مقاومت نسبت به آنتی‌بیوتیک یکی از موضوعات بسیار مهم و نادیده گرفته‌شده در قرن ۲۱ است. تعدادی از دانشمندان آن را هم‌سطح با تغییرات آب و هوایی قرار می‌دهند. در یک گزارش ارئه شده در سال ۲۰۱۴، اعلام شده بود که اثربخش نبودن آنتی‌بیوتیک‌ها ۳۰۰ میلیون نفر را تا سال ۲۰۵۰ خواهد‌کشت.
امروزه محققان استرالیایی در تلاشند، راهی را که ما در پیش‌گرفته‌ایم، تغییر دهند و به مقاومت آنتی‌بیوتیکی پاسخ دهند، که در نتیجه‌ی آن دانشمندان سریعتر و بهتر در هنگام عدم اثر داروها، عمل می‌کنند.
کارولین میشل از دانشکده تکنولوژی دانشگاه علوم سیدنی می‌گوید: “چیزی که ما پیشنهاد می‌کنیم، روشی است که مشکلات اساسی و نادیده گرفته شده را اندازه گرفته و یک راه‌حل قابل سنجش برای اندازه‌گیری میزان اثربخشی تلاش ما برای کنترل مقاومت آنتی‌بیوتیکی است.”
باکتری‌ها و سایر میکروب‌ها دوره حیاتی کوتاه و نیز تعدادی راه برای مبادله ماده ژنتیکی خود با یکدیگر دارند. در نتیجه هنگامی که ما راه جدیدی برای کشتن باکتری‌ها پیدا کنیم، آن‌ها سریعا راهی برای فرار از آن پیدا کرده و پس از آن این ژن‌های جدید را (حاوی راه فرار‌کردن از دارو) به راحتی انتشار داده و محدوده مقاومت نسبت به دارو را گسترش می‌هند.
درحال‌حاضر شیوه‌ی ما برای تحقیق در مورد اثربخشی داروها، بررسی تعداد حملات میکروبی در یک زمان خاص است که به آنتی‌بیوتیک ها پاسخ نداده‌اند. اما میشل و تیمش گمان می‌کنند که این راه، بهترین راه برای نزدیک شدن به مشکل نیست.
او بیان می دارد: “تجزیه و تحلیل این مورد به طور گسترده‌ای به شمارش تعداد عوامل پاتوژن (غیرعادی) محدود‌شده‌است. در عوض شمارش این عوامل، ما تجزیه و تحلیل ژن های ایجاد مقاومت در دنیای میکروبی را پیشنهاد می‌کنیم. انجام این کار به ما کمک می‌کند که افزایش شمار ژن های مقاومت را قبل از تبدیل شدن به یک عامل پاتوژن مشاهده کرده و نیز انواع مختلف ژن‌های مقاومت را که در عوامل پاتوژن وجود دارند، به ما نشان می‌دهد.”
در این روش تیم در تلاش است که همه‌ی انواع باکتری‌ها، حتی آنان که برروی ما اثر ندارند را بررسی کنند؛ زیرا ژن‌های مقاومت در هریک از انواع باکتری‌ها بوسیله فرآیندی به نام انتقال افقی ژن می‌تواند به باکتری‌های مضر منتقل شود. این به معنی بررسی ژن‌های مقاوم در فاضلاب‌ها، بیمارستان‌ها و محیط اطراف به منظور شناسایی ژن های مقاومتی که در آن ناحیه بوجود می آیند و تعیین اینکه کدامیک می توانند مشکل ساز باشند، است.
اشلی فرانک یکی از اعضای تیم از دانشگاه لاتروب می‌گوید: “سازمان سلامت جهانی فهمیده است که این امر یک بحران جدی و تشدید شونده است و چیزی که ما پیشنهاد می دهیم قالبیست برای پیش بینی مقاومت باکتریایی در نواحی مشخص، قبل از اینکه به آستانه رسیده و مشکلات فراوانی به بار آورد.”
محققان باور دارند که این رویه به افراد کلینیکی و مسئولان سلامت اجازه می‌هد ترکیبات ضدباکتریایی را که می توانند بیشتر اثر را داشته باشند شناسایی کرده و بیشتر استفاده کنند و نیز به ترکیباتی که در مقابل آن‌ها مقاومت ایجاد شده است، استراحت دهند تا در آینده بتوان دوباره از آن‌ها استفاده کرد.
میشل می‌گوید: “من زمان بسیار زیادی را در سیستم های کلینیکی گذرانده ام و میدانم که در صورت عدم اطلاع از بازه‌ی اثر بخشی داروی ضدباکتریایی که پزشکان برای درمان بیماران از آن استفاده می کنند، عملکرد آن‌ها می تواند بیهوده و بی‌اثر باشد”.
مسئولان جهانی سلامت به راهی برای بررسی اینکه چقدر تلاششان برای کاهش مقاومت باکتریایی مؤثر بوده نیاز دارند، قبل از اینکه یک بیماری غیر قابل درمان دیگر در جامعه رشد کند. چیزی که ما پیشنهاد می‌کنیم یک پروتکل جهانی است که نوع مشکل و اندازه‌ی آن را سنجیده و بر اساس آن می‌توان راه‌حل هایی برای رفعش ارائه داشت.”
با توجه به در نظر گرفتن اینکه هر روز تعداد بیشتری از حملات میکروبی نسبت به انواع آنتی‌بیوتیک هایی که به کار میگیریم، به کارگیری یک رویکرد متفاوت می‌تواند بسیار مؤثر باشد.
