عوامل اجتماعی تعیین کننده رشد اپیدمیک

یک مدل شبکه‌ی جدید نشان می‌دهد که تحرک و عادات اجتماعی می‌توانند حوزه‌های یک شهر را تعیین کنند که در شدت شیوع یک اپیدمی، بسیار مهم است.

مهار بیماری‌های واگیردار، بیشتر با توانایی ما در مداخله در مراحل اولیه شیوع، تعیین می‌شود.  برای موثر واقع شدن، میزان اقدامات کنترلی، باید به صورت انتخابی بخش‌هایی از جمعیت را هدف قرار دهد که نقش مهمی را در ایجاد شیوع بیماری ایفا می‌کنند. گروهی از محققان به رهبری الکس آرنز (Alex Arenas) از دانشگاه Rovira i Virgili در اسپانیا، دریافتند که تغییرات کوچکی در هماهنگی اجتماعی و تحرک جغرافیایی یک جمعیت، می‌تواند به طور چشمگیری مجموعه‌ای از زیرجمعیت‌ها‌یی (با ویژگی‌های مخصوص خود) را که برای شروع یک اپیدمی حیاتی هستند، تغییر دهد.  این دانش می‌تواند در طراحی سیاست‌های بهینه مهار بیماری، مفید باشد.

گسترش بیماری‌ها معمولا با استفاده از مدل‌های اپیدمی، در آن بخش‌هایی از جمعیت که به بخش‌های فضایی تفکیک شده و اجازه دارند که از طریق تحرک اعضای این بخش‌ها، با هم تعامل داشته باشند، توصیف شده است.  با این حال، اکثر این مدل‌ها در تقریبی که تقریب میدان متوسط نامیده می‌شود، بررسی و حل می‌شوند که جزئیات مهم دنیای واقعی را از دست می‌دهند.  به عنوان مثال، ممکن است برخی از گروه‌های سنی خاص یا گروه های اجتماعی و اقتصادی، عادات رفتاری متفاوتی داشته باشند.  آرنا و همکارانش، فرمالیسم جدیدی ایجاد کرده‌اند که با این گروه‌ها مانند لایه‌های چندگانه یک شبکه جمعیتی پیچیده رفتار می‌کند.  این بازنمایی در مقایسه با مدل‌های میدان متوسط، امکان توصیف بهتر اثرات ناشی از ناهمگونی جمعیت را فراهم می کند.

این گروه چارچوب نظری ذکر شده را به سیستم شهری واقعی Medellin در کلمبیا اعمال کرد، جایی که شش گروه مختلف اجتماعی- اقتصادی با هم زندگی می‌کنند و هر گروه، رفتار‌ها و توزیع خاص خود را در بیش از ۴۰۰ منطقه شهری دارد.  مولفان چگونگی تاثیر‌گذاری اختلاط طبقات مختلف و تحرک متوسط هر کلاس را بر انتشار بیماری، بررسی می‌کنند.  آنان دریافتند که تغییرات کوچکی در این پارامترها، می تواند مناطق شهر را که موجب اپیدمی می‌شون را به طور ناگهانی تغییر دهند و باید اهداف اصلی اقدامات کنترلی باشند.

این  تحقیق در Physical Review X منتشر شده است.