جراحان دانشگاه جانز هاپکینز اولین پیوند آلت و اسکروتوم کامل را برای یک سرباز انجام دادند، بیمارستان این خبر را دوشنبه اعلام کرد. با اینکار، عملکرد تقریبا عادی ادراری و جنسی بیمار فراهم می‌شود.
سربازی که ناشناخته خواهد ماند، اندام تناسلی خود را توسط یک دستگاه انفجاری دست ساز در افغانستان از دست داد. طی جراحی ۱۴ ساعته ماه گذشته، یک تیم یازده نفره توانست ست کامل آلت، اسکروتوم و بخشی از دیواره شکم یک اهدا کننده مرده را به بدن سرباز پیوند بزند.
آن‌ها میزنای، سرخرگ، رگ‌های بدن، عضلات، اعصاب و… را به بیمار وصل کردند.
این سرباز در بیانیه‌ای گفت:
این یک آسیب جدی به ذهن فرد آسیب دیده وارد می‌کند، که کنار آمدن با آن کار ساده‌ای نیست. برای اولین بار که بیدار شدم احساس کاملا نرمالی داشتم، و البته حس اعتماد به‌نفس… اعتماد به‌نفس اینکه بالاخره بهبود یافتم.
در حالی که در عرض چند سال گذشته چندین پیوند عضو در سراسر جهان اتفاق افتاده، اما این بزرگترین پیوندی است که تا به حال انجام شده و علت آن درجه انفجار است که به بافت کشاله ران و منطقه لگن آسیب زده بود.
W.P.Andrew Lee, رئیس تیم جراحی پلاستیک و ترمیمی دانشگاه پزشکی جانز هاپکینز، در بیانیه‌ای گفت:
ما امیدواریم که این پیوند به بازگردانی عملکردهای ادراری و جنسی نزدیک به حالت نرمال کمک کند.
ممکن است به جای انجام یک پیوند، یک آلت تناسلی را با استفاده از بافت بدن بازسازی کنند. اما بیماران در چنین مواردی نیاز به ایمپلنت برای ایجاد نعوذ دارند که خطر ابتلا به عفونت را بالا می‌برد.
مقالات مرتبط: پیوند زدن مجدد عضو پیوندی؛ از شدنی بودن تا تشویق به انجام آن!
به این مدل پیوند، که قسمتی از بدن فردی را به فرد دیگر منتقل می‌کند، کامپوزیت عروقی دگرپیوندی می‌گویند. بیضه‌های فرد اهدا کننده، از بخش‌های انتقالی نبود، که به معنی نیاز بیمار به تزریق تستوسترون بعد از بهبودی است. در حال حاضر که چهار هفته از این پیوند می‌گذرد بیمار وضعیت خوبی دارد.
دانشمندان این پروژه حدود پنج سال برای این نوع پیوند آماده شده‌اند و ممکن است در آینده از این تکنیک برای دیگر جانبازان مجروح هم استفاده کنند. بر اساس مطالعه‌ای، ۱۳۶۷ سرباز مرد از اکتبر ۲۰۰۱ تا اوت ۲۰۱۳، متحمل زخم‌های ناحیه تناسلی شده‌اند که ۳۱ درصدشان روی آلت تناسلی بوده است.
در حال حاضر به نظر می‌رسد یک درمان جدید و بهتر حتی برای موارد شدید وجود دارد. این تا زمانی است که جراحان موفق به یافت اهدا کننده شوند.
