انسان؛ گوشت‌خوار یا گیاه‌خوار؟

مطلب بسیار جالب و مفیدی بود. سپاس.

مقایسه اشتباهی انجام دادید شما نباید انسان رو با شیر و گربه و سگ مقایسه کنید باید با شامپانزه و میمون و گوریل مقایسه کنید انسان گوشتخوار نیست همه چیزخوار خواره مثل پرندگان و نخستی ها و جوندگان
شما فقط به صورت یکجانبه و با مقایسه غلط از گیاه خواری حمایت کردید

تقریباً تمام این مطلب از برداشت بسیار بسیار غلط از نظریه‌ی تکامل رنج می‌بره. ابتدا اینکه موجودات زنده به دو دسته‌ی گوشتخواران و گیاهخواران تقسیم نمیشن. بلکه دستجات دیگری مانند همه‌چیز خواران، پلانکتون‌خواران، پالوده‌خواران، مایع‌خواران و دیگر رو هم دربر می‌گیرند. بنابراین طرح این سوأل که انسان گوشتخوار است یا گیاهخوار به نوعی غلط می‌باشد. در ادامه از هورت کشیدن یا با زبان بلعیدن آب سخن رفته است. استراتژی‌های نوشیدن آب هیچ ارتباطی با نوع تغذیه جانور ندارند. معمولاً جانورانی که در کنار آب احساس امنیت کمتری دارند (بخاطر ترس از شکار شدن) از استراتژی کمتر به سراغ آب رفتن و در هربار حجم زیادی آب را یکباره نوشیدن استفاده می‌کنند. برای همین آب را هورت می‌کشند اما جانورانی که ترس کمتری از شکار شدن دارند با اطمینان بیشتری آب می‌خورند. مورد بعدی شکل لب‌ها و دهان جانور است. در گیاهخوارانی که اکثراً لب‌های کلفت برای صدمه ندیدن در برابر چوب و پوست خشک گیاهان دارند و زبان به نسبت کوتاهتری (جز در برخی گونه‌ها مانند زرافه) هورت کشیدن آب ساده‌تر است. برعکس گوشتخواران زبان به نسبت بلندتری دارند زیرا با آن اجزای گوشت شکار را از استخوان جدا می‌کنند با زبانشان به راحتی آب می‌خورند. نکته‌ی جالب همه‌چیزخوارانی مانند خرس است که آب را هورت می‌کشند. همچنین همه‌چیزخواران نیز می‌توانند فک پایین خود را بدون تکان دادن سر به اطراف تکان دهند.
از منظر شکل و نوع دندان‌ها اتفاقاً انسان به گوشتخواران نزدیک‌تر است. گیاهخواران فاقد دندان نیش هستند اما انسان دارای دندان نیش است. همچنین دندان‌های آسیا در گیاهخواران به نسبت بزرگ‌تر و تخصص‌یافته‌تر است. نکته‌ی جالب اینجاست که شکل دندان‌ها در کوتاه مدت تغییر نمی‌کند مثلاً گوریل‌های کوهستانی با اینکه میلیون‌ها سال است از اجداد همه‌چیزخوارخود جداشده و به گیاهخواری روی آورده‌اند هنوز نیش‌های بلند خود را حفظ کرده‌اند. پس نمی‌توان تغییرات دندانی انسان را مربوط به تاریخچه‌ی خوردن گوشت امروزی دانست.
در باب دستگاه گوارش انسان نکته‌ی مهم این است که ما تقریباً هیچکدام از آنزیم‌های اختصاصی گیاهخواران برای هضم گیاهان را نداریم. ما قادر به هضم سلولز و فیبرهای گیاهی نیستیم در حالیکه گوشت را بهتر هضم می‌کنیم. طول روده‌ی انسان نیز به اندازه‌ی گیاهخواران بلند نیست و در حدواسط بین گوشت‌خواران و گیاه‌خواران قرار دارد. همچنین اندام‌هایی مانند سنگدان و هزارلا و سیرابی نیز در انسان وجود ندارد. آنزیم‌های معده‌ی ما در طول پخته‌خواری برای هضم گوشت پخته تغییر کرده‌اند دقت کنید که آنزیم ساختاری مانند دندان نیست که تغییرات شکل آن بسیار آهسته صورت گیرد بلکه برعکس پروتئینی است که طی چند ده نسل براحتی قابل تغییر است و برخی آنزیم‌ها حتی در زیرگونه‌های یک گونه هم اختلافات مشخصی دارند.
