تحقیقات جدید یافته های شگفت انگیزی در مورد نحوه عملکرد و اثرات پینه روی پا نشان داده اند، که باعث می شود محققان این پرسش را مطرح کنند که کفش های ارتوپدی چقدر برای سلامت پا مناسب هستند.
انسانها ، یعنی اجداد مدرن ما، (Homo sapiens ) در حدود ۱۹۵۰۰۰سال بوده اند.
با این حال، شاید ۴۰۰۰۰سال پیش بود که نوع ما کفش را اختراع کرد.
انسان شناسان فهمیده اند که تا زمانی که انسان و پیشینیانش هیچ راهی برای محافظت از پاهای خود نداشتند، به جز پینه های طبیعی – پوست ضخیم که به علت سختی زمین و تکرار اصطکاک رشد می کرد.
حتی امروزه بعضی از مردم گاهی اوقات ازراه رفتن پابرهنه درطبیعت لذت می برند و حتی کسانی که به طور دائم در حال پابرهنه راه رفتن هستند، ادعا می کنند که این کار برای آنها فواید سلامتی مختلفی دارد.
اخیرا یک تیم از محققان – برخی از دانشگاه هاروارد، در کمبریج یک سوال جالب پرسیده اند: آیا پینه احساس سوزش در پا را کاهش می دهند؟ و چه تفاوتی بین پاهای دارای پینه ضخیم در مقایسه با پاهای برهنه با تجربه پوشیدن کفش های مختلف وجود دارد؟
“به نظر می رسد که در افراد پابرهنه پینه های ضخیم ایجادشده اند و درافرادی که دارای پینه خفیف هستند عقیده دارند راه رفتن روی سطوح خشن آنها را ناراحت می کند، معمولا تصور می شود که پینه ضخیم، شبیه به کف کفش ضخیم است که میتواند بسیاری از محرکها را مهار کند، محققان، به رهبری دکتر دانیل لیبرمن، در مقاله خود، که در ژورنال “Nature”چاپ شده است، به این مساله توجه می کنند.
“با این حال، اگر پوست پینه سفت باشد، نباید محرک های مکانیکی با تحریک کم را به [گیرنده های حسی ویژه] در لایه های عمیق تر منتقل کند.”
آنها توضیح می دهند که زیرا پردازشاطلاعات حسی از پای ما کمک می کند تا ما تصمیم گیری های خودکاری در مورد جایی که قدم می گذاریم انجام دهیم و به ما اجازه می دهد که تعادلمان را حفظ کنیم و با خیال راحت حرکت کنیم.
پینه درمقابل پوششهای نازک پا
در مطالعه حاضر، دکتر لیبرمن و تیم خواستند این فرضیه را آزمایش کنند و این کار را با کمک دو گروه از شرکت کنندگان انجام دادند: ۲۲ بزرگسال از ایالات متحده و ۸۱ بزرگسال از کنیا.
در میان هر دو گروه، بعضی افراد گزارش کردند که معمولا پابرهنه راه می روند، در حالی که دیگران گفتند که معمولا هنگامراه رفتن کفش دارند.
محققان ابتدا ضخامت پینه بر روی کف پا، سختی پوست روی پا و سینتیک راه رفتن در گروه کنیایی را ارزیابی کردند.
در گروه ایالات متحده، آنها در مورد چگونگی پوشیدن انواع کفش های مختلف از نظر حفاظت و حساسیت به ضربه نیز سوال کردند – یعنی کسانی که دارای کف غیر نرم بوده اند مانند موکاسین یا صندل و کسانی که دارای کفشهای با کف نرم مانند کفش های ارتوپدی هستند –
این تیم متوجه شدند افرادی که معمولا ترجیح می دهند پابرهنه در خارج از منزل راه بروند، مقایسه با افرادی که کفش را انتخاب کرده اند، دارای پینه های ضخیم تر و سخت تر هستند.
هنگام ارزیابی حساسیت پا، محققان دریافتند که فرضیه آنها صحیح بوده است: به نظر نمی رسد که داشتن پینه ضخیم حساسیت عصب کف پا تاثیر بسزایی داشته باشد. با این حال، پوشیدن کفش حساسیت را کاهش میدهد.
به طور خاص، کفش با کف نرم، حساسیت عصب کف پا را کاهش می دهد و همچنین نیروهای ضربه ای را که هنگام پا به زمین وارد میشود تغییر می دهد و فشار بیشتری روی مفاصل ایجاد می کند.
محققان در مقاله خود خاطرنشان می کنند که “اگرچه بسیاری از مردم امروز کفش را به پاهای های پابرهنه ترجیح می دهند، اماکفش ها مانع درک محرک های لمسی از زمین می شوند و میزان فشارها و ضربه ها را تحت تاثیر قرار می دهنکه عوارض آن مشخص نیست.
به عنوان مثال، ما هنوز نمیدانیم که پوشیدن کفش های بهداشتی قابل قبول، مانند کفش های ارتوپدی، واقعا روی اسکلت و وضعیت بدن انسان چه تأثیری می گذارد .
بنابراین، محققان معتقدند که پوشیدن کفش با کف سخت ممکن است به تجربه داشتن پینه های طبیعی نزدیک باشد، زمانی که به حفاظت پا بدون تأثیر حساسیت لمسی و احتمالا وضعیت و تعادل ما می رسد نویسندگان نتیجه می گیرند:
“نیاز به مطالعات آینده نگر در مورد هزینه های بالقوه و مزایای کفش های کوچک، مانند موکاسین ها یا صندل ها، با کف های نسبتا نازک، سفت و بی رویه که بیشتر شبیه به پینه هستند، نسبت به کفش های با کفی نرم که ازدوران صنعتی رواج یافته اند داریم. “
