داروهای سرطانی حالت سه‌قطبی میتوز را تحریک می‌کنند

تاکسان‌ها به جای تقسیم سلولی دو قطبی طبیعی، حالت سه قطبی ایجاد می‌کنند و سلول‌های دختر حساسیت بیشتری نسبت به آسیب تابشی دارند.
تاکسان‌ها از تقسیم سلولی جلوگیری می‌کنند و سلول‌های سرطانی را به پرتودرمانی حساس می‌کنند. در مطالعه حاضر، مکانیزم‌های پایه این عمل و این که کدام زیست‌سنج ممکن است برای پیش‌بینی موفقیت درمان مفید باشد، مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه که در ژورنال Oncogene منتشر شده، در چارچوب گروه «رادیوتراپی شخصی در سرطان سر و گردن مرکز Helmholtz Zentrum München» و بیمارستان دانشگاه مونیخ انجام شده است.
رادیوشیمی‌درمانی مبتنی بر تاکسان به طور گسترده در درمان انواع مختلف سرطان‌های پیشرفته موضعی استفاده می‌شود – از جمله کارسینوم ریه سلول غیرکوچک (NSCLC). تاکسان‌ها دارای دو اثر هستند: آن‌ها از تقسیم سلولی جلوگیری می‌کنند و همچنین سلول‌های تومور را به پرتودرمانی حساس می‌کنند. محقّقان در بخش رادیوتراپی و رادیوانکولوژی در بیمارستان دانشگاه مونیخ و واحد تحقیقاتی سیتوژنتیک رادیو در Helmholtz Zentrum München، جزئیات دقیق چگونگی این کار را نشان داده‌اند.

مقاله مرتبط: پرتودرمانی داخلی (براکی‌تراپی) چیست؟

به طور خاص، دانشمندان اثر پلاکتکسل، عضو خانواده تاکسان‌های جدا شده از پوست درخت سرخدار اقیانوس آرام (Taxus brevifolia) را بررسی کردند. نویسنده اول مقاله، دکتر مایکل ارس از بیمارستان دانشگاه مونیخ گفت:

با استفاده از رویکردهای بیولوژیکی و بیوشیمی سلولی، ما توانستیم در مطالعه حاضر نشان دهیم که دوزهای بالینی مرتبط با پلاکتیکسل، به جای تقسیم سلولیِ دو قطبی، سه قطبی ایجاد می‌کنند.

وقتی در شرایط ساده قرار دهید، به جای تقسیم به دو سلول، سلول به سه قسمت تقسیم می‌شود. سلول‌های توموری که تحت چنین تقسیم سلولی قرار می‌گیرند، به ویژه نسبت به پرتودرمانی پاسخ خوبی دارند.

بیومارکرها می‌توانند موفقیت درمان را پیش‌بینی کنند

با این حال، دانشمندان دریافتند که همه سلول‌های توموری، تقسیم سلولی‌ِ سه قطبی با تاکسان دارویی و بنابراین حساسیت به اشعه نخواهند داشت. پروفسور کرستن لوبر از بیمارستان دانشگاه مونیخ گفت:

سلول‌هایی که پاسخ می‌دهند، عمدتاً سلول‌هایی هستند که حاوی سطوح بالاتری از پروتئین‌کیناز AURKA و کوفاکتور آن، TPX2، هستند. هر دو مولکول در تقسیم سلول دخالت دارند.

مقاله مرتبط: آيا ما قادر به علاج سرطان هستيم؟

دکتر کریستین انگر، معاون بخش تحقیقات سیتوژنتیک رادیویی در Helmholtz Zentrum München گفت:

ما نیز توانستیم ارتباط بالینی را در یک مجموعه داده قابل دسترس از ۱۱۴ بیمار مبتلا به سرطان ریه تأیید کنیم. بیماران با سطوح بالایی از بیان AURKA و TPX2 در تومور، زمانی که با رادیوشیمی‌درمانی مبتنی بر تاکسان درمان شدند، بطور معنی‌داری بقای عمر طولانی‌تری داشتند.

بر این اساس، دانشمندان امیدوارند که بتوانند از دو مولکول به عنوان نشانگرهای زیست‌شناختی در آینده استفاده کنند تا بتوانند بیمارانی را شناسایی کنند که می‌توانند به طور ویژه از رادیوشیمی‌تراپی مبتنی بر تاکسان استفاده کنند و همچنین بیمارانی که لازم است از گزینه‌های دیگر بهره‌ ببرند.

استاد کلاوس بلکا، مدیر کلینیک و درمانگاه رادیوتراپی و آنکولوژی رادیواکتیو بیمارستان دانشگاه مونیخ و عضو کنسرسیوم آلمان برای تحقیقات سرطان برشی (DKTK)، استاد کولوس بلکا، خلاصه دیدگاه‌ها را اینگونه بیان می‌کند:

این مطالعه AURKA و TPX2 را به عنوان اولین نشانگرهای مشتق شده از مکانیزم رادیوتراپی مبتنی بر تاکسان شناسایی کرده‌است. این امر پیش شرط لازم برای تصمیم گیری های شخصی درمانی است.

در آینده، دانشمندان می‌خواهند مولکول‌های بیشتری را بررسی و ظرفیت آن‌ها را به عنوان نشانگرهای پیش‌بینی‌کننده رادیوشیمی‌تراپی مبتنی بر تاکسان ارزیابی کنند.