آزمایش واکسن شخصی‌سازی‌شده‌ی سرطان، نتایج مطلوبی در زنان مبتلا به سرطان تخمدان نشان داده است. این واکسن سلول‌های ایمنی را جهت حمله به تومورها توانمند می‌سازد. سرطان تخمدان یکی از شایع‌ترین انواع سرطان در میان زنان بوده و سالانه در حدود ۷۳۰۰ زن در انگستان تشخیص داده می‌شود. این بیماری اغلب تا زمانی که انتشار نیابد، شناسایی نشده و حتی پس از درمان مؤفق نیزخطر بالای بازگشت سرطان وجود دارد. علاوه بر این، تنها نصف زنان مبتلا به مدت ۵ سال یا بیشتر می‌توانند زنده بمانند.
استفاده از واکسن‌های سرطان در کارآزمایی‌های بالینی، نتایج امیدوارکننده‌ای در پی داشته است. بسیاری از این واکسن‌ها جهت اعطای قابلیت شناسایی مولکول‌های خاص _که اغلب در سلول‌های سرطانی حضور دارند_ به سلول‌های ایمنی، طراحی گشته‌اند. با این وجود ممکن است این هدف تحقق نیابد؛ چرا که تومورهای افراد مختلف با یک‌دیگر متفاوت‌اند.
Lana Kandalaft از دانشگاه لوزان سوئیس به همراه تیمش، برای غلبه بر این مسئله، واکسن‌های شخصی‌سازی‌شده‌ای ساخته‌اند که درخور تومور هر فرد می‌باشند. برای این کار، آن‌ها نمونه‌هایی از تومورها برداشته و سلول‌ها را با اسید از بین می‌برند. این امر مولکول‌هایی را که در شرایط طبیعی پنهان هستند، نمایان می‌سازد. سلول‌های مرده سپس با سلول‌های ایمنی خون بیمار مخلوط شده و قبل از تزریق به بیمار، به مدت چند روز در آزمایشگاه رشد داده می‌شوند.
افزایش طول عمر بیماران
Kandalaft و همکارانش جهت ارزیابی ایمن بودن این روش، به پنج زن مبتلا به سرطان تخمدان راجعه، واکسن شخصی‌سازی‌شده تزریق کردند. تزریق واکسن به ۲۰ زن مبتلا به سرطان تخمدان نیز در ترکیب با یک یا دو داروی شیمی‌درمانی صورت گرفت. این داروها سلول‌های سرطانی را از بین برده و سطح سیستم ایمنی را افزایش می‌دهند.
زنان مذکور هر سه هفته یک بار، به مدت ۱۵ هفته، یک دوز واکسن دریافت کردند. سپس تزریق ماهیانه به دنبال پیشرفت بیماری یا اتمام ذخیره‌ی واکسن انجام گرفت.
طبق یافته‌های تیم تحقیقات، واکسن ایمن بوده و شروع پاسخ‌های ایمنی علیه تومور را به دنبال داشت. زنانی که پاسخ‌های ایمنی قوی‌تری در بدن‌شان دیده شد، نسبت به سایرین طولانی‌تر عمر کردند. زنانی که واکسن را همراه با داروهای شیمی‌درمانی دریافت کردند، نتایج بهتری در ارتباط با طول عمر نشان دادند؛ در واقع، ۸۰ درصد از زنان پس از دو سال زنده بودند. حال آن که این میزان در افراد مشابهی که تنها دارو دریافت می‌کردند، حدود ۵۰ درصد بود.
