مشخص شده است که عکس گرفتن واقعا به یادآوری خاطرات کمک می‌کند، با چگونگی آن در ادامه آشنا شوید.
آیا تصویربرداری بی‌پایان ما، سبب لذت نبردن از لحظه‌های مهم و سپس، عدم توانایی یادآوری آن‌ها می‌شود؟ شاید جواب منفی باشد! پژوهش‌های جدید ارتباط بین تصویربرداری و شکل‌گیری خاطرات را نشان می‌دهند.
در این پژوهش، از ۲۹۴ داوطلب که در تور موزه شرکت کنند و به راهنمایی‌های صوتی که پخش می‌شد، گوش کنند. افراد به دو گروه تقسیم شدند، گروه اول اجازه‌ی استفاده از دوربین و وسایل تصویربرداری را داشتند اما گروه دوم نباید از این وسایل استفاده می‌کردند.
پس از تور، از آن‌ها سوالاتی در ارتباط با چیزهایی که در موزه دیدند، پرسیده شد. گروهی که اجازه‌ی تصویربرداری داشتند، برخلاف آن‌چه شنیده بودند، قادر بودند تصاویر را بهتر به یاد بیاورند. بنابر نتایج، به نظر می‌رسد پروسه‌ی عکس گرفتن و تلاش برای یافتن زاویه‌ی مناسب برای آن، به ثبت بهتر خاطرات کمک می‌کند.
تیم پژوهشی از دانشگاه‌های نیویورک، کالیفرنیای جنوبی، پنسیلوانیا و ییل، در اظهارنامه‌ای می‌گویند:
نتایج ما نشان می‌دهند چگونه تصویربرداری خود سبب بهبود حافظه از جنبه‌های بصری یک تجربه می‌شود اما می‌تواند از جنبه‌های غیربصری، نظیر جزئیات صوتی حافظه بکاهد.
این نتایج به دانشمندان کمک می‌کند درباره‌ی تأثیر استفاده‌ی مداوم گوشی‌های همراه هوشمند و تصویربرداری مداوم بر حافظه و نحوه‌ی پردازش مغزی اطلاعات بیش‌تری کسب کنند.
امتیاز عکس: Quinten de Graaf
حال که شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهند استفاده از گوشی‌های هوشمند و اسنپ و اینترنت درحال جایگزینی حافظه‌ی طولانی‌مدت هستند، ممکن است این تئوری درباره‌ی عکس گرفتن از اماکن و اشخاصی که نمی‌خواهیم فراموششان کنیم صدق نکند.
تیم پژوهشی می‌گوید:
افراد برای یادآوردن تجربیاتی که نمی‌خواهند فراموش کنند، چه یک مهمانی شام دوستانه، تور مسافرتی یا هر حادثه‌ی دیگری، سریع گوشی‌های هوشمند خود را بیرون می‌آورند و شروع به عکس‌برداری می‌کنند.
این تست موزه با آزمایشی که از اپلیکیشن هنرهای مجازی بر گوشی‌های هوشمند بود، دنبال شد. برخی از شرکت‌کنندگان اجازه‌ی گرفتن اسکرین‌شات را داشتند و برخی دیگر، نداشتند. الگویی مشابه پژوهش قبل تکرار شد و افرادی که حافظه‌ی دیجیتالی کسب کردند، می‌توانستند چیزهای بیش‌تری از آن‌چه دیده‌اند، به یاد آورند؛ اما حافظه‌ی شنیداری آنان کاهش یافته بود.
حتی در حالتی که از شرکت‌کنندگان می‌خواستند عکاسی را بدون استفاده از ابزار خاصی، تنها در ذهن خود ثبت کنند، این نتایج مثبت بازهم تکرار می‌شد؛ با وجود این که تفاوت چندان قابل ملاحظه نبود.
به علاوه، در هر دو پژوهش افرادی که اجازه‌ی تصویربرداری داشتند، قادر بودند اشیائی را که در عکس مشخص نبودند، به خوبیِ اشیائی که در تصویر بودند، به یاد آورند.
تیم پژوهشی ادامه می‌دهد:
این نتایج نشان می‌دهند داشتن دوربین، می‌تواند دید افراد را نسبت به مناظر اطراف تغییر دهد. برای مثال، کسانی که از یک مجسمه‌ی خاص عکس گرفته‌اند، بهتر از افرادی که تنها آن را مشاهده کرد‌ه‌اند، به یاد می‌آورند.
حتی در صورتی که افراد از سوژه‌ی خاصی عکس نگیرند، اما دوربین به همراه داشته باشند و در حالت کلی قصد عکس‌برداری داشته باشند، بهتر از افرادی که دوربین همراه نداشتند، جزئیات را به یاد می‌آوردند.
نکته‌ای که جالب توجه است، این است که افراد اجازه‌ی مرور عکس‌ها را پیش از پرسیدن سوالات نداشتند. که تقلیدی از زندگی واقعی است؛ هزاران عکس می‌گیریم که ممکن است هرگز آن‌ها را دوباره مشاهده نکنیم. به نظر می‌رسد که عکاسی کردن سبب می‌شود نسبت به محیط اطراف هوشیارتر شویم.
به یاد داشته باشید انسان‌ها کمتر از ۲۰۰ سال است که قادر به عکاسی هستند و پژوهش‌ها پیشنهاد می‌دهند چیزهای زیادی برای آموختن درباره‌ی تأثیر عکاسی بر رفتار انسان وجود دارد که هم‌چنان ناشناخته‌اند.
با گسترش عکاسی دیجیتالی و گوشی‌های هوشمند، عکس گرفتن و به اشتراک‌گذاری آن‌ها با میلیون‌ها نفر در چند ثانیه امکان‌پذیر است؛ در حالی که هنوز نمی‌دانیم این امر چه اثری بر زندگی ما دارد.
در نتیجه‌گیری این پژوهش ذکر شده است:
محوری‌تر شدن نقش عکاسی در زندگی روزمره‌ی انسان‌ها پاسخ دادن به این سوال را در تئوری بسیار جالب می‌سازد.
نتایج این پژوهش در Psychological Science منتشر شده‌اند.