درباره‌ی چاک دهان نیز تقریباً تمام این مطلب از برداشت بسیار بسیار غلط از نظریه‌ی تکامل رنج می‌بره. ابتدا اینکه موجودات زنده به دو دسته‌ی گوشتخواران و گیاهخواران تقسیم نمیشن. بلکه دستجات دیگری مانند همه‌چیز خواران، پلانکتون‌خواران، پالوده‌خواران، مایع‌خواران و دیگر رو هم دربر می‌گیرند. بنابراین طرح این سوأل که انسان گوشتخوار است یا گیاهخوار به نوعی غلط می‌باشد. در ادامه از هورت کشیدن یا با زبان بلعیدن آب سخن رفته است. استراتژی‌های نوشیدن آب هیچ ارتباطی با نوع تغذیه جانور ندارند. معمولاً جانورانی که در کنار آب احساس امنیت کمتری دارند (بخاطر ترس از شکار شدن) از استراتژی کمتر به سراغ آب رفتن و در هربار حجم زیادی آب را یکباره نوشیدن استفاده می‌کنند. برای همین آب را هورت می‌کشند اما جانورانی که ترس کمتری از شکار شدن دارند با اطمینان بیشتری آب می‌خورند. مورد بعدی شکل لب‌ها و دهان جانور است. در گیاهخوارانی که اکثراً لب‌های کلفت برای صدمه ندیدن در برابر چوب و پوست خشک گیاهان دارند و زبان به نسبت کوتاهتری (جز در برخی گونه‌ها مانند زرافه) هورت کشیدن آب ساده‌تر است. برعکس گوشتخواران زبان به نسبت بلندتری دارند زیرا با آن اجزای گوشت شکار را از استخوان جدا می‌کنند با زبانشان به راحتی آب می‌خورند. نکته‌ی جالب همه‌چیزخوارانی مانند خرس است که آب را هورت می‌کشند. همچنین همه‌چیزخواران نیز می‌توانند فک پایین خود را بدون تکان دادن سر به اطراف تکان دهند.
از منظر شکل و نوع دندان‌ها اتفاقاً انسان به گوشتخواران نزدیک‌تر است. گیاهخواران فاقد دندان نیش هستند اما انسان دارای دندان نیش است. همچنین دندان‌های آسیا در گیاهخواران به نسبت بزرگ‌تر و تخصص‌یافته‌تر است. نکته‌ی جالب اینجاست که شکل دندان‌ها در کوتاه مدت تغییر نمی‌کند مثلاً گوریل‌های کوهستانی با اینکه میلیون‌ها سال است از اجداد همه‌چیزخوارخود جداشده و به گیاهخواری روی آورده‌اند هنوز نیش‌های بلند خود را حفظ کرده‌اند. پس نمی‌توان تغییرات دندانی انسان را مربوط به تاریخچه‌ی خوردن گوشت امروزی دانست.
در باب دستگاه گوارش انسان نکته‌ی مهم این است که ما تقریباً هیچکدام از آنزیم‌های اختصاصی گیاهخواران برای هضم گیاهان را نداریم. ما قادر به هضم سلولز و فیبرهای گیاهی نیستیم در حالیکه گوشت را بهتر هضم می‌کنیم. طول روده‌ی انسان نیز به اندازه‌ی گیاهخواران بلند نیست و در حدواسط بین گوشت‌خواران و گیاه‌خواران قرار دارد. همچنین اندام‌هایی مانند سنگدان و هزارلا و سیرابی نیز در انسان وجود ندارد. آنزیم‌های معده‌ی ما در طول پخته‌خواری برای هضم گوشت پخته تغییر کرده‌اند دقت کنید که آنزیم ساختاری مانند دندان نیست که تغییرات شکل آن بسیار آهسته صورت گیرد بلکه برعکس پروتئینی است که طی چند ده نسل براحتی قابل تغییر است و برخی آنزیم‌ها حتی در زیرگونه‌های یک گونه هم اختلافات مشخصی دارند.
