در تحقیقات جدید چهار نوع ژن مختلف یافت شده است که صرف نظر از عوامل محیطی ممکن است خطر مرگ ناشی از خودکشی را افزایش دهند. همچنین، در این مطالعه صدها ژن شناسایی شده است که نیاز به آنالیز بیشتری دارند و ممکن است احتمال مرگ فرد در اثر خودکشی را افزایش دهند.
طبق آمار سازمان جهانی بهداشت (WHO) سالانه تقریبا ۸۰۰ هزار نفر بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند. در میان افراد ۱۵ تا ۲۹ سال، خودکشی دومین علت مرگ در سراسر جهان می‌باشد. در ایالات متحده سالانه تقریبا ۴۵ هزار نفر بر اثر خودکشی می‌میرند و خودکشی دهمین علت مرگ بین تمامی سنین است. مردان سفیدپوست و میانسال بیشترین خطر مرگ بر اثر خودکشی را دارند.
مقالۀ مرتبط: میانسالی، خطرناک‌ترین دوره در زمینه اقدام به خودکشی
اگرچه محیط بر میزان بروز خودکشی تاثیر دارد اما برخی مطالعات نشان داده‌اند که عوامل ژنتیکی نیز نقش کلیدی ایفا می‌کنند. در مطالعۀ جدیدی که در ژورنال Molecular Psychiatry منتشر شده است، از تکنیک توالی ژنوم مدرن برای پیدا کردن عوامل ژنتیکی خاص که ممکن است خطر خودکشی را افزایش دهند، استفاده شده است.
دکتر Douglas Gray، پروفسور و روانپزشک دانشگاه یوتا در سالت لیک سیتی، نویسندۀ اصلی این مقاله است. او انگیزۀ خود از انجام این مطالعه را این چنین توضیح داد:
مطالعات قبلی روی خانواده‌ها و دوقلوها نشان داده بودند که خطر ژنتیکی قابل توجهی در ارتباط با خودکشی وجود دارد.
ژن‌ها مانند طرح و نقشه هستند. قدم اول یافتن ژن‌هایی است که خطر را افزایش می‌دهند. شناسایی ژن‌های خاص ممکن است منجر به درمان‌های جدید شود.
۴ واریانت ژنتیکی و ۲۰۷ ژن یافت شده است
دکتر Gray و همکارانش برای شناسایی این ژن‌ها، ۴۳ خانواده‌ای را که در معرض ریسک بالای خودکشی هستند را از نزدیک بررسی کردند. با تمرکز روی گروه‌های هموژن از نظر ژنتیکی، تاثیر عوامل محیطی مانند استرس ناشی از طلاق، بیکاری، از دست دادن معشوق ویا دسترسی آسان به وسایل خودکشی کاهش یافت.
Hilary Coon، پروفسور و روانپزشک دانشگاه یوتا و نویسنده اول مطالعه، روش استفاده شده در تحقیق را توضیح می‌دهد:
این مطالعه را با جستجوی نتایج غیرقطعی و تغییرات ژنومی که می‌توانند ساختار یا عملکرد ژن را تحت تاثیر قرار دهند، شروع کردیم. ما از خانواده‌های پرخطر و پرجمعیت استفاده کردیم تا به ژن‌های درستی که خطر را افزایش می‌دهند دست یابیم.
محققان اقوام بسیار دور این ۴۳ خانواده را نیز بررسی کردند. به‌طور کلی دکتر Gray و همکارانش، واریانت‌های ژنتیکی را در بیش از ۱۳۰۰ نمونه DNA گرفته شده از افرادی که بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده‌اند، بررسی کردند. محققان نتایج DNA را با دیتابیس جمعیت یوتا که شامل اطلاعات ژنتیکی و سوابق پزشکی بیش از هشت میلیون نفر می‌شد، مرتبط کردند.
تجزیه و تحلیل‌ها تغییرات خاصی را در چهار ژن نشان دادند که ممکن است مرگ ناشی از خودکشی را افزایش دهند: SP110، AGBL2، SUCLA2 و APH1B.
همچنین، محققان ۲۰۷ ژن دیگر را شناسایی کردند که ممکن است اثرگذاریشان در ریسک خودکشی اثبات شود و نیاز به تجزیه و تحلیل بیشتری دارند.
مطالعات قبلی ۱۸ مورد از این ژن‌ها را با خطر خودکشی و ۱۵ موردشان را با التهاب ارتباط داده است و این فرضیه‌ی مرتبط بودن التهاب و سلامت روان را تقویت می‌کند. در مجموع این مطالعه چندین شواهد مهم ایجاد کرده است.
مقالۀ مرتبط: التهاب مغزی با خودکشی در ارتباط است!
نقاط قوت و محدودیت‌های مطالعه
علی‌رغم یافته‌های قابل توجه، نویسندگان به برخی از محدودیت‌های مطالعه اشاره کردند. به عنوان مثال، اغلب موارد خودکشی از تبار اروپای شمالی بودند که این نتایج مطالعه را محدود می‌کرد. همچنین، محققان به سوابق سلامت روانی همه‌ی افراد دسترسی نداشتند. تشخیص بالقوه مسائل مربوط به سلامت روان که محققان از آن‌ها آگاه نبودند، ممکن است بر نتایج تاثیر گذاشته باشد.
همانند هر شرایط پیچیده انسانی، بسیاری از عوامل محیطی هنوز می‌توانند خطر ژنتیکی را تغییر دهند.
به‌طور واضح، ژنتیک فقط بخشی از خطری است که منجر به خودکشی می‌شود. اما محققان امیدوارند این یافته‌ها آن‌ها را به سمت افراد بسیار مستعد هدایت کند تا بتوانند مداخله‌های بهتری را برای کمک به آن‌ها توسعه دهند.
مقالۀ مرتبط: چگونه به کسانی که در خطر خودکشی هستند کمک کنیم؟
