یک مطالعه‌ی جدید، روشی برای دستکاری در تمایز سلولهای T در سیستم ایمنی، برای ایجاد تعادلی بین سلولهای پیش‌التهابی و ضدالتهابی، یافته است. این یافته، احتمالا دارای نتایجی برای درمان بیماری‌های خود ایمنی و بعضی از سرطان‌ها می‌باشد.
نقطه‌ی شروع بیماری‌های ایمنی، زمانی است که سیستم ایمنی به اشتباه سلولهای سالم را به عنوان ذرات بیگانه شناسایی میکند، و تصمیم می‌گیرد که با آنها مبارزه کند.
در این فرآیند سلولهای مشخصی که T Cell نامیده می‌شوند، و بخشی از سیستم ایمنی می‌باشند، دخالت دارند.
سلولهای T انواع مختلفی دارند که دارای وظایف متمایزی می‌باشند؛ اما نقش اصلی آنها دخالت غیرمستقیم در واکنش‌های ایمنی بدن است. بعضی از سلولهای T، پیش‌التهابی هستند که یک پاسخ ایمنی را پیش می‌برند. در حالی که سایر آنها سرکوب‌کننده‌ی سیستم ایمنی می‌باشند، به عبارتی تهاجمی بودن پاسخهای ایمنی را تنظیم می‌کنند.
بیماری‌های خود ایمنی، مانند بعضی سرطان‌ها از جمله سرطان کولورکتال و ریه، به طور غیر مستقیم تحت تاثیر عدم تعادل سلولهای T در سیستم ایمنی می‌باشند. این عدم تعادل یا به التهاب‌های غیر عادی منجر می‌شود، یا به عدم پاسخ.
اخیرا، تحقیقات بیشتری بر روی انواع خاصی از سلول‌ها انجام شده است که T Helper 17 نامیده می‌شوند. طبق این تحقیقات، سلولهای Th17 می‌توانند ناپایدار باشند و بیماری‌های خود ایمنی را تقویت کنند. علاوه بر این بعضی از سرطان‌ها را نیز میانجی‌گری می‌کنند.
یک مطالعه‌ی جدید به سرپرستی Dr Sheng Ding، از موسسه‌ی Gladstone در سانفراسیسکو، راهی برای تغییر سرنوشت سلول‌ها پیدا کرده است. به عبارتی برای تعیین اینکه سلولهای T به Th17 که پیش التهابی هستند، تمایز یابند، یا به سلولهای T تنظیمی که سرکوب‌کننده‌ی ایمنی می‌باشند.
محققان یافته‌های خود را در مجله‌ی Nature منتشر کردند.
دکتر Ding می‌گوید:
یافته‌های ما، می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر درمان بیماری‌های خودایمنی، و به همان میزان بر سلولهای بنیادی و درمان‌های ایمونوانکولوژی داشته باشد.
استفاده از ترکیبات شیمیایی در دستکاری سلول‌ها
در این مطالعه ، برای بررسی تاثیر نوعی ترکیب شیمیایی که آمینواکسی استیک اسید (AOA) نامیده می‌شوند، آزمایش‌هایی، هم در شرایط in vitro و هم در شرایط in vivo انجام شد.
محققان دریافتند که AOA، در حقیقت نوعی راهنمایی برای سلول پش‌ساز می‌باشد، برای اینکه به Th17 تمایز پیدا کند یا به T تنظیم‌کننده. این موضوع امکان ایجاد استراتژی‌هایی را، برای کمک به ارتقای تعادل سلولی در سیستم ایمنی، فراهم میکند .
دکتر Ding و همکارانش ادعا می‌کنند که این یافته می‌تواند نتایج گسترده‌‌‌تری برای درمان سرطان و بیماری‌های خودایمنی داشته باشد. برای مثال در مورد بیماری‌های خودایمنی، اینکه سلولهای پیش‌ساز بیشتر به سلولهای T تنظیمی تمایز پیدا کنند تا Th17، می‌تواند اثر التهابی برانگیخته‌شده‌ی ناشی از سلولهای T کمکی را مهار کنند.
محققان به کشف مزایای بالقوه‌ای که این استراتژی برای درمان‌های مشتق از سلولهای بنیادی فراهم میکند نیز مشتاق می‌باشند. سلولهای T تنظیم‌کننده گاهی می‌توانند از پس زدن یک عضو پیوندی توسط سیستم ایمنی جلوگیری کنند.
دکتر Ding و همکارانش اکنون بر این عقیده‌اند که سلولهای T Regulatory را می‌توان در ارتقای آستانه‌ی ایمنی سلولهای پیوند زده شده نیز به کار گرفت.
آنها هم‌چنین امیدواری خود را مبنی بر اینکه همین استراتژی ممکن است در درمان سرطان هم، اگرچه به طور غیرمستقیم، موثر باشد اظهار کردند.
دکتر Tao Xu، از موسسه‌ی Gladstone می‌گوید:
کار ما هم‌چنین می‌تواند به تلاش‌های در حال پیشرفت در زمینه‌ی ایمونوانکولوژی و درمان سرطان کمک کند.
این نوع درمان، سرطان را به طور مستقیم مورد هدف قرار نمی‌دهد و بیشتر روی فعال کردن سیستم ایمنی فعالیت میکند. بنابراین سیستم ایمنی می‌تواند سلولهای سرطانی را شناسایی کرده و با آنها مبارزه کند.
در حالی که هنوز راه‌هایی برای درک این موضوع که چگونه AOA می‌تواند برای موثرتر شدن درمان استفاده شود، وجود دارند؛ اما محققان پیشنهاد می‌کنند که AOA، در حال حاضر هم می‌تواند به عنوان نخستین گام برای به دست گرفتن کنترل دوباره‌ی مکانیسم‌های یک سیستم ایمنی شکست خورده، مفید باشد.
