فرار کردن از نمایشگرها امکان‌پذیر نیست. به احتمال قریب به صددرصد شما هم اکنون به یک صفحه نمایشگر نگاه می‌کنید. اگرچه اثرات درازمدت نگاه کردن به نمایشگرها هنوز در حال بررسی است، اما اثرات استفاده زیاد از اینترنت و گوشی‌های هوشمند ثابت شده است. اعتیاد به اینترنت در نوجوانان با افسردگی در ارتباط است و حتی ممکن است موجب تحلیل بافت خاکستری مغز شود. اکنون یک مطالعه جدید با مقیاس کوچک اظهار می‌کند که استفاده زیاد از اینترنت و گوشی‌های هوشمند برای نوجوانان ممکن است باعث آسیب شیمیایی مغز نیز بشود.
این تحقیق سی‌ام نوامبر امسال در نشست سالانه جامعه رادیولوژیست شمال آمریکا در شیکاگو ارائه شد. این مقاله که توسط نویسنده رهبر، دکتر Hyung Suk Seo ، استاد نورولوژی در دانشگاه سئول کره جنوبی، ارائه شد؛ یک عدم تعادل شیمیایی در مغز نوجوانان “معتاد به اینترنت” را یافته است. این عدم تعادل شبیه به چیزی بود که در افرادی که افسردگی و عصبانیت را تجربه می‌کنند دیده شده بود.
اما خبرهای خوبی نیز وجود دارند. این عدم تعادل در چند هفته با استفاده از یک نوع روان‌درمانی که درمان رفتارشناختی نامیده می‌شود قابل برگشت است.
مقاله مرتبط: اعتیاد به گرفتن سلفی نشان‌دهنده یک اختلال روانی است
عدم تعادل شیمایی
در این مطالعه، محققان مغز ۱۹ نوجوان وابسته به اینترنت و گوشی هوشمند و ۱۹ نوجوان غیروابسته را با استفاده از طیف سنجی تشدید مغناطیسی (نوعی از MRI که می‌تواند تغییرات ترکیب شیمایی مغز را آشکار کند) بررسی کردند. اعتیاد به اینترنت و گوشی‌های هوشمند با استفاده از یک پرسش‌نامه استاندارد اندازه‌گیری شد.
در مقایسه با گروه شاهد، نوجوانانی که به اینترنت و گوشی های هوشمند اعتیاد داشتند یک فراوانی بیش از حد و واضح را در انتقال‌دهنده‌های عصبی به نام گاما آمینوبوتیریک اسید (GABA) در یک قسمت از سیستم لیمبیک که مرکز کنترل احساسات مغز است، نشان دادند. گابا نوعی انتقال‌دهندۀ مهاری است، به این معنا که از تحریک سلول‌های عصبی جلوگیری می‌کند.
GABA در مغز همه وجود دارد، اما مقدار زیاد این نوروترنسمیتر در نواحی اشتباه می‌تواند اثر خنثی‌کننده داشته باشد. دکتر Max Wintermark، استاد رادیولوژی و رئیس نورورادیولوژی دانشگاه استنفورد، می‌گوید:
وقتی که عملکرد نرمال سیستم لیمبیک مختل شود، بیماران ممکن است عصبی، افسرده یا معتاد شوند.
وینترمارک در این تحقیق جدید مشارکت نداشت اما گفت که به خاطر این که استفاده از دستگاه‌های تلفن و وب در جامعه افزایش زیادی داشته است جذب این مطالعه شده است.
وی در گفت‌وگو با Live Science اظهار داشت:
تحقیقات زیادی منتشر شده است که ارتباط اعتیاد به الکل و مواد دیگر را با نامتعادل شدن شیمیایی نواحی مختلف مغز نشان می‌دهد، اما این اولین تحقیقی بود که من درباره این ارتباط در اعتیاد به اینترنت خواندم.
مقاله مرتبط: اعتیاد و تاثیر آن بر مغز
اندازه‌گیری میزان اعتیاد
برای بیشتر مردم، چک کردن ایمیل به عنوان اولین کار در صبح یا سپری کردن یک ساعت با چرخیدن در اینستاگرام بعد از کار به معنی اعتیاد به اینترنت نیست. بلکه، اعتیاد به اینترنت توسط انجمن روانپزشکی آمریکا این گونه تعریف می‌شود: استفاده بیش از حد از اینترنت که مشکلی در زندگی روزانه ما، خواب و روابط‌مان به وجود آورد. مطالعات انجام شده در سراسر دنیا نشان می‌دهد که میزان اعتیاد به اینترنت در افراد جوان از زیر یک تا ۱۸ درصد است.
نوجوانانی که در مطالعه Seo شرکت کردند، همگی آزمون‌های استاندارد تشخیص اعتیاد به اینترنت و گوشی‌های هوشمند را گذرانده بودند. شرکت کنندگانی که نمرات‌شان اعتیاد را نشان می‌داد تمایل داشتند بگویند اینترنت و گوشی‌های هوشمند در زندگی روزانه، زندگی اجتماعی، خواب و بهره‌وری‌شان مداخله داشته است. این نوجوانان همچنین نمرات بالاتری در افسردگی، عصبانیت، بی‌خوابی و بیش‌فعالی نسبت به گروه شاهد (شرکت‌کنندگانی که نمرات‌شان اعتیاد به اینترنت را نشان نمی‌داد) گرفتند.
باتوجه به تعداد نمونه‌های کمی که در این مطالعه استفاده شده، وینترمارک تاکید کرد که هنوز خیلی زود است که بگوییم این عدم تعادل شیمایی دیده شده در مغز نوجوانان با مشکلات بالینی مثل عصبی بودن یا افسردگی ارتباط دارد و لازم است تحقیقات بیشتری بر روی گروه افراد بیشتری صورت بگیرد.
او اضافه کرد:
۱۲ نفر از نوجوانان معتاد در این مطالعه در درمان‌های رفتاری شناختی شرکت کردند و بعد از ۹ هفته در مغز همه آن‌ها کاهش GABA و رسیدن آن به سطح نرمال مشاهده شد.
بر اساس گفته محققان، آن نوجوانان یک فرم اصلاح شده از درمان که برای معتادان بازی‌های ویدیویی استفاده می‌شد و مستلزم جلسه های ۷۵ دقیقه‌ای آگاهی ذهن در هفته بود را سپری کردند. این درمان‌ها شامل تشخیص ایمپالس‌های اینترنت، یافتن فعالیت‌های جایگزین و ابراز احساسات است.
وینترمارک تصریح نمود:
با مداخله مناسب نوجوانان قادر بودند که آن تغییرات شیمیایی را به طور اساسی در مغزشان تصحیح کنند. این قسمت از مطالعه که نشان می‌دهد هنوز امیدی هست، برای من خیلی جالب است.