درباره‌ی چاک دهان نیز تقریباً تمام این مطلب از برداشت بسیار بسیار غلط از نظریه‌ی تکامل رنج می‌بره. ابتدا اینکه موجودات زنده به دو دسته‌ی گوشتخواران و گیاهخواران تقسیم نمیشن. بلکه دستجات دیگری مانند همه‌چیز خواران، پلانکتون‌خواران، پالوده‌خواران، مایع‌خواران و دیگر رو هم دربر می‌گیرند. بنابراین طرح این سوأل که انسان گوشتخوار است یا گیاهخوار به نوعی غلط می‌باشد. در ادامه از هورت کشیدن یا با زبان بلعیدن آب سخن رفته است. استراتژی‌های نوشیدن آب هیچ ارتباطی با نوع تغذیه جانور ندارند. معمولاً جانورانی که در کنار آب احساس امنیت کمتری دارند (بخاطر ترس از شکار شدن) از استراتژی کمتر به سراغ آب رفتن و در هربار حجم زیادی آب را یکباره نوشیدن استفاده می‌کنند. برای همین آب را هورت می‌کشند اما جانورانی که ترس کمتری از شکار شدن دارند با اطمینان بیشتری آب می‌خورند. مورد بعدی شکل لب‌ها و دهان جانور است. در گیاهخوارانی که اکثراً لب‌های کلفت برای صدمه ندیدن در برابر چوب و پوست خشک گیاهان دارند و زبان به نسبت کوتاهتری (جز در برخی گونه‌ها مانند زرافه) هورت کشیدن آب ساده‌تر است. برعکس گوشتخواران زبان به نسبت بلندتری دارند زیرا با آن اجزای گوشت شکار را از استخوان جدا می‌کنند با زبانشان به راحتی آب می‌خورند. نکته‌ی جالب همه‌چیزخوارانی مانند خرس است که آب را هورت می‌کشند. همچنین همه‌چیزخواران نیز می‌توانند فک پایین خود را بدون تکان دادن سر به اطراف تکان دهند.
از منظر شکل و نوع دندان‌ها اتفاقاً انسان به گوشتخواران نزدیک‌تر است. گیاهخواران فاقد دندان نیش هستند اما انسان دارای دندان نیش است. همچنین دندان‌های آسیا در گیاهخواران به نسبت بزرگ‌تر و تخصص‌یافته‌تر است. نکته‌ی جالب اینجاست که شکل دندان‌ها در کوتاه مدت تغییر نمی‌کند مثلاً گوریل‌های کوهستانی با اینکه میلیون‌ها سال است از اجداد همه‌چیزخوارخود جداشده و به گیاهخواری روی آورده‌اند هنوز نیش‌های بلند خود را حفظ کرده‌اند. پس نمی‌توان تغییرات دندانی انسان را مربوط به تاریخچه‌ی خوردن گوشت امروزی دانست.
در باب دستگاه گوارش انسان نکته‌ی مهم این است که ما تقریباً هیچکدام از آنزیم‌های اختصاصی گیاهخواران برای هضم گیاهان را نداریم. ما قادر به هضم سلولز و فیبرهای گیاهی نیستیم در حالیکه گوشت را بهتر هضم می‌کنیم. طول روده‌ی انسان نیز به اندازه‌ی گیاهخواران بلند نیست و در حدواسط بین گوشت‌خواران و گیاه‌خواران قرار دارد. همچنین اندام‌هایی مانند سنگدان و هزارلا و سیرابی نیز در انسان وجود ندارد. آنزیم‌های معده‌ی ما در طول پخته‌خواری برای هضم گوشت پخته تغییر کرده‌اند دقت کنید که آنزیم ساختاری مانند دندان نیست که تغییرات شکل آن بسیار آهسته صورت گیرد بلکه برعکس پروتئینی است که طی چند ده نسل براحتی قابل تغییر است و برخی آنزیم‌ها حتی در زیرگونه‌های یک گونه هم اختلافات مشخصی دارند.
