برای موش‌ها و انسان‌ها، قدرت در یک منطقه از سازواری داروینی (Darwinian fitness) به‌معنی کمبود در منظقۀ دیگر است. نگاهی به ورزشکاران المپیک نشان می‌دهد که جثه‌ی یک کشتی‌گیر تا چه حد با یک دوندۀ ماراتُن متفاوت است. مدت‌ها عقیده بر این بود که قدرت مبارزه و یا حفاظت از قلمرو و منابع، به قیمت کاهش توان دویدن و تحرک فضایی تمام می‌شود. آزمایشی جدید، شواهدی را برای این نظریه ارائه می‌دهد.
محققان دانشگاه یوتا (Utah) در آزمایشگاه این نکته را بررسی کردند که چگونه موش‌های موفق، دیگر نرها را از قلمروی حاوی موش‌های ماده خارج می‌کنند. بدین ترتیب که موش‌ها ابتدا در یک محفظۀ آزمایشگاهی با اتاقک‌های زیادی برای عقب‌نشینی بازندگان قرار می‌گیرند. محققان قبل و بعد از انجام آزمایشات این محیط بسته، عملکرد موش‌ها برروی تردمیل‌های کوچک را، با هدف سنجش بهترین دونده‌ها ارزیابی کردند.
یافته‌های محققان بدین شرح است: موش‌هایی که به دفاع از قلمرو خود می‌پرداختند (به‌عنوان مثال با دیگر نرها مبارزه می‌کردند)، نسبت به مبارزان کمتر‌موفق، اکسیژن بیشتری را در هنگام دویدن مصرف می‌کردند. در این آزمایش، “مبارزان خوب” و “دونده‌های خوب” تقریباً از تودۀ بدنی مشابهی برخوردار بودند. در نتیجه، احتمالاً اختلاف فیزیولوژیک مختصر میان این دو گروه در کار است.
انسان‌ها نیز موجوداتی هستند که از رفتارهای مبتنی بر استقامت و مبتنی بر پرخاشگری استفاده می‌کنند، بنابراین نتایج نشان می‌دهند که چگونه سازش‌ها، تکامل ما را شکل داده‌اند.
این مقاله به‌تازگی در ژورنال Experimental Biology به چاپ رسیده‌است.
