پژوهش‌ها نشان می‌دهد که میانسالی، بالاترین میزان خطر در زمینه اقدام به خودکشی را به خود اختصاص داده است.
خطر اقدام به خودکشی در افراد میانسال (۴۰ تا ۵۰ ساله) تا حدود دو برابر بیشتر از افراد ۳۰ سال و کمتر یا ۶۰ سال و بیشتر می‌باشد.
نتایج تحقیقات پیمایشی در زمینه شادکامی نشان می‌دهد که اکثریت افرادی که پایین‌ترین نمرات را به دست آورده بودند، حدوداً ۵۰ سال سن داشته‌اند. پروفسور اندرو اسوالد توضیح می‌دهد:
اقدام به خودکشی در بین میانسالان، آن هم در ثروتمندترین و امن‌ترین جوامعی که تاکنون در تاریخ بشر شناخته شده‌اند، یک نگرانی جدی در زمینه سیاست‌های عمومی و پارادوکس موجود، محسوب می‌شود.
نه تنها این موضوع به خودی‌خود مهم می باشد، بلکه نشانگر وجود پدیده‌ای وسیع در زمینه پریشانی در دوره میانسالی نیز است.
سوال اصلی این‌جاست که چرا افراد در اواخر دهۀ چهلم زندگی، که هنوز دارای سلامت جسمانی و انگیزه برای پیشرفت هستند، بالاترین میزان اقدام به خودکشی را به خود اختصاص داده‌اند؟ دکتر الیوت جاکوز، روانکاوی که درباره بحران میانسالی می گوید:
فرد در میانسالی تازه شروع به پیش‌بینی و ارزیابی معنای زندگی و مرگ می‌کند. این تئوری تا سال‌ها در مجامع علمی مورد تردید واقع گشت اما در مجامع عمومی، جایگاهش را بدست آورد … .
دلیل افزایش خطر اقدام به خودکشی در میانسالی هنوز ناشناخته می‌باشد، اما نویسندگان این پژوهش حدس می‌زنند که ممکن است به آرمان‌ها و سطوح دستیابی افراد به آن‌ها مرتبط باشد و همینطور بر نقش سلامتی نیز تاکید داشته‌اند.
توجیه در مورد افزایش و تفاوت زیاد اقدام به خودکشی در میان میانسالان و دیگر برهههای زمانی افراد، نمی‌توان وجود یک نوجوان در خانه، مشکلات زناشویی و بیکاری را مقصر دانست.
پروفسور انگوس دیتون، نویسندۀ مطالعاتی در باب رضایت از زندگی می گوید:
این دوره، زمانیست که نرخ دستمزد به طور معمول به حداکثر خودش می‌رسد و بهترین زمان برای کار و بدست آوردن آرمان‌هاست، پس فرد از تمام انرژی و حتی سلامتی‌اش برای به دست آوردن آرمان‌هایش استفاده می‌کند تا در مراحل بعدی زندگی راحت باشد.
