بر اساس مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه منچستر در انگلستان در زمینه‌ی روان‌پزشکی زیستی صورت گرفته است، در مغز بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی یا MDD، میزان نوعی نشانگر بیشتر است. این نشانگر نشان‌دهنده‌ی فعالیت میکروگلیاها بوده و زیاد بودن فعالیت این سلول‌ها، یکی از علائم التهاب مغزی است.
در این مطالعه، دکتر Peter Talbot و همکارانش پی بردند که میزان این نشانگر التهاب، در آن دسته از بیماران MDD که افکار خودکشی در سر دارند، افزایش چشم‌گیری داشته است. این یافته بر نقش مؤثر التهاب نسبت به خود بیماری MDD در بروز خودکشی دلالت دارد.
مقاله مرتبط: ناهنجاری‌های خشونتی شاید با التهاب ارتباط داشته باشند!
به‌گفته‌ی دکتر Talbot، یافته‌های این مطالعه اولین نتایج در ارتباط با زندگی بیماران افسرده بوده و بر این اساس، فعالیت میکروگلیاها در بیماران دارای افکار خودکشی برجسته‌تر است. دکتر John Krystal، مؤلف “روان‌پزشکی زیستی”، می‌گوید:
این مطالعه نشان می‌دهد که التهاب یکی از ویژگی‌های نوروبیولوژیکی در زیرگروهی از بیماران افسرده (در این مورد، گروه دارای افکار خودکشی) است. این مشاهدات با توجه به تأکید مطالعات قبلی بر شخصی‌سازی درمان افسردگی بسیار مهم هستند. به‌عنوان مثال، ممکن است داروهای ضدالتهاب در بیماران مبتلا به التهاب مغزی، خاصیت ضدافسردگی داشته باشند.
مقاله مرتبط: کشف چهار زیرگروه مختلف افسردگی با بررسی بیش‌از ۱۰۰۰ اسکن مغزی
در این مطالعه، دکتر Sophie Holmes و همکارانش میزان التهاب را در ۱۴ بیمار با افسردگی متوسط تا شدید که داروی ضدافسردگی مصرف نمی‌کردند، اندازه گرفتند. میکروگلیاها انواعی از سلول‌های سیستم ایمنی بدن هستند که به‌عنوان جزئی از پاسخ التهابی فعال می‌شوند. محققان از یک روش تصویربرداری مغزی برای اندازه‌گیری ماده‌ی فعال‌شده در میکروگلیاها استفاده کردند.
ناحیه‌هایی در مغز که به‌هنگام التهاب از لحاظ ایمنی فعال‌تر می‌شوند
شواهد نشان می‌دهند که فعالیت ایمنی در قشر سینگولیت قدامی، برجسته‌تر است. بخش مذکور ناحیه‌ای در مغز می‌باشد که در تنظیم حالات دخالت داشته و جزئی از ناحیه‌ی بیولوژیکی افسردگی است. در مطالعات گذشته تغییر فعالیت میکروگلیاها در بیماران MDD که تحت درمان نبودند، تشخیص داده شده بود؛ این مطالعه نتایج مذکور را تأیید می‌کند. افزایش فعالیت در قشر insula و prefrontal نیز هرچند به میزان کم‌تر از قشر سینگولیت، وجود دارد.
به‌گفته‌ی دکتر Talbot، در حال حاضر در این زمینه دو گزارش مستقل -مطالعه‌ی فعلی و گزارشی در سال ۲۰۱۵ که توسط Setiawan و همکارانش در تورنتو ارائه شده بود- وجود دارد که اساساً یک چیز را نشان می دهند: شواهدی بر وجود التهاب، به‌ویژه فعالیت میکروگلیاها، در مغز بیماران زنده در یک دوره‌ی شدید افسردگی وجود دارد. بر اساس این ارتباط، التهاب مغزی می‌تواند عاملی مؤثر در ایجاد افکار خودکشی در بیماران افسرده باشد. این نتایج، اهمیت مطالعات بیشتر درباره‌ی اثر درمان‌های کاهش‌دهنده‌ی فعالیت میکروگلیاها را بر روی بیماری MDD و خودکشی آشکار می‌کنند.
