یک بررسی جهانی نشان داده‌است، که در کشورهایی که کتک زدن کودکان قانونی است، خشونت در نوجوانی بیشتر است. این باعث درخواست تجدید نظر از طرف کمپین ها، برای غیر قانونی شدن مجازات های بدنی می‌شود. کتک زدن کودکان، قبلا در والدین عادی و معمولی بود، اما لیست رو به رشدی از کشورها آن را ممنوع کرده‌اند، از جمله سوئد، آلمان و نیوزیلند. این عمل به زودی در اسکاتلند غیرقانونی خواهد شد، و فراخوان ممنوع شدن آن در سراسر بقیه انگلستان وجود دارد.
حامیان تنبیه بدنی می‌گویند که این امر ممکن است برای نظم و انضباط ضروری باشد، اما مخالفان می‌گویند که باعث افزایش سوء استفاده از کودکان در والدین می‌شود و به طور کلی خشونت را تبلیغ می‌کند.
برای دیدن اینکه آیا تنبیه کودک ممکن است بعدا در رفتار نوجوان تاثیر بگذارد ، فرانک الگار از دانشگاه مک گیل در مونترال، کانادا و همکارانش، داده های بررسی های مربوط به کودکان را از ۸۸ کشور بررسی کرد. این کشورها در سه گروه طبقه بندی شده بودند؛ عدم ممنوعیت تنبیه بدنی، ممنوعیت کامل تنبیه بدنی، یا ممنوعیت ناقص، که در آن تنبیه بدنی در مدارس ممنوع است، اما برای والدین قانونی است؛ همانطور که در حال حاضر در انگلستان وجود دارد. آنالیز داده ها نشان داد که ۱۳ ساله ها از کشورهای با ممنوعیت کامل، به احتمال کمتری به نسبت کشورهای بدون ممنوعیت، مکررا در دعوا شرکت می‌کردند. در پسران، که بیشتر دعوا می‌کنند، نرخ خشونت در نوجوانی ۸.۵ درصد در کشورهای با ممنوعیت کامل و ۱۲ درصد در کشورهای بدون ممنوعیت بود. (BMJ Open، DOI: 10.1136 /bmjopen-2018-021616)
آلنا رایان از انجمن ملی پیشگیری از خشونت علیه کودکان در انگلستان، که مدت‌ها برای ممنوعیت تنبیه بدنی کودکان در خانه مبارزه کرده‌است؛ می‌گوید این نشان می‌دهد “ممنوعیت ها نه تنها از کودکان در برابر والدین‌شان بلکه در برابر همتایان‌شان نیز محافظت می‌کند”
اما کتی بونس از جامعه آماری سلطنتی انگلستان می‌گوید این اشتباه است که فرض کنیم ارتباط بین دو موضوع به این معنی است که اولی باعث دومی می‌شود. ممکن است دومی باعث اولی شود مثلا، نوجوانانی که بیشتر دعوا می‌کنند ممکن است در شرایط انضباطی شدیدتری رشد کنند. یا شاید تنبیه بدنی و خشونت در نوجوانی، هر دو تحت تاثیر یک عامل سوم، مانند نگرش های اجتماعی گسترده‌تر قرار می‌گیرد. بر طبق ایده ای که توسط استیون پینکر از دانشگاه هاروارد تبلیغ شده است، طی قرن ها، خشونت در بسیاری از جنبه های جامعه به آرامی کاهش یافته است. هر کاهشی در تنبیه بدنی و خشونت در نوجوانی می‌تواند در تایید این ایده باشد بدون اینکه هیچ‌کدام بر دیگری تاثیر مستقیم بگذارد.
“به عنوان یک مادر، من فرزندانم را کتک نخواهم‌زد، پس وسوسه انگیز است که باور کنم که اگر آنها در معرض خشونت بودند، خشن تر می‌شدند” بونس می‌گوید.” اما شما باید مراقب پرش از رابطه همبستگی و تناظر به رابطه علت و معلولی باشید ”
هشدار دیگر در مورد آخرین یافته ها این است که تنها یک تفاوت جزئی در دعواهای مکرر، بین کشورهای با ممنوعیت کامل و ممنوعیت ناقص وجود دارد. در پسران، نرخ، ۸.۵ درصد در مقابل ۱۰ درصد بود، که این فاصله جزئی تر از آن است که از نظر آماری معنادار باشد. اما الگار می‌گوید شواهد دیگر نشان می‌دهد که تنبیه بدنی کودکان را خشن‌تر می‌کند. او می‌گوید “کتک خوردن کودکان روی واکنش آنها در روابط اجتماعی‌شان تاثیر می‌گذارد.”