درباره‌ی چاک دهان نیز تقریباً تمام این مطلب از برداشت بسیار بسیار غلط از نظریه‌ی تکامل رنج می‌بره. ابتدا اینکه موجودات زنده به دو دسته‌ی گوشتخواران و گیاهخواران تقسیم نمیشن. بلکه دستجات دیگری مانند همه‌چیز خواران، پلانکتون‌خواران، پالوده‌خواران، مایع‌خواران و دیگر رو هم دربر می‌گیرند. بنابراین طرح این سوأل که انسان گوشتخوار است یا گیاهخوار به نوعی غلط می‌باشد. در ادامه از هورت کشیدن یا با زبان بلعیدن آب سخن رفته است. استراتژی‌های نوشیدن آب هیچ ارتباطی با نوع تغذیه جانور ندارند. معمولاً جانورانی که در کنار آب احساس امنیت کمتری دارند (بخاطر ترس از شکار شدن) از استراتژی کمتر به سراغ آب رفتن و در هربار حجم زیادی آب را یکباره نوشیدن استفاده می‌کنند. برای همین آب را هورت می‌کشند اما جانورانی که ترس کمتری از شکار شدن دارند با اطمینان بیشتری آب می‌خورند. مورد بعدی شکل لب‌ها و دهان جانور است. در گیاهخوارانی که اکثراً لب‌های کلفت برای صدمه ندیدن در برابر چوب و پوست خشک گیاهان دارند و زبان به نسبت کوتاهتری (جز در برخی گونه‌ها مانند زرافه) هورت کشیدن آب ساده‌تر است. برعکس گوشتخواران زبان به نسبت بلندتری دارند زیرا با آن اجزای گوشت شکار را از استخوان جدا می‌کنند با زبانشان به راحتی آب می‌خورند. نکته‌ی جالب همه‌چیزخوارانی مانند خرس است که آب را هورت می‌کشند. همچنین همه‌چیزخواران نیز می‌توانند فک پایین خود را بدون تکان دادن سر به اطراف تکان دهند.
از منظر شکل و نوع دندان‌ها اتفاقاً انسان به گوشتخواران نزدیک‌تر است. گیاهخواران فاقد دندان نیش هستند اما انسان دارای دندان نیش است. همچنین دندان‌های آسیا در گیاهخواران به نسبت بزرگ‌تر و تخصص‌یافته‌تر است. نکته‌ی جالب اینجاست که شکل دندان‌ها در کوتاه مدت تغییر نمی‌کند مثلاً گوریل‌های کوهستانی با اینکه میلیون‌ها سال است از اجداد همه‌چیزخوارخود جداشده و به گیاهخواری روی آورده‌اند هنوز نیش‌های بلند خود را حفظ کرده‌اند. پس نمی‌توان تغییرات دندانی انسان را مربوط به تاریخچه‌ی خوردن گوشت امروزی دانست.
در باب دستگاه گوارش انسان نکته‌ی مهم این است که ما تقریباً هیچکدام از آنزیم‌های اختصاصی گیاهخواران برای هضم گیاهان را نداریم. ما قادر به هضم سلولز و فیبرهای گیاهی نیستیم در حالیکه گوشت را بهتر هضم می‌کنیم. طول روده‌ی انسان نیز به اندازه‌ی گیاهخواران بلند نیست و در حدواسط بین گوشت‌خواران و گیاه‌خواران قرار دارد. همچنین اندام‌هایی مانند سنگدان و هزارلا و سیرابی نیز در انسان وجود ندارد. آنزیم‌های معده‌ی ما در طول پخته‌خواری برای هضم گوشت پخته تغییر کرده‌اند دقت کنید که آنزیم ساختاری مانند دندان نیست که تغییرات شکل آن بسیار آهسته صورت گیرد بلکه برعکس پروتئینی است که طی چند ده نسل براحتی قابل تغییر است و برخی آنزیم‌ها حتی در زیرگونه‌های یک گونه هم اختلافات مشخصی دارند.
