ساخت کامپیوتر از اسکلتی که سلول‌های ما را کنار هم نگه دارد، می‌تواند به ما اجازه دهد تا ماشینی بسازیم که کوچک‌تر و از نظر انرژی کارآمدتر باشد.
Andrew Adamatzky و همکارانش از دانشگاه غرب انگلستان برای تشویق به توسعه اینگونه کامپیوترها، با سیتواسکلتون‌ها (cytoskeletons، داربستی پروتئینی که باعث شکل‌دهی سلول می‌شود) اساس علمی توسعه دادند.
سیتواسکلتون‌ها از چندین عنصر مختلف شامل توبول‌های به عرض ۲۵ نانومتر ساخته شده از پروتئین توبولین و فیلامنت‌هایی به عرض ۶ نانومتر ساخته شده از پروتئین اکتین تشکیل شده است. همچنین این ساختارها اطلاعات را در قالب اتم‌ها، الکترون‌ها و یون‌ها توزیع می‌کنند و باعث ارتباط بین بخش‌های سلول‌ها می‌شوند. با مجبور کردن این الگو و قالب‌ها برای ترکیب به نحوه‌های مختلف، ممکن است انجام محاسبات ساده امکان‌پذیر باشد. در اصل، این واحدهای اصلی کامپیوترهای دیجیتال به نام logic gates را بازتولید می‌کند.
بیشتر بخوانید:
Adamatzky و همکارانش برای اولین بار همه‌ی این‌ها را در قالب مفهوم کلی کنار یکدیگر قرار دادند. آن‌ها استدلال کردند که دستگاه‌های سیتواسکلتون نسبت به دستگاه‌هایی که از DNA ساخته شده‌اند، مزایایی دارد. این دستگاه‌ها محاسبه‌گرهای بیولوژیکی دیگری هستند که برخی افراد فکر می‌کنند که می‌توانند محاسبات را تقویت کنند. Adamatzky می‌گوید که DNA در ذخیره‌سازی خوب است ولی در پردازش سیگنال‌ها ضعیف می‌باشد. همچنین توبولین و اکتین نسبت به DNA پیچیدگی کم‌تری دارند و این باعث می‌شود کار با آن‌ها راحت‌تر باشد.
اما، Ross King از دانشگاه منچستر که روی کامپیوترهای DNA کار می‌کند، به این موضوع شک دارد. او فکر می‌کند ممکن است گرفتن مکانیسم‌های سیگنالینگ کامپیوترهای سیتواسکلتون برای انجام محاسبات دیجیتالی در سطح اتمی دشوار باشد. اگرچه او درمورد بلوغ دوره‌های سیلیکونی با Adamatzky موافق است.
