طبق مقاله‌ی منتشر شده در ژورنال Psychological Science کودکانی که در سنین قبل از ۵ سالگی تنبیه بدنی شده‌اند، نسبت به کودکانی که تنبیه نشده‌اند، در ۶ تا ۸ نوجوانی اختلالات رفتاری بیشتری از خود نشان می‌دهند.
اختلال رفتاری کودک نباید با شخصیت کودک اشتباه گرفته شود. کودکانی که خشن هستند، در اصل تحت تاثیر تنبیه فیزیکی، از خود خشونت نشان می‌دهند. تنبیه کودکان بیشتر از آنکه رفتار‌شان را تصحیح کند، توانایی آنان را در برابر مشکلات محیطی کاهش می‌دهد. دکتر Elizabeth T.Gershoff از دانشگاه تگزاس معتقد است که تنبیه فیزیکی کودکان توسط والدین در طول دوران‌های مختلف، روشی برای بهبود رفتار کودک به‌کار می‌رفت.
مقاله ی مرتبط: اثرات تنبیه بدنی کودکان بر سلامت روانی آنها در بزرگسالی
والدین به دلایل مختلفی کودکان را تنبیه می‌کنند، مسائل فرهنگی یا مشکلات تحصیلی یا گاهی تغییر رفتار کودک باعث تنبیه شدن می‌شود. در واقع تنبیه بدنی، زمینه‌ای برای بدخلقی کودک شده و خشونت را به او می‌آموزد. دکتر Gershoff و همکارانش، مطالعه‌ای را بر روی ۱۲,۱۱۲ کودک ۵ ساله انجام دادند. والدین آنها باید تعداد دفعات تنبیه بدنی کودکشان را هفته‌ی قبل از انجام تحقیقات گزارش می‌کردند. محققان معیار‌هایی مثل جنسیت کودک، میزان تحصیلات والدین، تفاهم خانوادگی، میزان درآمد، سن والدین و رفتار‌های معمول کودکان ۵ ساله را مد نظر قرار دادند.
نتایج تحقیقات نشان داد که کودکانی که مورد تنبیه والدین قرار گرفته‌اند، در سن ۶ الی ۸ سالگی، در مدرسه بیشتر بحث و دعوا می‌کنند و تمرکز کافی به دروس ندارند. این کودکان در حل مشکلات بی منطق رفتار کرده و حتی گاها از حل آنها ناتوانند. دکتر Gershoff اعلام کرد:
طبق تحقیقات انجام شده، تعداد دفعات تنبیه کودکان توسط والدین بر تغییر رفتار کودکان تاثیر چشم‌گیری نداشت. به بیان دیگر، کودکانی که یک یا دوبار در هفته تنبیه می‌شوند، با کودکانی که ۴ یا ۵ بار در هفته مورد تنبیه قرار می‌گیرند، تفاوت چندانی در نا‌هنجاری رفتاری از خود نشان نمی‌دهند. هر دو گروه در سن نوجوانی و حتی بزرگسالی به نوعی از آثار تنبیه رنج می‌برند.
