در انسان‌ها، بوسیدن به طور کلی یکی از رایج‌ترین روش‌های ابراز عشق و محبت است. رفتارهای مادرزادی اغلب مانند هم انجام گرفته و ماهیت آنها به صورت کد ژنتیکی در ساختار موجودات وجود دارد. بوسیدن نیز به اعتقاد بسیاری از زیست‌شناسان رفتاری با منشا تکاملی است. لب ها به عنوان عضوی بسیار حساس در بدن انسان در حدود ۱۰ هزار انتهای عصبی دریافت می‌کنند.
با وجود پژوهش‌های فراوان صورت گرفته بر روی منشا این رفتار، امروزه دلایل گوناگونی برای علت بوسه مطرح می‌گردد.
برای مثال تحقیقات صورت گرفته نشان از اهمیت این رفتار و تاثیر آن بر همبستگی انسان‌ها دارد. انسان‌ها تنها موجوداتی نیستند که یکدیگر را می‌بوسند. گاوها، سنجاب ها و حتی حلزون ها نیز این رفتار را نشان می‌دهند. اما تنها حیوانی که بوسه ای شبیه به انواع انسانی آن نشان می‌دهد، شامپانزه است.
این عمل ممکن است با عمل تمیز کردن که در بین برخی حیوانات دیده می‌شود ارتباط داشته باشد.
بوسیدن موجب دریافت فرومون‌های شیمیایی در زوجهای احتمالی که انتظار می‌رود با هم زندگی مشترک داشته باشند، می‌گردد.
فرومون
فرومون‌ها مواد شیمیایی هستند که قادرند گیرندگان پیام را خارج از بدن تولید کننده پیام، تحریک کنند و بر رفتار آنها تاثیر بگذارند. فرومون‌های گوناگونی از جمله فرومون‌های هشدار دهنده، فرومون‌های تولید مثلی، و فرومون‌های دنباله‌دار غذا وجود دارند.
اما منشا تکاملی بوسیدن رفتاری است که امروزه برخی از جانوران در حین غذا دادن به فرزند خود انجام می‌دهند و آن غذا دادن دهان به دهان است كه در پرندگان هنوز به شکل اولیه آن دیده می‌شود. همچنین در برخی اجتماعات ابتدایی انسانی، بزرگسالان پس از جویدن غذا در دهان خود، آن را مستقیما وارد دهان فرزند خود می‌کنند. در شامپانزه‌ها عملی مانند بوسیدن هم برای غذا دادن و هم نوعی خوش‌آمدگویی دیده می‌شود. در نوزاد انسان نیز، لب و دهان از اولین راه‌های شناخت محیط اطراف است که بعدها به بوسه تمایل پیدا می‌کند.
