مطالعهای که به صورت آنلاین در مجله FASEB منتشر شده است پیشنهاد می‌دهد که تمرینات مقاومتی ممکن است از مشکلات تاندونی مرتبط به سن مثل پارگی‌ها و تندینوپاتی‌ها جلوگیری کند. در این گزارش دانشمندان از گروه‌های مختلفی از موش‌ها با تمرینات مقاومتی و بدون مداخله استفاده کردند تا آشکار کنند که موش‌های تمرین‌دیده کمتر نشانه‌های مربوط به آسیب‌های مرتبط به سن را نسبت به همتایان بدون مداخله‌اشان نشان می‌دهند. اگر این در مورد انسان‌ها هم صدق کند، شواهد بیشتری فراهم می‌کند که تمرینات مقاومتی می‌توانند تاثیرات مفیدی در طول زندگی فرد داشته باشند.
مقاله‌ی مرتبط: چگونه در حین هر تمرین ورزشی کالری بیشتری بسوزانیم؟
ریتا دل کسیا مارکتی دوریگان (Rita de Cassia Marqueti Durigan)، از دانشگاه برزیلیا در برزیل، می‌گوید:
ارتباط مابین پیر شدن و اختلالات تاندونی به خوبی اثبات نشده است. برای محدود نگه داشتن و برگشت روند زیان‌آور پیر شدن، می‌توان از تمرینات مقاومتی به عنوان ابزار مهمی برای جلوگیری از دژنره شدن و یا حتی بازگشت عملکردهای تاندون استفاده شود.
دوریگان و همکارانش از چهار گروه از موش‌ها استفاده کردند:
۱. بدون مداخلۀ جوان، سه ماهه
۲. تمرین‌دیدۀ جوان، سه ماهه
۳. بدون مداخلۀ پیر، بیست و یک ماهه
۴. تمرین دیدۀ پیر، بیست و یک ماهه
موش‌های بدون مداخله، تمرینات مقاومتی را انجام ندادند و موش‌های تمرین‌دیده سه بار به مدت ۱۲ هفته از نردبانی عمودی بالا می‌رفتند و باری را که به صورت تصاعدی افزایش می‌یافت و ۶۵، ۸۵، ۹۵ و ۱۰۰ درصد حداکثر توانشان بود را متحمل می‌شدند. بعد از ۱۲ هفته تمرین، حیوانات برای خارج کردن تاندون کالکانئوس کشته شدند. محققان آزمایش‌های متعددی (بیوشیمیایی، بافت‌شناسی، ایمنوهیستوشیمیایی و مولکولی) را برای سنجش تاثیرات تمرینات مقاومتی بر روی جنبه‌های مولکولی و سلولی تاندون کالکانئوس در موش‌های جوان و پیر و پیامدهای آن برای بازسازی تاندون انجام دادند.
ترو پدرسون، سردبیر مجله FASEB می‌گوید:
به نظر می‌رسد که امکان استفاده از این مطالعه‌ی به خوبی طراحی شده برای شرایط قابل مقایسه انسانی محتمل باشد، بنابراین پتانسیل بالینی ژرفی دارد.
