تحلیل تحقیقات منتشر شده در مجله‌ی Nature، پروتئین ضد سرطان جدیدی را معرفی می‌کند. این یافته‌ها می‌تواند به تشخیص زودتر سرطان و درمان مؤثرتر آن کمک کند.
هر ساله حدود ۳۱ هزار نفر در ایلات متحده به سرطان کبد که با عنوان کارسینوم هپاتوسلولار نیز شناخته می‌شود، مبتلا می‌شوند و تقریباً ۲۴ هزار نفر به علت این بیماری جان خود را از دست می‌دهند.
موضوع نگران کننده‌ی چند دهه‌ی گذشته، افزایش قابل توجه میزان سرطان کبد می‌باشد که در حقیقت از دهه‌ی ۱۹۸۰ در ایالات متحده سه برابر شده است.
در حال حاضر این نوع سرطان به عنوان سریع‌ترین رشد علت مرگ و میر ناشی از سرطان در ایالات متحده شناخته می‌شود. با اینکه میزان درمان نیز پیشرفت داشته است، فقط ۱ نفر از هر ۵ نفر بیش از ۵ سال پس از تشخیص زنده می‌ماند.
اغلب، سرطان کبد در یک مرحله‌ی نسبتاً دیر تشخیص داده می‌شود. در این موارد کبد به صورت جدی آسیب می‌بیند و پیش بینی معمولاً ضعیف می‌باشد. یافتن راهی برای تشخیص زودتر بیماری می‌تواند به طور قابل توجهی در بهبود و درمان بیماران مبتلا به سرطان کبد مؤثر باشد.
اخیراً دانشمندان دانشگاه Basel سوئیس به رهبری پروفسور Michael N.Hall پیشرفت‌هایی در حل این مشکل داشته‌اند. کارهای آنها می‌تواند به تشخیص زودتر کارسینوم هپاتوسلولار و در نهایت درمان بهتر و مؤثرتر کمک کند.
به دنبال سرکوب کننده‌های تومور
در سرطان، سلول‌های جهش یافته رشد کرده و به صورت کنترل نشده تکثیر می‌یابند. سرکوب کننده‌های تومور پروتئین‌های ضد سرطانی هستند که رشد کنترل نشده‌ی سلول‌ها را متوقف می‌کنند. در سلول‌های سرطانی این سرکوب کننده‌ها آن طور که باید عمل نمی‌کنند.
در جستجوی این مولکول‌های مقابله کننده با تومور، محققان بر روی یک مدل کراسینوم هپاتوسلولار در موش‌ها تمرکز داشتند.
آنها بیش از ۴ هزار نوع پروتئین مخنلف را در بافت تومور تجزیه و تحلیل کرده و آنها را با بافت سالم مقایسه نمودند. پروتئینی به نام هیستیدین فسفاتاز LHPP در بین آنها باقی ماند.
Sravanth Hindupur، یکی از نویسندگان مقاله، به اینکه حضور LHPP در بافت سالم و غیاب آن در بافت تومور، قابل توجه است؛ اشاره داشت.
آنها دریافتند که در غیاب LHPP رشد تومور در موش‌ها افزایش یافته و میزان بقا کمتر می‌شود. بر عکس، با القای مجدد اطلاعات ژنتیکی برای LHPP از رشد تومور جلوگیری شده و عملکرد کبد حفظ شده و ادامه می‌یابد.
محققان عقیده دارند که LHPP می‌تواند به عنوان بیومارکر نیز برای سرطان کبد کاربرد داشته باشد که در این موارد، بیماری می‌تواند زودتر تشخیص داده شده و به طور مؤثرتری تحت درمان قرار بگیرد. دانشمندان به منظور بررسی بیشتر این رابطه، LHPP را در بیماران مبتلا به سرطان کبد اندازه گرفتند.
مقالۀ مرتبط: مصرف روزانه‌ی آسپیرین از بروز سرطان کبد جلوگیری می‌کند
Hindupur توضیحات خود را اینگونه بیان می‌کند:
مشابه آن چه که در مدل موش وجود داشت، کاهش چشمگیری در سطح LHPP در تومورهای بیمارن مبتلا به سرطان کبد مشاهده شد.
آنها همچنین نشان دادند که امید به زندگی و شدت بیماری، هردو، با سطح LHPP ارتباط دارند. در افرادی که در کل فاقد هر گونه LHPP برای اندازه گیری بودند، امید به زندگی دو سال کمتر بود. بنابراین، LHPP می‌تواند نقش کلیدی در ارزیابی شدت هر مورد خاص از سرطان کبد داشته باشد.
مسئله‌ی فسفوریلاسیون
هر پروتئین می‌تواند بعد از تولید فسفردار شود یعنی به آن گروه فسفات اضافه شود. فسفوریلاسیون در مسیر عملکرد هر پروتئین به عنوان مثال فعال کردن یا غیرفعال کردن آن، تأثیر می‌گذارد. اگرچه این نوع واکنش شیمیایی در گستره‌ای از بیماری‌ها همچون سرطان حائز اهمیت می‌باشد، ثابت شده است که مطالعه بر روی آن برای مدتی دشوار خواهد بود.
Sravanth Hidupur می‌گوید:
Tony Hunter از مرکز Salk در ایالات متحده، ابزارهای جدید برای تجزیه و تحلیل فسفوریلاسیون هیستیدین ارائه کرده است.
LHPP نوعی فسفاتاز می‌باشد که گروه‌های فسفات را از آمینواسید هیستیدین در پروتئین جدا می‌کند. به طور کلی در غیاب LHPP میزان فسفوریلاسیون افزایش می‌یابد. این رویداد مسیری را که منجر به رشد و تکثیر کنترل نشده‌ی سلول و در نتیجه پیشرفت رشد تومور می‌شود، راه اندازی می‌کند.
محققان امیدوارند یافته‌های آنها به شناسایی سریع‌تر سرطان کبد به منظور راحت‌تر شدن روند درمان کمک کند. ممکن است که LHPP در انواع دیگر سرطان‌ها نیز دخالت داشته باشد. بنابراین فواید آن می‌تواند در طول زمان بر سایر سرطان نیز تأثیر داشته باشد.
