اکثرا افراد قبل از گفتن اسامی درنگ و یا مکث‌های کوتاهی را با ادا کردن صداهایی مثل “امم” می‌کنند. محققان UZH با همکاری یک گروه بین‌المللی با توجه به مثال‌هایی از زبان‌های مختلف دریافتند چنین اثرات کاهنده سرعت کمتر قبل از افعال اتفاق می‌افتد.
ما وقتی صحبت می‌کنیم به طور ناخودآگاه بعضی از لغات را آهسته‌تر از دیگران ادا می‌کنیم و گاها مکث‌هایی مختصر یا صداهای بی‌معنی مانند “امم” ایجاد می‌کنیم. این اثرات کاهنده سرعت شواهدی کلیدی از چگونه کارکرد مغز در پردازش زبان در اختیارمان قرار می‌دهند. آن‌ها مشکلاتی را که ما وقتی تصمیم می‌گیریم یک لغت خاص را ادا کنیم را نشان می‌دهد.
گروهی از محققان به سرپرستی فرانک سیفارت از دانشگاه آمستردام و پرفسور بالتسر بیکل از UZH برای فهم چگونگی کارکرد چنین اثرات کاهنده سرعت، هزاران گزارش از حرف زدن معمول و خودبه‌خودی افراد را از جمعیت‌هایی با زبان و فرهنگ متفاوت از سرتاسر جهان تجزیه و تحلیل کردند که شامل جنگل‌های بارانی آمازون، سیبری، هیمالیا و بیابان کالاهاری و همچنین انگلیسی و هلندی می‌شد.
برنامه‌ریزی برای اسم‌ها سخت‌تر است
در این گزارشات محققان به اثرات کاهنده سرعت ماقبل اسم‌ها (مثل “دوست”) و افعال (مانند “بیا”) توجه کردند. آن‌ها سرعت ادا کردن این اصوات در هر ثانیه را اندازه‌گیری کردند، هر چند فرد گوینده عبارت کوتاهی می‌ساخت. بیکل و سیفارت توضیح می‌دهند: ما کشف کردیم که در این نمونه متنوع از زبان‌ها، یک گرایش قوی برای اثر کاهنده سرعت قبل از اسم‌ها در مقایسه با افعال وجود دارد. دلیل آن که برنامه‌ریزی برای آن اسامی دشوارتر است این است که معمولا زمانی استفاده می‌شوند که اطلاعات جدیدی را نشان دهند. در غیر این صورت آن‌ها حذف یا توسط ضمائر (مثل “او”) جایگزین می‌شوند، برای مثال: “دوست من برگشت. او (دوست من) روی صندلی نشست” یا “دوست من برگشت و روی صندلی نشست” . چنین اصولی برای جایگزینی افعال وجود ندارد و آن‌ها به طور کلی بدون در نظر گرفتن این که چیز جدید یا قدیمی را نشان می‌دهند استفاده می‌شوند.
گسترش شبکه زبان‌ها
این کشف برای درک چگونگی پردازش زبان‌ها توسط مغز انسان چیز مهمی است. در آینده تحقیقی در حوزه علوم عصبی نیاز است تا به صورت سیستمیک‌تری ارزش اطلاعات لغاتی که در گفتگوها استفاده می‌شوند و چگونگی واکنش مغز به این لغات متفاوت را بررسی کند. همچنین در آینده تحقیقی نیاز است تا این اطلاعات را گسترش دهد. بیکل گفت: ما دریافتیم که در زبان انگلیسی که بیشتر تحقیق بر پایه آن بود، بیشترین رفتار مستثنی را در مطالعه ما داشته است. بنابراین گسترش یافتن شبکه زبان‌هایی که در مطالعه مورد نظر قرار می‌گیرند از جمله زبان‌های نادر و غالبا در معرض خطر از سرتاسر جهان حائز اهمیت است تا دانسته‌هایمان از زبان بشر بهبود یابد.
یافته‌ها همچنین به حل سوال قدیمی در رابطه با علم زبان نیز کمی کمک می‌کند. برای مثال، این یافته‌ها اثرات بلند مدت جهانی بر روی چگونگی تکامل گرامر در طول زمان را پیشنهاد می‌دهند: اثرات کاهنده سرعت قبل از اسامی باعث سخت‌تر شدن تبدیل آن‌ها به فرم‌های پیچیده از طریق اختصار با لغاتی که سابقا بوده‌اند می‌شود. برای مثال در آلمانی پیشوندها در افعال (ent-kommen, ver-kommen, be-kommen, vor-kommen) خیلی بیشتر از اسم‌ها به کار برده می‌شوند.
در سطح وسیع‌تر، این مطالعه به درک عمیق‌تر چگونگی کارکرد زبان‌ها در محیط طبیعیشان کمک می‌کند. چنین درکی در این عصر دیجیتال کنونی که ارتباطات علوم زبانی با چالش‌هایی مواجه است به طور فزاینده‌ای اهمیت پیدا می‌کند چرا که ما هر روز بیشتر و بیشتر از سیستم‌های ساخته دست بشر استفاده می‌کنیم و این سیستم‌ها ممکن است مثل انسان‌ها که به طور طبیعی قبل از اسم‌ها سرعتشان کم می‌شود تغییر سرعت نداشته باشند.
