برای سفر کردن، مسافران موارد زیادی را در نظر می‌گیرند؛ برای مثال، آیا هواپیما از Wi-Fi برخوردار است و یا چه کسی در غیاب آن‌ها به گلدان‌ها آب می‌دهد؟ اما به نظر نمی‌رسد هیچ کسی اثرات سفر کردن را بر محیط زیست در نظر گرفته باشد.
جک مایلز۱، نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر و مک‌آرتور در نظر دارد تغییراتی در عقاید سنتی موجود در این زمینه ایجاد کند.
در سال ۲۰۱۵، مایلز در پروژه‌ی Bending the Curve که توسط دانشگاه کالیفرنیا گردآوری شده بود، شرکت کرد. هدف اصلی این پروژه، مطرح کردن مشکلات موجود در محیط زیست، به شیوه‌ای که سبب انگیزه یافتن مردم برای تغییر رفتارهای شود، بود.
در مقاله‌ای که توسط Washington Post در نوامبر منتشر شد، مایلز یکی از این تغییرات رفتاری را تحت عنوان “اگر زمین را دوست دارید، سفر کردن را متوقف کنید” عنوان کرد.
در این مقاله، وی توضیح می‌دهد چگونه از محاسبه‌گر آنلاین MyClimate که توسط محققان سوئیسی برای طراحی راهی مؤثر در محافظت از محیط زیست طراحی شده است، استفاده کرده و ردپای کربن را در سفر کردن یافته است. نتایج این پژوهش در سخرانی وی در موراکو مطرح شدند.
بنا بر این محاسبات، سفرهای رفت و بازگشت خود و همسرش در حدود ۷.۶ تن کربن دی‌اکسید به اتمسفر آزاد می‌کند. برای مقایسه، مایلز اشاره می‌کند که کربن دی‌اکسیدی که سالانه توسط دو فرد در فعالیت‌های معمولی از قبیل استفاده از الکتریسته، رفت‌وآمد زمینی و دفع ضایعات تولید می‌شود، در حدود ۱۴.۹ تن است. به عبارتی دیگر، تنها یک مسافرت با هواپیما می‌تواند میزان کربن دی‌اکسید تولیدشده توسط مایلز را تا بیش از ۵۰ درصد افزایش دهد!
وی در این باره می‌گوید:
مسافرتی که من تنها با یک پرواز بین‌المللی انجام دادم، قطعاً تمام فعالیت‌های مفید مرا برای حفظ زمین از قبیل بازیافت کردن مواد، استفاده از محصولات ارگانیک و کمک‌های مالی به سازمان‌های حامی محیط زیست را خنثی کرد.
به مسافرت نروید!
کای لاندور۲، مدیر مارکتینگ MyClimate در مصاحبه با Futurism می‌گوید که پروازهای هوایی، شامل حمل و نقل‌های فضایی، ۲ تا ۳ درصد از میزان آزادسازی CO۲ به جو را شامل می‌شوند و تا دهه‌ی دیگر، انتظار می‌رود که این میزان دو برابر شود.
آژانس حفاظت از محیط زیست یا EPA گزارش کرده است که آزادسازی گازهای گلخانه‌ای اثرات قابل توجه‌تری روی تغییرات آب و هوا، نسبت به هر چیز دیگری، دارد. کاهش میزان CO۲ که ما به اتمسفر وارد می‌کنیم می‌تواند قدم بزرگی در جلوگیری از صدمات محیط زیست و حتی بازگشت آنان باشد.
لندور می‌گوید که نیاز است به جوامعی با نشر پایین کربن تبدیل شده تا به هدف نهایی‌مان، یعنی ممانعت از گرم شدن کره‌‌ی زمین برسیم.
ضروری است که اعضای این جوامع میزان نشر گاز کربن دی‌اکسید خود را به دو تن در سال کاهش دهند. هرچند باید در نظر داشت این هدف تنها از راه توقف مسافرت‌های هوایی امکان‌پذیر نیست، چرا که زندگی و شغل دسته‌ای از افراد به آنان بستگی دارد. خوشبختانه تنها راه دستیابی به هدف مطرح شده هم از این روش نیست.
برای مثال، شرکت MyClimate که در مقاله‌ی مایلز ذکر شد، محاسبه‌گرهایی برای سنجش میزان CO۲ فراهم کرده است که با داده‌هایی نظیر مقصد و کلاسِ پرواز، می‌تواند به صورت خودکار هزینه‌ای که پرواز برای محیط زیست دارد را محاسبه کند. در نتیجه مسافر می‌تواند با پرداخت این مبلغ به سایت‌های حفاظت از محیط زیست، برای معکوس کردن اثرات مضر سفرش تلاش کند.
همان‌طور که در مقاله‌ی مایلز ذکر شده است، سفر نکردن بهترین راه حل برای کاهش نشر CO۲ درون اتمسفر نیست. اما برای این هدف، تکنولوژی کمک بسیاری می‌کند؛ برای مثال، به جای سفرهای دائمی برای کنفرانس‌های کاری، می‌توان از لایواستریم استفاده کرد و به صورت مجازی جلسات را تشکیل داد. هم‌چنین در صورت امکان از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده کرد.
پی‌نوشت
۱. Jack Miles
۲. Kai Landwehr
