بر اساس دستورالعمل‌های جدید HIVMA، بیماران مبتلا به HIV باید در مقابل دردهای مزمن محافظت شوند؛ چون این دردها مشکل قابل توجهی هستند که ۳۹ الی ۸۵ درصد بیماران مبتلا به HIV را گرفتار می‌کنند. همه‌ی افراد آلوده به این ویروس، باید از نظر احتمال وجود دردهای مزمن ارزیابی شوند. برای کنترل درد در افرادی که نتیجه‌ی ارزیابی آن‌ها مثبت است، باید اقدامات لازم انجام شود. این اقدامات شامل درمان‌های غیردارویی مثل درمان‌های رفتارشناختی، یوگا و فیزیوتراپی است. دکتر Douglas Bruce، استادیار پزشکی در دانشگاه Yale در NewHaven، می‌گوید:
متخصصان بالینی HIV در کنترل درد مهارت کافی ندارند؛ لذا باید با متخصصان درد، روان‌شناسان و فیزیوتراپیست‌ها همکاری کنند. دستورالعمل‌های HIVMA، ابزارها و منابع موردنیازِ متخصصان HIV را برای درمان این بیماران که اغلب دچار افسردگی، سوءمصرف مواد، دیابت یا مشکلات سلامتی دیگری هستند، فراهم می‌کند.
مقاله مرتبط: ۳ گام ساده برای بهبود علائم افسردگی
دردهای مزمن و علل احتمالی ایجاد آن در بیماران مبتلا به HIV
بر اساس این دستورالعمل‌ها، همه‌ی افراد مبتلا به HIV را باید از طریق پرسش تعدادی سوال ساده، در ارتباط با وجود دردهای مزمن ارزیابی کرد. این سوال‌ها شامل:
- میزان درد بدن شما در طول هفته چقدر بوده است؟
- آیا شما دردهایی را که بیش از ۳ ماه طول کشیده باشد، تجربه کرده‌اید؟
افرادی که پاسخ مثبت به این سوال‌ها می‌دهند، باید تحت ارزیابی جامع قرار گیرند. این ارزیابی جامع شامل معاینه‌ی فیزیکی، ارزیابی فیزیکی اجتماعی و آزمایش‌های تشخیصی است. تقریباً نیمی از دردهای مزمن در بیماران HIV، نوروپاتیک است. دردهای نوروپاتیک به دلیل التهاب ناشی از عفونت یا آسیب دستگاه عصبی مرکزی یا محیطی ایجاد می‌شوند. دردهای غیرنوروپاتیک معمولاً ماهیچه‌ای-اسکلتی هستند؛ مثل درد کمر و استئوآرتریت در مفاصل.
دکتر Peter Selwyn، رئیس دپارتمان پزشکی خانواده و اجتماع، می‌گوید:
برای زمانی طولانی بیماران مبتلا به HIV در معرض خطر درد شدید بوده و تشخیص و درمان درد در این بیماران به‌درستی انجام نگرفته است. جمعیت بیماران مبتلا به HIV در حال رشد می‌باشد. نشانه‌های بالینی دشوار این بیماری، پیچیدگی بیماری و مشکلات بیشتری که در اثر سوءمصرف مواد به وجود می‌آیند، درمان آن را دشوار کرده است. این دستورالعمل‌ها به واضح کردن نحوه‌ی درمان بیماری کمک می‌کنند.
روند درمان دردهای مزمن
متخصصان HIV به‌منظور به‌کارگیری درمان‌های چندمنظوره، باید با تیمی میان‌رشته‌ای کار کنند. بر اساس دستورالعمل‌ها بهتر است ابتدا درمان‌های غیردارویی شامل درمان‌های رفتارشناختی، یوگا، فیزیوتراپی، هیپنوتیزم و طب سوزنی اعمال شوند. در صورت نیاز به دارو، بهتر است ابتدا از داروهای غیرمخدر مثل “گاباپنتین” (از دسته‌ی داروهای ضدتشنج) و “کپسایسین” (نوعی مسکّن ساخته‌شده از فلفل چیلی) که هردو به تسکین درد عصبی کمک می‌کنند، استفاده شود.
مقاله مرتبط: نکاتی که باید درمورد یوگا بدانید
به گفته‌ی دکتر Bruce، داروهای دارای خاصیت مخدر هیچ‌وقت نباید گزینه‌ی اول درمان باشند و همیشه باید از داروهایی با بیش‌ترین اثربخشی و کم‌ترین ضرر استفاده کرد.
