تحقیقی جدید نشان میدهد زنانی که نوزاد به دنیا می آورند به صورت بیولوژیکی مسن تر از زنانی هستند که نوزادی به دنیا نمی آورند.
برای این آزمایش، محققان اطلاعات ۱۵۵۶ زن با سن ۲۰ تا ۴۴ سال را که در یک نظرسنجی ملی شرکت کرده بودند، بررسی کردند که شامل دادن نمونه های خون میشد.
پژوهشگران ماده ژنتیک سلولهای زنان، به خصوص طول تلومر آنها را مورد بررسی قرار دادند.تلومرها کلاهکهایی در انتهای کروموزومها هستند که از کروموزومها در برابر صدمه محافظت میکنند.تلومرها به صورت طبیعی با افزایش سن کوتاه تر میشوند، اما ساختارها با سرعت یکسان در هر فرد کوتاه نمیشود.هر چه تلومرهای یک فرد بلندتر باشد، سلولهای او دفعات بیشتری میتوانند به صورت فرضی تقسیم شوند.بنابراین، تلومرها به عنوان نشانه هایی از سن بیولوژیکی تلقی میشوند-که آن سن سلولهای فرد است، بجای اینکه سن تاریخی فرد باشد.
زنانی که میگفتند حداقل یک بچه به دنیا آورده اند تلومرهایی داشتند که تقریبا ۴ درصد، بطور میانگین، کوتاه تر از تلومرهای زنانی بود که تا به حال زایمانی نداشتند.این یافته ها حتی بعد از اینکه محققان عوامل دیگری را که میتوانست بر روی طول تلومر اثر بگذارند، شامل سن تاریخی زن، جرم بدن و عادتهای سیگاری دخالت دادند، ثابت ماندند.
این یافته ها اظهار دارند که تاریخ یک تولد زنده شاید با تلومرهای کوتاه تر همراه باشد
این آزمایش برای این طراحی نشده بود که علت این ارتباط را مشخص کند.اما یک فرضیه این است که داشتن فرزندان سطح استرس را افزایش میدهد، و استرس زیاد با تلومرهای کوتاه تر در ارتباط است.
آنا پولاک میگوید: این امکان وجود دارد که بارداری، تولد و تربیت فرزند میتواند استرس مزمن را تحریک کند، که این نیز منجر به کوتاه شدن طول تلومر بوسیله یک راه التهابی میشود.با این حال، به دلیل اینکه نظرسنجی در زمان خاصی اجرا شده بود، محققان نتوانستند مشخص کنند کدامیک اول اتفاق افتادند- تولد یا کوتاه شدن تلومرها.همچنین ممکن است به دلیل بعضی علتهای ناشناخته، زنانی که تلومرهای کوتاه دارند بیشتر تمایل دارند بچه دار شوند تا زنانی که تلومرهای بلندتر دارند.
او میگوید: تحقیقات بیشتری لازم است که زنان را در طول زمان مورد بررسی قرار دهد و طول تلومر آنهارا قبل، در طول و بعد از بارداری اندازه گیری کند.دانستن اینکه اندازه تلومر چگونه در طول بارداری، بعد از تولد و در زمان تربیت فرزند تغییر میکند، و این تغییرات در مقایسه با زنانی که فرزندی ندارند چگونه خواهد بود، شاید جالب باشد.
کلسی ریورز نیز میگوید:تحقیقات آینده همچنین میتوانند یافته ها را با در نظر گرفتن میزان هورمون کورتیزول یک زن که با استرس در ارتباط است، بیشتر مورد بررسی قرر دهند.آزمایشات دیگر میتوانند طول تلومر را در زنانی که نوزادی به دنیا آورده اند با زنانی که بچه ای را به فرزندی قبول کرده اند مورد مقایسه قرار دهند، تا مشخص شود این اثر به والد بودن ربط دارد یا به، به دنیا آوردن نوزاد.
