یک مطالعه ی جدید پیشنهاد می دهد که پروکسیما سانتاوری، نزدیک ترین اگزوپلنت به زمین، می تواند شامل آب مایع روی سطح خود باشد.
یک سیاره در سایز زمین، به نام پروکسیما سانتاوری، دور نزدیک ترین ستاره به خورشید ما می چرخد.
از زمان کشف سیاره ای به نام پروکسیما سنتاوری b به عنوان نزدیک ترین اگزوپلنت به منظومه ی شمسی، در سال ۲۰۱۶، افراد زیادی به دنبال فهمیدن این موضوع بودند که آیا این سیاره می تواند دارای حیات باشد یا نه.
محققان در حال حاضر، با استفاده از مدل های کامپیوتری شبیه به آنچه برای مطالعه ی تغییرات آب و هوایی روی زمین استفاده می شوند، سطح پروکسیما سانتاوری را بررسی کردند و دریافتند این ستاره می تواند سطح وسیعی از آب را در سطح خود حفظ کند.
آنتونی دل ژنیو، دانشمند متخصص سیاره ها در موسسه ی مطالعات فضایی ناسا در شهر نیویورک، گفت: “هدف اصلی شبیه سازی های ما این است که احتمال قابل قبولی وجود دارد که این سیاره قابل سکونت باشد.” دل ژنیو هم چنین نویسنده ی اصلی مقاله است که در توصیف تحقیق جدیدی که در ۵ سپتامبر در Astrobiology منتشر شده، نوشته شده است.
پروکسیما سانتاوری یک سیاره ی کوچک است و به دور ستاره ی کوتوله ای به رنگ قرمز روشن می چرخد که تنها ۴.۲ سال نوری با خورشید فاصله دارد. با وجود نزدیکی آن، دانشمندان هنوز چیز زیادی راجع به پروکسیما سانتاوری نمی دانند، به جز اینکه حجم آن حداقل ۱.۳ برابر زمین است و هر ۱۱ روز یک بار دور ستاره مادر خود می چرخد. بنابراین، دل ژنیو و همکارانش، برای پیش بردن کارشان مجبور بودند که چند حدس منطقی راجع به پروکسیما سانتاوری بزنند؛ به عنوان مثال، این که سیاره یک اتمسفر و یک اقیانوس در سطح خود دارد.
پروکسیما سانتاوری در کمربند قابل سکونت سیاره ی خود، به دور آن می چرخد، به این معنی که در مسافت مناسبی از نظر دریافت نور کافی از ستاره، برای نگه داشتن دما بالای نقطه ی انجماد آب قرار دارد. اما این کمربند، کاملا به ستاره نزدیک است. بنابراین، به نظر می رسد که این سیاره به شکل جزر و مدی به نیروهای گرانشی ستاره قفل شده است. یعنی درست مثل رابطه ی زمین و ماه که همیشه یک طرف ماه به سمت زمین است، پروکسیما سانتاوری هم همیشه یک طرف خود را به ستاره ی مادر نشان می دهد.
شبیه سازی های قبلی که در یک تحقیق در سال ۲۰۱۶ در مجله ی Astronomy & Astrophysics منتشر شده بود، یک اتمسفر فرضی برای پروکسیما سانتاوری تصور کرده بود و پیشنهاد داد که سطحی از نیمکره ی سیاره ی فراخورشیدی که به سمت ستاره است، ممکن است زیر تابش شدید و خیره کننده پخته شود، در حالی که سطح دیگر سیاره که پشت به ستاره و رو به فضا قرار دارد، یخ زده خواهد بود.
اما شبیه سازی های جدید بسیار جامع تر از نمونه های قبلی هستند؛ این نمونه های جدید، شامل یک اقیانوس در حال حرکت هستند، اقیانوسی که می تواند گرما را از یک طرف سیاره به طرف دیگر آن منتقل کند. در تحقیقات پژوهشگران، حرکت اتمسفر و اقیانوس به طوری ترکیب شد که بر اساس گفته های دل ژنیو: “با وجود اینکه سطح همیشه شب سیاره هرگز نور ستاره را نمی بیند، مقداری آب مایع در اطراف مناطق استوایی وجود دارد.”
او الگو های این جریان یافتن گرما را با آب و هوای ساحلی روی سیاره خودمان مقایسه کرد. در ساحل شرقی آمریکا، جریان های خلیجی آب گرم را بالا می آورند. بالعکس، در کالیفرنیا، جریان های اقیانوسی آب سرد را از طرف شمال پایین می آورند.
تیم در کل ۱۸ شبیه سازی مختلف با توجه به اثرات اقلیم های بزرگ، اتمسفر کم حجم، ترکیبات اتمسفری متفاوت و حتی تغییرات حجم نمک در دریای بزرگ در نظر گرفتند. در تقریبا تمام تئوری ها، پروکسیما سانتاوری در نهایت اقیانوسی داشت که حداقل بخشی از سطح سیاره را پوشانده بود.
دل ژنیو می گوید: “هر چه مقدار آب مایع این سیاره بیشتر باشد، احتمال اینکه در صورت وجود حیات ما بتوانیم با تلسکوپ های آینده شواهد آن را پیدا کنیم، بیشتر است.”
راوی کلیپاپو، دانشمند علوم زمین که در مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا در گرینبلند، مریلند، که در این مداخله دخیل نبود، با او موافق است.
کلیپاپو به Science می گوید: “من فکر می کنم هیجان انگیز است که برخی از این پدیده های آب و هوایی را بتوان مشاهده کرد.” او افزود که امکانات نسل بعدی، مثل تلسکوپ بسیار بزرگ که در حال حاضر در شیلی در حال ساخت است، ممکن است مشاهده ی گرمای سطح پروکسیما سانتاوری را ممکن کند و شرایط سطحی را متمایز کند.
