مطالعه جدیدی نشان می‌دهد که در سلول‌های کودکانی که در دوران نوزادی بیشتر تحت آزار قرار گرفته ارتباط فیزیکی کم‌تری داشته‌اند، یکی از اجزای مولکولی تولید کم‌تری نسبت به سن‌شان داشته است. البته با نظر بر وجود احتمال این که این نوزادان به طور بیولوژیکی دچار عقب ماندگی باشند.
مایکل کوبور، استاد دپارتمان ژنتیک پزشکی در UBC می‌گوید:
ما عقیده داریم که افزایش سن اپی‌ژنتیکی (ورا‌ژنتیکی) با سرعت پایین در کودکان می‌تواند نشان دهنده‌ی ناتوانی در رشد باشد.
هر چند که تاثیرات منفی این رویداد بر رشد در دوران کودکی و بزرگسالی هنوز مشحص نشده‌اند، یافته‌ها شرایط مشابهی را در جوندگان گزارش کرده‌اند. این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد در انسان، تنها یک حرکت ساده‌ی لمس در اوایل زندگی نتایجی عمیق بر بیان ژنتیکی می‌گذارد که به طور بالقوه می‌تواند بر سراسر زندگی اثر داشته باشد.
مقاله مرتبط: استرس مادران باردار باعث اختلال در سلامت روان نوزادان می شود!
نتایج این مطالعه که در مجله‌ی Development And Psychopathology منتشر شده است، شامل ۹۴ کودک سالم در British Columbia بوده است. محققان بیمارستان کودکان UBC و BC از پدر و مادران نوزادان ۵ هفته‌ای خواستند تا گزارشی از رفتار کودکان‌شان (مثل خواب، بی‌قراری، گریه و غذاخوردن) و هم‌چنین مدت زمان مراقبتی که شامل ارتباط فیزیکی می‌شد، تهیه کنند. وقتی این کودکان ۴/۵ ساله شدند، نمونه‌ی DNA آن‌ها را از قسمت داخلی گونه‌‌شان تهیه کردند.
این تیم تغییر شکلی بیوشیمیایی به نام متیلاسیون DNA را بررسی کردند که در طی آن بعضی از قسمت های کروموزوم توسط مولکول‌های کوچک مشتق از کربن و هیدروژن علامت‌گذاری می‌شوند. این مولکول‌ها به عنوان “dimmer switch” عمل می‌کنند و به کنترل میزان فعالیت یک ژن کمک نموده و به این ترتیب بر فعالیت سلول تاثیر می‌گذارند.
گستره‌ی متیلاسیون و محلی از DNA که به طور اختصاصی بر روی آن تاثیر می‌گذارد، می‌تواند توسط عوامل خارجی، به ویژه در دوران کودکی، تحت تاثیر قرار بگیرد. هم‌چنین این الگوهای اپی‌ژنتیکی با افزایش سن در مسیرهای قابل پیش‌بینی تغییر می‌کنند. دانشمندان دریافتند متیلاسیون متداوم در میان کودکانی که زیاد مورد ارتباط قرار گرفته بودند با کودکان کم‌ارتباط، در ۵ ناحیه ی خاص DNA متفاوت بود.
در دو عدد از این محل‌ها توالی ژنی به این ترتیب است: یکی از آن‌ها در سیستم ایمنی نقش دارد و دیگری در متابولیسم درگیر است. هر چند تاثیرات منفی این تغییرات اپی ژنتیک در رشد و سلامت کودک هنوز مشخص نشده‌اند.
مقاله مرتبط: نوزادانی که تا دو ماه از شیر مادر تغذیه می‌کنند، کمتر در معرض ابتلا به سندرم مرگ ناگهانی نوزادان هستند
کودکانی که متحمل اذیت بیشتر و به طور متناسب با آن، ارتباط کمتر شدند، از لحاظ “سن اپی‌ژنتیکی”، در مقایسه با سن واقعی‌شان” از آن‌چه انتظار می‌رفت کوچک‌تر بودند. در تعدادی از مطالعات اخیر، تناقض‌های زیادی با وضع ضعیف سلامت مرتبط بوده است.
سارا مور، سرپرست این مطالعه، می‌گوید:
برنامه‌ی ما بررسی بیشتر برای پی بردن به این است که آیا این “نابالغی بیولوژیکی” که در این کودکان دیده می‌شود تاثیری منفی بر سلامت آن‌ها، به ویژه رشد روانی‌شان، دارد یا نه. اگر مطالعات بعدی یافته‌های قبلی را تایید کند، تاکیدی بر اهمیت تامین برخورد فیزیکی، بویژه در کودکان مورد اذیت، خواهد بود.
