پژوهشگران شواهد جدیدی کشف کردهاند که نشان میدهد عارضۀ شوره سر در بین دایناسورها (جنس میکروراپتور) هم به چشم میخورده است.
طی بررسیهای صورت گرفته، محققان موفق به کشف پوستههای فسیل شده در لابهلای بقایای پر یک میکروراپتور ۱۲۵ میلیون ساله شدهاند. این دایناسور دو جفت بال داشته است.
شواهد کشف شده نشان میدهد که پوستهریزی به صورت قطعات ظریف – همچنان که امروزه در پرندگان و پستانداران مشاهده میشود – در میان دایناسورها نیز به چشم میخورده است.
بر اساس اظهارات پروفسور مایک بنتون (Mike Benton)، این تنها نمونۀ گزارش شده از شورۀ فسیلشده محسوب میشود. نکته جالب اینجاست که اولین نمونۀ کشف شده، قدیمیترین هم میباشد، چرا که متعلق به یک دایناسور بوده است.
محققان با استفاده از میکروسکوپ الکترونی، نمونههای پر این میکروراپتور را به همراه پرهای دایناسورهایی نظیر beipiaosaurus، سینورنیتوسور (sinornithosaurus) و مرغ کنفوسیوس (confuciusornis) را مورد مطالعه قرار دادند. مرغ کنفوسیوس یک پرنده بدوی محسوب میشود.
مقاله مرتبط: آنکیورنیس: داشتن پر در بین دایناسورها چیز عجیبی نبوده است!
آنها در ادامۀ مطالعات خود، سلولهایی به نام کورنئوسیت (corneocyte) را در لابهلای نمونه پرها مشاهده نمودند. کورنئوسیتها سلولهای مردهای هستند که لایۀ خارجی و شاخی پوست را تشکیل میدهند.
دکتر ماریا مکنامارا (Maria McNamara) از دانشگاه کالج کورک در مصاحبهای با BBC News اظهار داشت:
ما از همان ابتدا به مطالعۀ این پرها علاقه داشتیم. در حین بررسی نمونه پرها به طور مکرر با تودههای ریز و سفید رنگی مواجه شدیم که در سراسر لابهلای پرها به چشم میخوردند. در ابتدا حدس زدیم شاید به انواع ضمائم زیستی – نظیر صدف و یا پوست خزندگان – تعلق داشته باشند. ولی بعد متوجه شدیم که این ذرات به هیچیک از گزینههای مذکور شباهت قطعی ندارد. تنها حالت ممکن این بود که این ذرات، پوستههای ریزی باشند که در طول زمان محفوظ ماندهاند. به علاوه، ذرات سفیدرنگ شباهت فراوانی به ساختار لایۀ خارجی پوست دارند؛ که ما امروزه آن را شوره مینامیم.
تفاوتهای ساختاری در این پوستهها نشان میدهد که دایناسورها، برخلاف پرندگان امروزی، حرارت بدن کمتری داشتهاند. این بدین معنی است که این میکروراپتور متعلق به کرتاسه تا مدت زمان مدیدی قادر به پرواز نبوده است.
نتایج این مطالعه در ژورنال Nature منتشر شده است.