بسیاری از پستان‌داران گوشت‌خوار و پریمات‌ها دارای استخوان باکولوم هستند؛ در صورتی که این استخوان طی میلیون‌ها سال در انسان تحلیل رفته و حذف شده است.
دانشمندان به تازگی علت عدم وجود استخوان باکولوم (Baculum، استخوانی در امتداد آلت تناسلی نر در پستان‌داران) در انسان را کشف نموده‌اند؛ استخوانی که در شامپانزه، خرس و بسیاری دیگر از پستان‌داران وجود دارد.
بر اساس مطالعۀ جدید کالج دانشگاهی لندن (University College London)، باکولوم برای اولین بار در بازۀ زمانی ۱۴۵ تا ۹۵ میلیون سال قبل در پستان‌داران تکامل یافته است. ماتیلدا بریندل (Matilda Brindle)، محقق ارشد مطالعه، یکی از دلایل عدم وجود این استخوان در انسان را “عدم وجود رابطۀ جنسی درازمدت” بیان می‌کند:
نیای مشترک پستان‌داران گوشت‌خوار (Carnivores) و پریمات‌ها (Primates) در اسکلت خود استخوان باکولوم داشته است. انسان البته موجود عجیبی است؛ چرا که ما یکی از معدود گونه‌های پریماتی هستیم که فاقد این استخوان می‌باشیم. پریمات‌هایی که در آن‌ها ارتباط جنسی و یا دخول آلت تناسلی (Intromission) بیشتر از ۳ دقیقه به درازا می‌انجامد، دارای استخوان آلت تناسلی طویل‌تری هستند؛ این در حالی است که این مقدار برای انسان برابر با ۲ دقیقه است که ممکن است باورش سخت باشد. در مقابل، آی‌آی (Aye-Aye نوعی لمور شب‌زی) مدت زمانی بالغ بر یک ساعت را صرف جفت‌گیری می‌کند و از همین رو باکولوم بسیار طویلی دارد. باکولوم طویل در گونه‌های دارای جفت‌گیری فصلی و سیستم چندهمسری (Polygamous Mating) نیز مشاهده می‌شود؛ خصوصیاتی که انسان عموماً فاقد آن است. در سیستم چندهمسری از نوع Polygamous جنس نر با چندین ماده ارتباط جنسی برقرار می‌کند، مانند شامپانزه‌ها. درست است که سیستم چندهمسری در انسان نیز وجود دارد اما به حدی رایج نیست که نیاز به باکولوم به یک الزام تبدیل شود.
از دیگر دلایل عدم حضور باکولوم در انسان، جفت‌گیری غیرفصلی انسان است که در سرتاسر سال صورت می‌گیرد و رقابت کم‌تری نیز در آن وجود دارد. فرآیند جفت‌گیری در شامپانزه‌ها هر بار در حدود ۷ ثانیه طول می‌کشد؛ این نشان می‌دهد که استرس تکاملی در کَپی‌ها (Apes) منجر به کاهش طول این استخوان در طول زمان شده است.
