نوزادانی با اشکال مختلف بیماری قلبی مادرزادی، برای زنده ماندن و داشتن عمل جراحی مطمئن‌تر، نیاز به منبع پایدار جریان خون در ریه‌ها دارند. در تحقیق اخیری، محققان سلامت اطفال، دو روش را برای فراهم کردن این جریان مقایسه کردند: شانت برای انتقال خون و استنت جایگذاری شده برای حفظ مسیری باز برای جریان خون.
شانتِ Blalock-Taussig (یا BT) جراحی از لحاظ تاریخی معمول‌ترین روش برای نوزادان با جریان خون ریوی وابسته به مجرای شریانی است، در حالی که استنت ترانس کاتتر مجرای شریانی باز (PDA) در سال ۱۹۹۲ به عنوان جایگزین برای این بیماران در دسترس قرار گرفت. در جریان خون ریوی وابسته به مجرا، مجرای شریانی بایستی باز باشد تا بتواند جریان خون پایدار را حفظ کند، در حالی که در اکثر نوزادان سالم اندکی پس از تولد بسته می‌شود.
مقاله مرتبط: کاشت موفقیت آمیز اولین ترانس‌کاتتر در قلب
آندرو گلات، نویسنده این مقاله و متخصص قلب و عروق اطفال در بیمارستان کودکان فیلادلفیا گفت:
یافته‌های ما از استنتهای PDA به جای قرار دادن شانت BT برای بیماران انتخاب شده با این شرایط حمایت می‌کند، به ویژه در مراکز با تجربه‌ای که این روش را می‌توان ایمن و موثر انجام داد.
مقاله مرتبط: رابطه بیماری‌های قلبی-عروقی نوزاد و زایمان زودرس
محققان، مطالعه کوهورت گذشته‌نگری از ۱۰۶ بیمار استنت PDA و ۲۵۱ بیمار شانت BT با جریان خون ریوی وابسته به مجرا و شریان ریوی مرتبط با آن انجام دادند. این بیماران کمتر از ۱ سال سن داشتند و در چهار مرکز همکاری پژوهشی کاتتریزاسیون مادرزادی طی یک دوره هفت ساله تحت درمان قرار گرفتند. پس از تطبیق این دو مورد برای تعیین تفاوت در ویژگی های بیماران بین دو گروه، در میزان مرگ و میر و یا مداخلات مجدد برای درمان اکسیژن خون پایین، تفاوت معنی داری وجود ندارد. با این حال، بیماران با استنت در موارد دیگر نتایج بهتری داشتند: عوارض کمتر، مدت کوتاه‌تر در بخش مراقبت‌های ویژه، نیاز کمتر به دیورتیک‌ها و شریان‌های بزرگ و متقارن‌تر ریه در زمان جراحی‌های بعدی. سایر موارد مداخله مجدد غیر فوری در گروه استنت PDA معمول‌تر بود.
گلات افزود:
ما نیاز به تحقیق بیشتری برای شناسایی ویژگی‌های آناتومیک خاص این بیماران داریم که احتمالا استفاده از جایگذاری استنت PDA مفیدتر خواهد بود.
