری مختومه نشده‌ای از آزمایشی است که سال گذشته توسط محققان کانادایی انجام شد؛ آن‌ها توانسته بودند ویروس آبله‌ی اسب را به صورت مصنوعی بسازند. این کار در دنیای علم کنونی آنقدرها هم شگفت‌انگیز نیست ولی سؤالی آزاردهنده را در ذهن تکرار می‌کند: اگر چنین تکنولوژی دست تروریست‌ها بیافتد چه روی خواهد داد؟!
چرا سازه‌های امروزی در عرض چند سال می‌ریزند ولی آثار باستانی سرپا هستند؟
بتن‌های امروزی که همه جا، از جاده‌ها گرفته تا ساختمان و پل‌ها استفاده می‌شوند در کمتر از ۵۰ سال فرسوده و تخریب می‌شوند ولی بیش از هزار سال از فروپاشی امپراتوری روم می‌گذرد و ساختمان‌های بتنی آن پابرجاست. دانشمندان بالاخره علت این موضوع را فهمیدند: عنصر تشکیل‌دهنده‌‌ی ویژه‌ای که باعث می‌شود سیمان با گذشت زمان به جای این که ضعیف‌تر شود، قوی گردد. محققان هسته‌های حفاری‌شده را در خلیج پازولینی اطراف ناپل ایتالیا مطالعه کردند. آن‌ها دریافتند که آب دریا اجزای خاکستر آتشفشانی را حل کرده و اجازه داده است تا مواد معدنی ساختمانی رشد کنند.
