آیا در میزان دریافت احیای قلبی – عروقی حتی در آمریکا تبعیض جنسیتی وجود دارد؟ آیا برای این امر دلیلی وجود دارد؟
آیا جنسیت بر روی شانس بقای افرادی که دچار حمله قلبی می‌شوند تاثیر دارد؟ اطلاعات موجود بیان‌گر این مطلب هستند؛ بر اساس یافته‌ها، در نوامبر سال ۲۰۱۷ بیان شد که زنانی که در فضاهای عمومی به آن‌ها حمله قلبی دست می‌دهد شانس کمتری برای دریافت احیای قلبی-عروقی (CPR) دارند.
نویسندگان این مقاله، دکتر Benjamin Abella و Audrey Blewer هر دو از دانشگاه پنسیلوانیا دریافته‌اند که مردان ۱.۲۳ برابر زنان، شانس دریافت CPR توسط افراد حاضر در محل را دارند و به همین دلیل شانس احیای مردان در چنین حوادثی ۲۳ درصد بیشتر است.
CPR یک روش معروف برای فردی است که موقعیت اورژانسی قلبی یا تنفسی برایش پیش آمده و در آن سینه فرد فشرده و تنفس مصنوعی داده می‌شود. میزان احیا یا نجات یافتن افراد از این شرایط بستگی به سرعت‌عمل دارد، و CPR روشی است که نقشی حیاتی برای حفظ فعالیت مغز تا رسیدن متخصصین پزشکی به محل حادثه را دارد. به گفته انجمن قلب آمریکا، CPR می‌تواند دو الی سه برابر شانس بقای افراد در چنین شرایط را افزایش دهد.
مقاله مرتبط: کمک‌های اولیه ۲۷: حملۀ قلبی
با این حال کمتر از یک سوم افراد در آمریکا که سکته قلبی می‌کنند CPR دریافت می‌نمایند. محققین در این تحقیق پارامترهای موثر دیگری مانند وضعیت اجتماعی-اقتصادی افراد و حتی موقعیت جغرافیایی را مد نظر قرار دادند، ولی با این حال این اختلاف بین جنسیت باقی ماند. محققین نمی‌دانند که این مرز جنسیتی چیست ولی هرچیزی که هست شانس بقای زنان را کاهش داده است!
این دو محقق با بررسی ۱۹,۳۳۱ مورد سکته قلبی در آمریکا و کانادا به نتایج زیر دست یافتند:
میزان دریافت CPR در خانه تفاوت چندانی در جنسیت ندارد. (۳۶ درصد به ۳۵ درصد) ولی زنان در فضاهای عمومی به مقدار چشمگیری کمک کمتری دریافت می‌کنند؛ ۳۹ درصد به ۴۵ درصد برای مردان.
به بیان دیگر، برای اعضای خانواده فرقی ندارد که کدام یک از اعضای خانوادشان نیاز به کمک دارد و تفاوتی قائل نمی‌شوند. ولی در فضای بیرون، قضیه جور دیگری است و انگار یک مرزی وجود دارد که نمی‌گذارد که افراد حاضر در محل به این افراد کمک کنند.
Blewer در این باره می‌گوید:
از این قضیه ما فهمیدیم که مرزی وجود دارد که از کمک به زنان جلوگیری می‌کند و ما دقیقا نمی‌دانیم که این مرز چیست. ولی یک‌سری فرضیاتی در این زمینه داریم، مثلا افراد حاضر در محل کمی غیرمطمئن هسند و در فشردن سینه زنان در این شرایط تامل می‌کنند. ولی به نظر من در این شرایط افراد حاضر در محل اصلا نباید به خصوصیات فرد توجهی بکنند و تنها چیزی که باید به آن فکر کنند، کمک کردن به این افراد است.
Abella بیان می‌کند:
مشکل اصلی‌ای که ما در این تحقیق داشتیم این است که نمی‌توانیم با افراد حاضر در محل مصاحبه بکنیم، که چرا کاری کردند یا نکردند. ما به نتایج این مصاحبه برای تحقیق‌مان نیاز داشتیم ولی کار سختی بود؛ تصور کنید مثلا یک فرد کمک می‌کند و CPR انجام می‌دهد ولی زمانی که آمبولانس می‌رسد او در جمعیت محو می‌شود و متخصصین هم وقتی برای پرسیدن اسم و شماره فرد را ندارند و همین‌طور در مورد بقیه افراد هم این قضیه صادق است.
در دیدگاه Abella، در یک دنیای ایده‌آل نباید افراد به سطح اجتماعی-اقتصادی فرد توجهی بکنند و همین‌طور نه به جنسیت او. به همین دلیل او پیشنهاد می‌کند که محتوی‌های آموزشی در این زمینه تولید شود تا هم این تبعیض قائل شدن‌ها کمتر شود و همین‌طور درصد دریافت کلی CPR در جامعه بیشتر شود. زمانی که به این تفاوت‌ها می‌رسیم، افراد ترجیح می‌دهند که در این زمینه چیزی ننویسند، ولی واقعا چه دلیلی باید از کمک به فردی که دچار سکته شده است جلوگیری کند؟
غم‌انگیز است!
به گفته انجمن قلب آمریکا، نود درصد از افرادی که در محیط خارج از بیمارستان دچار حمله قلبی می‌شود در نهایت می‌میرند!
مقاله مرتبط: هنگام حمله‌ی قلبی چگونه زنده بمانیم؟
