مرگ نوزادان به طور عجیبی در بین اورانگوتان‌ها نادر است. آنها بهتر از تمام انسان‌های تاریخ، از فرزندان خود مراقبت می‌کنند.
ماریا ون نورویک در دانشگاه زوریخ می‌گوید:
ما شاهد میزان بقای فوق‌العاده‌ای در میان آنها هستیم که تا به اینجا بیشتر از هر گونه پستاندار (غیرانسان) دیگری است. نوزادان اورانگوتان تنها توسط مادر خود رشد داده می‌شوند. میزان بقای بالای اورانگوتان‌ها به شیوه زندگی آنها ارتباط دارد که در مقایسه با سایر میمون‌ها انزواطلب‌ترند. اما فاکتورهایی که به تفسیر این میزان بالای بقا کمک می‌کنند – شامل میزان تولد پایین – درواقع ممکن است آنها را نسبت به آسیب به کل جمعیت‌شان آسیب‌پذیرتر کند.
ون نورویک و همکارانش اطلاعاتی در مورد میزان تولد و بقای نوزادان، از دو جمعیت از اورانگوتان‌های سوماترایی و سه جمعیت از اورانگوتان‌های بورنیایی گرداوری کردند. گونه سومی نیز تحت عنوان اورانگوتان‌های تاپانولی وجود دارد که در سال ۲۰۱۷ مورد بررسی قرار گرفتند، اما برای مدت کافی مورد مطالعه قرار نگرفته‌اند تا بتوان میزان بقای نوزادان آنها را تخمین زد.
مقاله مرتبط: محققان چینی موش هایی با دو مادر بیولوژیک و بدون پدر به دنیا آوردند
نوزادان دارای شانس بسیار بالایی برای بقا بودند. به طور کلی، ۹۱ درصد از فرزندان تا زمانی که از شیر مادر جدا شدند، زنده ما‌ندند و این اتفاق گاها در میان اورانگوتان‌ها تا قبل از ۸ سالگی اتفاق نمی‌افتد.
علاوه بر آن، محققان دریافتند که ۹۴ درصد از ماده‌هایی که از شیر مادر جدا شدند، توانستند به سن بلوغ برسند و خودشان فرزندآوری انجام دهند. این تیم تحقیقاتی، نتوانستند تعیین کنند چند درصد از نرها پس از جدایی از شیر مادر زنده می‌مانند؛ زیرا آنها پراکنده می‌شوند و دنبال‌گیری‌شان سخت‌تر است. این میزان بقا در مقایسه با سایر میمون‌ها، بهتر از بقیه است. حتی در مقایسه با بعضی جمعیت‌های انسانی نیز بهتر است. با وجود اینکه امروزه میزان بقای نوزادان در بیشتر کشورها بالاتر است، همچنان جمعیت‌های انسانی‌ای وجود دارند که به اورانگوتان‌ها نمی‌رسند.
ون نورویک می‌گوید:
دلیل اصلی بالابودن این میزان، این است که جنگل‌های شمال‌شرق اسیا کم حاصلند و دسترسی به میوه‌ها کم است. اورانگوتان‌ها برای اطمینان از اینکه بدون نیاز به جابجایی طولانی به غذای کافی دست میابند، در انزوا زندگی می‌کنند. این کار رقابت و دعوا را کاهش می‌دهد و از ان‌ها در برابر بیماری‌ها محافظت می‌کند.
همچنین آنها نسبت به سایر میمون‌ها، زمان بیشتری را روی درخت‌ها می‌گذارنند که این کار از آنها در مقابل شکارچیان محافظت می‌کند.
مقاله مرتبط: مادران بریتانیایی، نقش والدین را در قالب یک آزمایش می‌سنجند!
ون نورویک می‌گوید:
محافظت در برابر شکار شدن و بیماری‌ها در کنارهم، این میزان بالای بقا را ممکن ساخته‌است.
هرچند، شیوه زندگی کند، آنها را در خطر قرار می‌دهد. انسان‌ها مشغول کشتن اورانگوتان‌ها هستند و بریدن درخت‌ها سکونت آنها در جنگل را از بین می‌برد.
ون نورویک ادامه داد:
اگر اسیبی برسد مدت زمانی زیادی برای بهبود آن نیاز است. در هر زایمان یک نوزاد متولد می‌شود.
انچه ضروریست، حفاظت از بیشترین تعداد ساکنان جنگل‌هاست.
ون نوریک می‌گوید:
داشتن جمعیت‌هایی بزرگ و بهم‌پیوسته بهترین راه اطمینان از بقای آن‌هاست.