درباره‌ی چاک دهان نیز استراتژی‌های گرفتن نقش مهمی دارند. یک شیر با چه عضوی چیزها را می‌گیرد؟ با دهانش. او بچه‌هایش را با دهانش می‌گیرد. غذایش را با دهانش می‌گیرد و … پس باید دهانش بیشتر باز شود. یک میمون یا انسان با چه عضوی چیزها را می‌گیرد؟ با دستانش. پس چه نیازی به چاک دهان فراخ هست؟
در باب اسید اوریک که ماده‌ی دفعی پرندگان و خزندگان است باید بدانید که هیچ پستانداری اسید اوریک فراوانی دفع نمی‌کند. ماده‌ی دفعی اصلی پستانداران اوره است چه گوشتخوار باشند چه گیاهخوار و چه همه‌چیزخوار.
اما چرا ما دوست داریم میوه را خام بخوریم و گوشت را نه و همچنین چرا از دیدن اجساد و دل وروده بیرون ریخته حالمان بد می‌شود. هردوی این شبه استدلالات براساس مغلطه‌ایست که حال کنونی ما را به اجدادمان هم نسبت می‌دهد. چه جانوری از دیدن جسد جانور دیگری خوشحال می‌شود؟ مسلماً جانوری که از آن جسد تغذیه می‌کند. اجداد ما نیز لاشه‌خوارانی قهار بوده‌اند و از دیدن حیوانات با روده‌ی بیرون ریخته لذت می‌برده‌اند چه بسا خودشان هم شکار می‌کردند و دل و روده‌ی حیوانات را بیرون می‌ریخته‌اند. امروزه ما گوشت را نه از خوردن لاشه‌ها بلکه از سوپر مارکت سرکوپه تامین می‌کنیم پس نباید حال امروز ما را قیاس از حال گذشته گرفت. در ضمن براساس همین دیدگاه گوشت خام برای انسان اولیه بدطعم نبوده است.
دست‌های انسان شبیه هیچ گیاهخواری نیست. شما دست انسان را با سم گاو پای فیل و سم گوزن و انگشتان گراز مقایسه کن به اشتباه مقایسه‌ات پی‌میبری. دست‌های ما صرفنظر از برخی جزییات فنی شبیه دست شامپانزه‌هاست و شامپانزه‌ها گیاهخوار نیستند بلکه همه‌چیزخوارند.
عرق کردن ویژه‌ی حانورانی است که مو ندارند یا موهای کمی دارند. گیاهخواران نیز عرق نمی‌کنند آن‌ها با خوابیدن در سایه، ریختن خاک و گل روی سطح پوستشان، فرو رفتن در آب و … خودشان را خنک می‌کنند. ضمن اینکه عرق کردن در محیط‌های گرم و کم آب می‌تواند باعث مرگ جانور شود. حیواناتی که در چنین مناطقی زندگی می‌کنند عرق نمی‌کنند چه گوشتخوار و چه گیاهخوار.
و اینکه در بیشتر اظهارنظرهای متخصصان تغذیه، تمامی گروه‌های غدایی در رژیم‌های غدایی گنجانده می‌شوند. اینکه انسان می‌تواند گوشت را بدون هیچ مشکلی از رژیم غذایی خود حذف کند هیچ سند علمی ندارد بلکه برخی اسیدآمینه‌های ضروری برای بدن در غذای گیاهی وجود ندارند یا بسیار کمند مانند متیونین، تریپتوفان، ایزولوسین و لیسین و در صورت حذف گوشت آن‌ها را باید از منابع دارویی تامین کرد. همچنین گیاهخواران به کمبود ویتامین بی.۱۲ نیز دچار می‌شوند.
اما شواهد سنگواره‌ای حاکی از همه‌چیزخوار بودن اجداد ما دارد. سنگواره‌ی انسان در حالی پیدا شده که استخوان‌های جانوران در سکونتگاه او بوده. امروزه دانشمندان بیشتر گونه‌های اجداد ما را همه‌چیزخوار می‌دانند. اجداد گیاهخوار ما تنها یک باور خطا برای جدی نگرفتن علم به سود خرافات است.
و در آخر گیاهخواری برای انسان یک رژیم غذایی نیست یک بائر کذب و خطاست که می‌تواند منجر به نابودی اکوسیستم‌ها و در نهایت بشریت شود.
تورج صیادپور
دانشجوی دکترای جانورشناسی