انسان‌ها تنها جانورانی نیستند که توانایی خندیدن دارند. لبخند و خندیدن در برخی دیگر از پریمات‌ها در حین فعالیت‌های اجتماعیشان مشاهده شده است. این گونه رفتارها به عنوان پاسخ و سیگنالی برای انتقال احساسات مثبت، کاهش استرس و ایجاد حس همبستگی در اعضای گروه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
همانطور که اشاره شد خنده از منظر روانشناختی نشانه‌ای مبنی بر تمایل برای ایجاد رابطه‌ای مثبت با دیگران است. خندیدن هر فرد ممکن است سبب تحریک این فرآیند در سایر افراد نیز گردد. این مورد دلیلی برای استفاده از صدای خنده در نمایش‌های کمدی است.
خنده ناشی از خوشی در انسان‌ها را می‌توان به سه مرحله تقسیم نمود. هنگامی که به لطیفه‌ای گوش می‌کنید، به عنوان مرحله دریافت محرک، اولین مرحله، فعالیت مغز در راستای پردازش اطلاعات نامتجانس دریافت شده، مرحله دوم، و در نهایت درک نهایی مغز از موضوع، که منجر به پاسخ خنده می‌گردد به عنوان آخرین مرحله شناخته می‌شود.
اندورفین‌ها یا مسکن‌های طبیعی بدن، موادی هستند که از غدد مخاطی و هیپوتالاموس ترشح می‌شوند و اثر اصلی آنها تسکین درد است. بعضی خوراکی‌ها، ورزش و مهم‌تر از سایرین خنده، عامل اصلی ترشح این هورمون در بدن هستند. همچنین انتقال‌دهنده عصبی (نوروترنسمیتر) دوپامین مسئول پیشرفت مراحل مرتبط با خوشی در مغز است. این ماده موجب ایجاد حس خوب هنگام خنده می‌گردد.
برخی از مطالعات انجام شده، نشان از بهبود سلامتی در بیمارانی با ناراحتی‌های مزمن، در هنگام مواجهه با محرک‌های شادی‌آور دارد.
