پتانسیل درمانی فوق‌العاده که در مواد روان‌گردان نهفته است!

پژوهش جدیدی که که روی مغزهای انسان انجام شده است، ماده‌ی توهم‌آور جدیدی با نام  ۵-MeO-DMT را کشف کرده است که در مسیرهای پیام‌رسانی نورولوژیکِ مرتبط با التهاب، انعطاف عصبی و دژنره‌شدن بافت عصبی می‌باشد. این کشف اکنون از اهمیت فراوانی برخوردار است؛ چرا که پژوهش‌های متفاوتی مزایای استفاده از روان‌گردان‌ها را آشکار نموده‌اند اما قادر نبوده‌اند علت دقیق این پدیده و چگونگیِ آن‌ها را توضیح کنند.

دکتر استیونز ریهن۱، پژوهشگر اول مجموعه و سرپرست بخش تحقیقاتی در D’Or Institute for Research and Education، در مصاحبه با مطبوعات می‌گوید:

برای نخستین بار، ما قادر هستیم تغییراتی که مواد روان‌گردان بر عملکرد مولکولیِ بافت عصبی انسان اعمال می‌کنند را توصیف کنیم.

با وجود این که پژوهش‌های گذشته نشان داده‌اند که مواد روان‌گردان، از جمله اکستازی (متیلن دئوکسی متامفتامین) و LSD (لیسرژیک اسید دی‌اتیل آمید)، ممکن است دارای اثرات آنتی‌دپرسانت و ضدالتهابی باشند، دانشمندان از ابزار کافی برای اثبات چگونگی عملکرد آن‌ها برخوردار نبودند؛ مسیر مولکولی دقیق که مواد روان‌گردان مغز را هدف قرار می‌دهند شناسایی نشده بودند.

مغزهای کوچک آزمایشگاهی!

برای حل این مشکل پژوهشگران از ارگانوئیدهای مغزی استفاده کردند؛ ساختارهای سه‌بعدی از سلول‌های عصبی که مشابه مغز انسان در مراحل رشدی عمل می‌کنند.
تیم تحقیقاتی این مدل‌های مغزی را در معرض یک دوز از ماده‌ی ۵-MeO-DMT قرار دادند تا مسیری را که توسط آن سلول‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، شناسایی کنند. نتایج نشان می‌دادند که این مواد سبب تغییر در بیان حداقل ۱۰۰۰ پروتئین در مغز می‌شوند. در مرحله‌ی بعد، نقش این پروتئین‌ها در مغز نمایان شد.
این تیم نقش واضحی را توصیف می‌کنند. قرارگرفتن در معرض این مواد روان‌گردان پروتئین‌های مرتبط با زخم، التهاب و دژنره‌شدن مغز را سرکوب می‌کنند.
آنان اشاره دارند که مولکول‌های روان‌گردان و مواد مشابه آن‌ها ممکن است نقشی محافظتی در مغز ایفا کنند.
در زمانی مشابه، ۵-MeO-DMT سبب تولید پروتئین‌های می‌شود که برای شکل‌گیری سیناپس‌ها و حفظ آن‌ها ضروری است؛ از قیبل پروتئین‌هایی که مکانیسم‌های سلولی را برای حافظه بر عهده دارند.
نتایج نشان می‌دهند که مواد روان‌گردان کلاسیک القاکنندگانی قوی برای انعطاف سلول‌های عصبی هستند؛ تغییراتی فیزیولوژیک که بسیار کم درباره‌ی آنان می‌دانیم. این پژوهش پیشنهاد می‌دهد مکانیسم‌های احتمالی که در آن‌ها این مواد اثر آنتی‌دپرسانتی خود را اعمال می‌کنند. در آمریکا، استعمال مواد روان‌گردان به شدت با ممنوعیت مواجه است؛ نتایج پژوهش ممکن است اندکی از این سخت‌گیری‌ها در زمینه‌ی پزشکی بکاهد!

به علاوه، سازمان غذا و دارو، اخیراً اکستازی را یک درمان مهم برای بیمارای PTSD معرفی کرده است. این امر ممکن است قانو‌ن‌‍گذاران را برای تسهیل برخی از این قوانین ضدِ مواد روان‌گردان تحریک کند.
ریهن تائید می‌کند:

تحقیقات ما پتانسیل‌های نهفته در مواد را آشکار می‌کنند که با وجود ممنوعیت قانونی، نیاز به توجه مجامع علمی و پزشکی دارند.

این مقاله در Futurism منتشر شده است.

^{پی‌نوشت}

^{۱. Stevens Rehen}