آمار‌ها نشان می‌دهد در حدود ۱۰ درصد از بارداری‌ها منجر به تولد نوزاد نارس و عارضه‌هایی مانند pre-eclampsia می‌شوند. همچنین ابتلای مادر به مشکلاتی از جمله فشار خون و تجمع مایع پتانسیل ایجاد خطرات جدی را خواهد داشت. با ما همراه باشید.
بسیاری از عوارض متوجه نوزادان در دوران بارداری، مرتبط با عملکرد نامناسب جفت می‌باشد. این موارد شامل ناکارامدی در رساندن مواد مغذی کافی و مناسب و حفظ محیط داخلی کیسه جنینی می‌باشد.
همچنین به‌دلیل محیط بسیار حساس رحم، مداخلات زیادی در این محیط قابل انجام نمی‌باشد. تیمی بین‌المللی از پژوهشگران در گزارش اخیر خود اعلام کردند برای نخستین بار موفق به یافتن راهی برای رساندن دارو‌ها به جفت شده‌اند. این نتایج می‌تواند تأثیرات دارو‌های مورد استفاده برای جنین را به شدت تقویت نماید.
جفت‌ها اساساً رفتاری مشابه تومور‌های کنترل شده را نشان می‌دهند. زیرا رشد سریعی دارند، هورمون‌های رشد تولید می‌کنند و از دست سیستم ایمنی مادر می‌گریزند!
دکتر لیندا هریس از دانشگاه منچستر، اظهار داشت:
بسیاری از پژوهش‌های مرتبط با سرطان‌ها، تمرکز خود را بر یافتن راه‌هایی به منظور رساندن بهینه‌تر دارو به تومور مورد نظر و از بین بردن سلول‌های آن ناحیه بدون آسیب به سایر سلول‌های بدن دارد. با این ایده، تیم ما به بررسی راه‌هایی برای هدف‌گیری سلول‌های جفتی به منظور رساندن دارو‌ها به آن و کاهش ناهنجاری‌های دوره بارداری و تولد نوزادان ناقص، پرداخته است.
تیم تحقیقاتی با استفاده از پپتید‌های هدف‌گیری تومور با نام‌های CGKRK و iRGD که به‌وسیله اتصال به حامل‌های دارو‌ها جابجا می‌گردند، به بررسی واکنش بافت جفتی پرداختند.
نتایج آزمایشات بر روی موش‌های باردار نشان می‌داد همان طور که این پپتید‌ها قابلیت هدف‌گیری بافت توموری را دارا می‌باشند، می‌توان از آن‌ها برای هدف‌گیری و رساندن دارو به بافت جفتی نیز استفاده نمود. در این آزمایش این مواد قادر به حمل هورمونی رشد، به‌منظور رساندن به جنین، بودند.
در حالی که هورمون‌های رشد بر روی موش‌هایی با جنین‌های نرمال تأثیر خاصی را نشان نمی‌داد، موش‌هایی که دارای رویانهای غیر‌طبیعی و کوچک (به‌علت عملکرد نامناسب جفت) بودند، با دریافت هورمون رشد به این روش، رشد قابل ملاحظه در رویان آن‌ها مشاهده می‌شد.
نتایج بررسی پپتید‌ها بر روی بافت جفتی در انسان، حاکی از اتصال آن‌ها به سلول‌ها و نفوذ به غشای سلولی بود. این یافته‌ها احتمال نتیجه‌بخش بودن این مِتد در سلول‌های انسانی را نیز پیشنهاد می‌کند.
