سیستم سیاره‌ای بیگانه‌ای که هفت سیاره‌ی تقریباً به اندازه‌ی زمین دارد، در حال آشکار کردن اسرار خود می‌باشد. دانشمندان این هفته، دیدگاه‌های جدید خود را درباره‌ی ماهیت جهان‌های در حال گردش به دور TRAPPIST-1 (ستاره‌ای در فاصله‌ی ۳۹ سال نوری زمین) اعلام کردند. ستاره‌شناسان اندازه و مدار سیاره‌ها را با رصد آن‌ها در حال عبور از مقابل ستاره‌ی خود، محاسبه نموده‌اند.
اکنون محققان اطلاعاتی را از تلسکوپ‌های روی زمین و در فضا جمع کرده‌اند که زمان‌بندی دقیق این ترانزیت‌ها را نشان می‌دهد. چون مدار این سیاره‌ها بسیار نزدیک به هم است، از نظر گرانشی بر هم اثر دارند و همین امر باعث می‌شود کمی تأخیر یا تسریع در زمان‌بندی انتقالات رخ دهد.
آنالیز کامپیوتری پیچیده‌ی تغییرات زمانی یاد شده به محققان اجازه می‌دهد جرم سیاره‌ها را تخمین زده و چگالی آن‌ها را هشت برابر بهتر از قبل حدس بزنند. نتایج این محاسبات در شماره‌ی بعدی Astronomy & Astrophysics منتشر خواهد شد.
از روی چگالی‌ها می‌توان گفت که چهارمین سیاره از سمت خورشید، به نام TRAPPIST-1e، پرصخره‌ترین این هفت سیاره است. این سیاره بیشترین شباهت را به زمین داشته و احتمال می‌رود آب مایع در سطح آن وجود داشته باشد. سیاره‌های نزدیک‌تر احتمالاً اتمسفرهای چگال‌تری به شکل بخار دارند؛ در حالی که بیرونی‌ها به نظر می‌رسد با لایه‌ای ضخیم از یخ پوشیده شده باشند.
برخی از آن‌ها شاید پنج درصد از آب تشکیل شده باشند که همین مقدار، شامم ۵۰ برابر آب روی زمین است. دیگر مشاهدات از سوی تلسکوپ فضایی هابل، که در Nature Astronomy منتشر شد، هیچ علامتی از وجود هیدروژن در اتمسفر سیاره‌های d، e و f نیافته است؛ ولی در مورد TRAPPIST-1g نمی‌توان با قطعیت نتیجه‌گیری کرد.
اتمسفری پر از هیدروژن به دلیل اثر گلخانه‌ای که دارد، می‌تواند چنین سیاره‌های نزدیک به مرکزی را گرم نماید؛ بنابراین عدم وجود هیدروژن، از ایده‌ی قابل سکونت بودن برخی از آن‌ها، پشتیبانی می‌کند. برای بررسی جامع‌تر این سیستم که شامل اجزای تشکیل‌دهنده‌ی دیگری از اتمسفر سیارات باشد، باید منتظر تلسکوپ فضایی جیمز وب باشیم که قرار است اوایل سال آینده به فضا ارسال شود.
